Herstelverhaal Johan

Wie ben je?

Ik ben Johan, 41 jaar, woon samen met mijn vriend in een oud dijkhuisje. We hebben een hond, kat, en een weiland vol vee. Erg leuk. Ik houd van toneel, lezen, schrijven en wandelen. Van nature ben ik opgewekt, enthousiast, hulpvaardig, nieuwsgierig en wilskrachtig.

Hoe zie jij herstel?

Jarenlang heb ik gedacht dat door hard werken en bewijzen dat ik niet gek ben, de enige manieren waren om het hebben van mijn psychiatrische aandoening enigszins te vergeten. Tijdens mijn burn-out, mijn vrijwilligerswerk bij GGNet en mijn opleiding tot ervaringsdeskundige bij de LEON^*), ben ik erachter gekomen dat herstel veel meer is dan alleen werk en hobby-hervatting. Juist het accepteren van mijn kwetsbaarheden en mijn grenzen leren kennen, zijn hele belangrijke herstelcomponenten die ik over het hoofd heb gezien. Mijn masker is er nu af en dat neemt veel druk weg. Herstel is voor mij nu een leven waarbij ik rekening houd met mijn mentale en fysieke kwetsbaarheden. Ik richt mij voornamelijk op wat ik nog wel kan. Mijn spirituele zienswijze, mijn enthousiasme en doorzettingsvermogen geven mijn leven zin en helpen mij bij mijn herstel en een gelukkig leven, leven.

^{*) LEON = Leergang Ervaringsdeskundigheid Oost Nederland}

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

Inmiddels werk ik al 25 jaar aan mijn herstel. Het begon op mijn 16e na een psychose en een depressie waardoor ik met de MAVO moest stoppen. Ik ging werken bij een bakker. Na een jaar van oriënteren op wat nog mogelijk is met mijn beperkingen, ben ik aan de chauffeursopleiding begonnen. Een nieuw doel, echter van korte duur. Een ernstig auto-ongeluk zorgde ervoor dat ik op mijn 18e in een rolstoel terechtkwam. Vanaf het moment dat ik tegen alle verwachtingen in toch weer kon lopen, heb ik de volwassenen-MAVO afgemaakt en me omgeschoold tot Binnendienstmedewerker. Uiteindelijk heb ik me opgewerkt tot verzekeringsadviseur.

Op mijn 30e moest ik voor de tweede keer worden opgenomen. Ik kreeg de diagnose bipolaire stoornis. Na mijn opname mocht ik mijn werk hervatten bij mijn toenmalige werkgever. Mijn familie, vrienden, kennissen en leden van mijn toneelvereniging hebben me - naast mijn werkgever - altijd gesteund. Hierdoor voelde ik me waardevol genoeg om mijn taken weer op te pakken. Door deze steun heb ik mij door de jaren heen, ondanks mijn psychische aandoening, meestal nog de moeite waard gevoeld.

Hoe heb je vanuit die dieptepunten aan je herstel gewerkt?

Een sprankje hoop heb ik behouden. Ergens heb ik het geloof gehad dat het weer beter zou worden. Ik heb meegewerkt met de hulp die ik kreeg aangeboden, en heb het lef gehad om te durven kijken naar mijn aandeel in hetgeen me is overkomen. Ook toneel heeft mij geholpen.

Hoe ik de grip op mijn leven terugkreeg en wat ik daarvoor moest doen?

Nu terugkijkend zie ik het meer als een spel. Opeens heb je een ontregeling en is het leven plotsklaps anders dan het was. Sommige dingen zijn onveranderbaar zoals blijvend letsel of een diagnose. Op dat vlak had ik dan ook geen andere keus dan dat te accepteren. Mijn doel was mijn rollen behouden en ik deed alles wat daarvoor nodig was. Mij kwetsbaar opstellen, schaamtes doorbreken en veel praten over hetgeen me is overkomen. Ik kreeg grip door begrip van mijn omgeving en zocht en zoek continu naar wat mij nog gelukkiger maakt.

Wat maakt jou bijzonder?

Mijn optimisme, gevoel voor humor. Mijn inlevingsvermogen, doorzettingsvermogen, kwetsbaarheid maar vooral ook mijn openheid.

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

Mijn werkhervatting bij mijn toenmalige werkgever, opleiding, toneel, familie, vrienden en het van me af schrijven en het lezen van zelfhulpboeken. Ook heb ik enorm veel steun gehad, en nog, aan mijn SPV'er, daar heb ik een bijzonder goed contact mee. Hij steunt mij en weet vaak wat ik nodig heb. Daarnaast geldt voor mij ook het niet in moeilijkheden denken, maar er een positieve draai aan geven.

Hoe zie jij de toekomst?

Het is goed! zoals het is. Ik heb een fijn leven en wil mijn ervaringskennis blijven inzetten voor mensen die ook zijn vastgelopen, zich schamen en daardoor niet durven te zijn wie ze willen zijn.

Steeds gelukkiger worden, het kan!

Steeds beter leer ik mijn grenzen herkennen en durf ik nee te zeggen als ik iets niet wil of kan, omdat het me te veel stress oplevert of wat voor reden dan ook. Steeds minder ben ik bezig wat anderen van mij vinden en steeds meer zet ik mezelf op de eerste plek en dat voelt meer dan goed. Als het met mij goed gaat, doe ik wat ik wil en kan ik ook van grotere betekenis zijn voor anderen.

Johan schrijft ook over zijn psychose-belevingen en geaardheidsproblemen, om anderen te helpen.

Misschien zien we in de toekomst wat verhalen van hem voorbij komen.

#Ervaringsverhalen