Herstelverhaal Jaap

Wie ben je?

Mijn naam is Jaap, ik ben 29 jaar en woon zelfstandig in Gaanderen. Ik hou van fietsen, vissen en beweging. Mijn ouders en broer en zus wonen in Doetinchem. Ik heb een studie Bedrijfseconomie gedaan en altijd gewerkt als financieel medewerker.

Ik ben op mijn 27e opgenomen geweest bij GGNet. Daarvoor raakte ik mijn baan kwijt en woonde ik bij mijn ouders. Achteraf gezien liep ik steeds vast in dezelfde rondjes. Toen barstte de bom. Ik heb een heftige oorlog in mijzelf gevoerd. Ik heb in twee nachten en een dag een heleboel vernield in Doetinchem. Er was een stem die zei dat ik dit moest doen, ik was het zelf niet. Ik trad uit mijzelf. Na deze zware uitbarsting is er hulp gezocht.

Hoe zie jij herstel?

Ik zie het als een hele prettige periode. Ik ben echt goed geholpen en gefaciliteerd om beter te worden. Toen ik net opgenomen was, voelde ik mij een zombie, ik was helemaal leeg. Ik heb veel geslapen en deed drie à vier maanden vrijwel niets. Door gesprekken met hulpverleners over van alles en nog wat en door alledaagse dingen te doen, krabbelde ik op. Ik werd gestimuleerd om te gaan bewegen en langzaam begon ik met fitness. Een racefiets had ik al gekocht voordat ik ziek werd, dat heeft mij ook gestimuleerd om te gaan fietsen.

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

Ik moest eerst echt bijkomen en uitrusten. Uiteindelijk moet je weer kleine stapjes zetten om in beweging te komen. Het hielp en helpt mij vooral om mijn energie kwijt te kunnen door te sporten.

Wat ik vooral ook lastig vond is dat ik niet wist of ik nog psychotisch was of niet. Gelukkig bevestigde mijn psychiater: Jaap, je bent niet meer psychotisch.

Hoe heb je vanuit dat dieptepunt aan je herstel gewerkt?

Ik heb veel gehad aan mijn hulpverleners die echt naar mij luisterden. Als je zoiets overkomt weet je het echt zelf niet meer. Ik heb afgelopen najaar de Mont Ventoux beklommen, dat was echt een kroon op mijn herstel. Wat een geweldig moment dat ik dat gehaald heb.

Vanaf nu bij wind tegen, ik kan het en draai mijn hand er niet voor om. Dat geeft me echt kracht als ik er nu doorheen zit. Dit is mijn metafoor voor herstel.

Wat maakt jou bijzonder?

Dat ik in een korte tijd hersteld ben. Ik woon zelfstandig. Ik krijg wekelijks een woonbegeleider op bezoek die mij helpt met de structuur. Daarnaast zie ik eens per maand de SPV'er. We zijn nu bezig om richting werk de laatste stappen te zetten.

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

Mijn familie is heel erg steunend geweest. Ze kwamen vaak langs en waren per app altijd bereikbaar. Ze waren er! Ik had heel veel vrienden maar daar had ik voordat ik opgenomen werd, alle contact mee verbroken omdat ik de prikkels niet aankon. Eén vriend heeft me echt gesteund, de rest heeft niets laten horen. Ze snapten het niet.

Hoe kijk jij in de toekomst?

Ik zie de toekomst positief. Het gaat goed komen. Ik ga werk zoeken en een nieuwe start maken met het opbouwen van relaties. En ik blijf vooral fietsen, daar kan ik heel veel energie in kwijt. Dat kan ik nu wel zien, de energie heeft zich destijds zo opgehoopt, dat gaat me niet meer gebeuren.

# ervaringsverhalen