Herstelverhaal Anneke

Wie ben je?

Mijn naam is Anneke, ik ben 49 jaar en woon in Apeldoorn. Ik heb een zoon van 24 die op zichzelf woont. Ik ben van origine basisschool-leerkracht. Ik sta positief in het leven en heb veel humor. Ik hou van fietsen, hardlopen, de natuur, schrijven en van uitdagingen aangaan. Ik volg een studie HBO Social Work, leergang ervaringsdeskundige en loop nu stage bij het FACT-team in Doetinchem.

Ik heb een verleden van seksueel misbruik en dat is heel traumatisch geweest. Dat had ik weggestopt maar tijdens de zwangerschap kreeg ik daar meer en meer last van en heb ik hulp gezocht. Het ging in die tijd steeds op en af met mij. Mondjesmaat liet ik wat hulp toe maar je kunt zoiets groots niet in één keer verwerken. Inmiddels was ik gescheiden en jaren later kreeg ik een relatie die heel destructief voor mij was. Ik raakte afhankelijk van hem. Ik wilde niet meer leven en het ging zo slecht met mij dat ik via de crisisdienst drie weken opgenomen ben geweest in Apeldoorn. Daarna ben ik in deeltijdbehandeling gegaan bij Scelta. De diagnose PTTS en Borderline werden vastgesteld. Verder had ik nog wat verslavingen.

Na deze zware periode had ik het leven weer mooi op de rit gekregen en ging het een tijd goed. Totdat ik weer mijn grenzen overging op werkgebied, wat niet zo moeilijk is in het onderwijs. Ook dreigde ik mijn huis uitgezet te worden. Ik kreeg hulp van een maatschappelijk werker en via een SPV'er; zij zijn met mij heel praktisch aan de gang gegaan. Bewindvoering werd geregeld en ik kreeg weer regie en kracht mede dankzij hun hulp.

Hoe zie jij herstel?

Wat ik zelf ervaren heb is dat herstel iets is waar je voor kunt kiezen. Ik kreeg het voor mijn voeten gegooid: wil je geholpen worden of niet? Dat prikkelde mij enorm. Op dat moment bij de psycholoog koos ik voor het leven. Tijdens groepstherapie zag ik in dat je ook in een dramarol of slachtofferrol kunt blijven hangen, je krijgt er ook aandacht mee en ik besloot: “Ik ga het vanaf nu anders doen!”. De tools had ik al wel hoe ik het kon doen, maar in het begin kun je dat nog niet allemaal toepassen door het grote verdriet. Nog steeds focus ik iedere dag op drie positieve dingen, daar sta ik heel bewust bij stil.

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

Het werd intern, ik werd het echt waard om goed voor mijzelf te zorgen. Ik ging de verbinding met mijzelf aan. Ik mediteer ook veel en doe aan yoga. Naar jezelf luisteren zonder je hoofd erbij, maar vooral concentreren op je buikademhaling. Ik werd er liefdevol van, naar mijzelf en naar anderen. Mijn contact met anderen is hierdoor ook veel beter geworden. Toen pas kon ik vergeven, ook degene die verantwoordelijk is voor mijn trauma en ik heb het ook kunnen loslaten. Dat wil niet zeggen dat je nooit meer boos of verdrietig erover mag zijn. Het heeft echter geen macht meer over mij.

Hoe heb je vanuit dat dieptepunt aan je herstel gewerkt?

Ik heb twee hele heftige dieptepunten gekend. En voor de rest zoals het ook gaat met Borderline, was het vooral veel op en af net als een achtbaan. Een SPV'er heeft mij echt een spiegel voorgehouden en mij ook aan het hardlopen gekregen. Ik had al running therapy gevolgd, dat was het begin van de prikkel. Inmiddels heb ik zes marathons gelopen in 2½ jaar. Nu loop ik trails en vind ik het vooral fijn in de natuur te lopen en in een cadans te komen als ik loop.

Wat maakt jou bijzonder?

Ik ben een positief mens, heb humor en goede antennes. Toen was het toch moeilijk om over mijn zwarte gat heen te kijken. Mijn hooggevoeligheid is handig in het werk. En ik kan nog heel goed kind zijn, dat vind ik heerlijk. Ik kan echt genieten van keihard van de heuvels scheuren, hardlopend of met de fiets. Handen los en dan voel ik me een jaar of acht, heerlijk!

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

De groepstherapie waar ik mijn gevoelens kon delen en herkennen. Mijn ratio en mijn gevoel waren niet één maar twee losse onderdelen. Ik heb ook veel gehad aan de cursus ‘Je eigen grenzen leren kennen’, dus ook fysiek je grenzen tegenkomen. Meer therapieën zijn voor mij helpend geweest. Voelen, benoemen en daarnaar handelen en zeker met behulp van andere mensen. Dat heeft voor mij gewerkt. Ik kan het heel goed alleen maar dat is ook mijn valkuil.

Hoe kijk jij in de toekomst?

Vol blijheid en dankbaarheid dat ik nog leef en mag leven. Ik haal eruit wat erin zit. Wat kan ik vandaag voor iemand betekenen en voor mijzelf. Hoewel het de laatste vier jaren heel goed gaat, heb ik af en toe nog wel momenten dat ik even gas terug moet nemen en goed naar mezelf moet blijven luisteren. Het bespreekbaar maken is dan het belangrijkste. Het contact met mijn zoon is inmiddels heel goed. We kunnen heel goed over het verleden praten en wat hij voelt mag er ook zijn. Ik wil van betekenis zijn, probeer iedere keer om een beter mens te worden en mezelf recht in de ogen blijven kijken. Dat is mijn missie. Ik wil verbindend zijn, dat vind ik echt belangrijk.

Het groepsgebeuren op de Mont Ventoux heeft me goed gedaan. Hoe je samen iets moois kunt neerzetten. Fantastisch. Ik heb nog wat shit achter me gelaten op de berg en nog veel tranen gelaten in de bus op de terugweg. Dat luchtte lekker op.

# ervaringsverhalen