Herstelverhaal Olaf

Wie ben je?

Ik ben Olaf, 48 jaar en trotse vader van een inmiddels 16-jarige dochter. Ik woon in Doetinchem, heb een vriendin en werk als vrijwilliger bij de Stadskamer. Ik hou van series kijken, spelletjes doen, muziekjes luisteren en wil weer meer met hout gaan werken.

Waar had je last van?

Na verschillende periodes van depressie, manieën en psychoses werd rond mijn 30e een bipolaire stoornis gediagnostiseerd. Het accepteren hiervan is een lang proces en zoektocht naar ‘welke persoon de echte ‘IK’ is geweest. Ondertussen ken ik mezelf beter. Ik besef wat mijn beperkingen zijn en hou hier rekening mee. Ik wil voorkomen dat ik in een volgende manie terechtkom.

De laatste twee periodes die achter mij liggen, had ik last van hypomanie en depressies. Daarvoor had ik een stabiele periode van ruim negen jaar. Hierdoor heb ik dieper inzicht gekregen in mijn kwetsbaarheid, deze geaccepteerd en handel daarnaar door er open over te zijn.

Hoe zie jij herstel?

Herstellen doe je niet alleen. Maar het vraagt ook iets persoonlijks van je: je moet veel accepteren om verder te kunnen, kleine stappen of soms grote stappen. Ik heb naast de hulp die ik aanvaardde, ook geprobeerd mijn zelfstandigheid te behouden. Ik ben blij dat ik mijn huis nog in bezit heb. Het is soms zo moeilijk geweest, het vallen en het opstaan. Toch ben ik door alles positief gebleven en kan ik zaken relativeren. Soms moet je ook dingen parkeren, denk aan de periode dat ik mijn dochter niet heb gezien. Ik hoef ook niet terug wat ik allemaal had. Ik kan uit de voeten met minder salaris. Ik denk dat ik geluk heb gehad!

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

Na een stabiele periode van ruim negen jaar, ging het helaas toch opnieuw mis. Dit was voor mij een dramatische periode in mijn leven, waarbij op alle levensdomeinen alles omviel of dreigde om te vallen. Ook het contact met mijn dochter, die voor mij alles betekent, ben ik een periode kwijt geweest. Gelukkig is het contact met haar nu weer goed. Lang heb ik gedacht dat ik er nooit meer uit zou komen en weer in staat zou zijn om een normaal leven te leiden.

Met hulp van medicijnen, een psychiater, een psycholoog, een wijkcoach, familie en goede vrienden kon ik beginnen aan mijn herstel. Herstellen doe je echt niet alleen. In mijn beleving heb je daar veel hulp bij nodig en gelukkig stond ik daar voor open. Ik heb alle hulp aangegrepen die ik kon krijgen. Met deze hulp heb ik leren beseffen dat ook kleine stapjes goed zijn. Het is uiteindelijk gelukt om mijn leven weer op orde te krijgen.

Wat maakt jou bijzonder?

Dat ik tegen mezelf heb leren zeggen dat ik niet mijn stoornis ben. Dat ik in de eerste plaats een mens ben en daarnaast een aandoening heb.

Ik ken diepe dalen, maar ik weet ook dat er weer lichtpuntjes komen. Ik ben ook open over wat mij overkomen is.

Hoe kijk jij in de toekomst?

Ik heb voor mezelf geaccepteerd dat ik kwetsbaar blijf voor bepaalde omstandigheden. Als ik daarnaar handel, kan ik veel ellende voorkomen. Daarom ben ik erg blij dat ik samen met mijn hoofdbehandelaar bij GGNet een goed signaleringsplan/ noodplan heb kunnen opstellen. Ook dat er op mijn eigen uitdrukkelijke verzoek te allen tijde een Rechterlijke Machtiging (RM) van kracht zal zijn, die ik jaarlijks zal laten verlengen. Dit omdat ik zelf wil dat ik direct opgenomen word als mijn omgeving hypomane signalen bij mij opmerkt.

Voor mij persoonlijk betekent dit dat ik mijn leven samen met mijn huidige vriendin op een bepaalde manier heb ingericht. Op tijd naar bed, op tijd opstaan, gezond eten en bewegen. Op tijd mijn medicijnen innemen en niet teveel spanning en stress opzoeken.

Vanuit re-integratie in het arbeidsproces ben ik op dit moment als vrijwilliger werkzaam bij de Stadskamer. Dat is fijn om te doen. Ik ben van betekenis voor anderen en heb structuur hierdoor.

Kortom, ik zie de toekomst hoopvol tegemoet en hoop uiteindelijk samen met mijn jobcoach opnieuw een betaalde baan te vinden, waarbij ik over mijn aandoening graag open zou willen kunnen zijn naar mijn toekomstige werkgever. Volgens mij ligt daarin de sleutel voor het kunnen voorkomen van terugval in de toekomst. Ritme, structuur en slaap zijn cruciaal. Daarmee schipperen is een risico. Als door openheid bepaalde zaken goed geregeld kunnen worden voor zowel mij als de werkgever, denk ik prima te kunnen functioneren.

# ervaringsverhalen