Herstelverhaal Muzikaal

Wie ben je?

"Ik ben begin 40 jaar en moeder. Ik ben zeer muzikaal en creatief. Eerder speelde ik in een orkest. Momenteel heb ik door mijn fysieke beperking en de fase waarin ik nu zit, geen betaalde baan. Muzikaliteit zit in mij. Technisch gezien speel ik niet echt goed, maar ik kan wel mensen raken met mijn spel." (speelt ondertussen ook een stukje op de piano in het Herstelcentrum)

Hoe zie jij herstel?

"In een schijnbaar uitzichtloze situatie de hoop, kracht en moed vinden om toch nieuwe mogelijkheden te ontdekken. Dat je het ziet is dan één ding en er echt iets mee doen is dan de volgende stap."

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

"Ik heb een complexe PTTS (posttraumatische stressstoornis) en hechtingsproblematiek. Binnen mijn gezin van herkomst ben ik zowel fysiek, psychisch als seksueel misbruikt. Het voelen van pijn en emoties was afschuwelijk. Dus heb ik mezelf al op heel jonge leeftijd aangeleerd om vooral niet te voelen en alles rationeel te houden. Ik onderging traumatherapie op basis van exposure en vond het vreselijk om daar doorheen te moeten. Maar het moet eerst slechter gaan voordat je je beter kunt voelen. Ik zou opgenomen worden voor de duur van twee tot drie weken, dat werd uiteindelijk bijna een jaar.

Ik ging wel regelmatig naar huis om voor mijn kinderen te zorgen. Door mijn angsten sliep ik nauwelijks. In de kliniek leek het steeds aardig goed te gaan, maar als ik thuis was geweest ging het weer minder. Mijn oude overlevingsmechanismen werden in stand gehouden en ik behield rollen die niet goed voor mij waren."

Hoe heb je vanuit dat dieptepunt aan je herstel gewerkt?

"Na mijn suïcidepoging kwam de omslag. Ik was zwaar gefrustreerd over mijn mislukte poging. Zelfs daarin kon ik niet slagen. Mijn toch al negatieve zelfbeeld werd hierdoor bevestigd. Ik was ervan overtuigd dat iedereen beter af zou zijn zonder mij. Verstandelijk weet ik inmiddels dat dit niet waar is, maar mijn gevoel wil daar nog niet altijd in mee. Desondanks heb ik geen suïcidale gedachtes meer en wil ik verder met mijn leven. Om dat te kunnen wist ik dat ik moest gaan vergeven, zowel mijn ouders als mezelf. Ik dacht altijd dat alles wat me overkwam, mijn eigen schuld was. Die gedachte moest ik echt loslaten, want dat stond mijn herstel in de weg.

Ik besef dat ik niet bij mijn gezin kan blijven. Dat is doodeng, want je verliest alle zekerheden. Ik voelde me vooral mislukt als moeder. Want welke moeder prevaleert nu een leven zonder haar kinderen? Maar gek genoeg ging het al snel beter met mij, juist door alles op te geven. Ik werd een ander mens en bloeide op. Ik voelde hoop, moed en kracht om mezelf opnieuw te leren kennen. Ik woon afgelegen, maar voel me voor het eerst in mijn leven veilig. Ik ben veel alleen, maar voel me zelden nog eenzaam. En ik ben op afstand een betere moeder. Nu kan ik er echt helemaal voor de kinderen zijn als ze bij mij zijn."

Wat maakt jou bijzonder?

"Dat vind ik een moeilijke vraag. Anderen zouden zeggen mijn veerkracht, doorzettingsvermogen en mijn vermogen om nieuwe dingen heel snel op te pikken. Vooral op muzikaal en creatief gebied heb ik talent.

De weg die ik heb afgelegd was zwaar, maar ondanks dat heb ik de moed gevonden om mijn moederrol anders in te vullen. Op een manier die iedereen uit ons gezin beter past."

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

"De enkeling die niet als doel had mij uit de put te trekken of op andere gedachten te brengen, maar die alleen naast me kwam zitten en luisterde. Die er voor me was zonder te oordelen of in 'oplossingen' te denken. Verreweg de meeste mensen denken oplossingsgericht, maar dat werkte bij mij averechts. Mijn behandelaren waren de eersten die mij en mijn problemen serieus namen. Hun erkenning dat ik me niet zat aan te stellen, is ook van grote waarde geweest."

Hoe kijk jij in de toekomst?

"Ik kijk de toekomst heel hoopvol tegemoet. Er zijn mooie ontwikkelingen. Ik maak onderdeel uit van de herstelwerkgroep en hoop over een tijdje anderen bij te kunnen staan als ervaringsdeskundige. Ik kom nooit helemaal van mijn spoken uit het verleden af, daarvoor ben ik teveel beschadigd. Maar ik ga er wel komen. Want ik heb geleerd om er zodanig mee om te gaan, dat het niet meer alles beheerst. En er is zelfs nog meer verbetering mogelijk. Ik ben nieuwsgierig naar mijn verdere persoonlijke ontwikkeling en werk nog aan een betere balans tussen mijn emoties en mijn ratio. Ook mijn vertrouwen in zowel anderen als in mezelf, mag nog verder groeien. Ik ben veel kwijtgeraakt, maar krijg daar ook heel veel voor terug. Voor het eerst mag ik mijn eigen keuzes en vooral ook mijn eigen fouten maken. Dat is eng, maar voelt tegelijkertijd enorm bevrijdend. Ik voel me rijker dan ooit."