Herstelverhaal Shanien

Wie ben je?

Mijn naam is Shanien, ik ben 36 jaar en woon samen met mijn zoontje Fabian van vier jaar. Ik krijg een bijstandsuitkering en heb vrijstelling voor werk en sollicitatieplicht, omdat ik alleenstaande ouder ben van een kind onder de vijf jaar. Nu mijn zoon na de zomer naar de basisschool gaat, wil ik heel graag weer aan de slag.

Na mijn onbezorgde kindertijd kreeg ik op mijn dertiende een relatie. Deze relatie duurde vijf jaar en in deze relatie werd ik zowel lichamelijk als geestelijk mishandeld. In die periode kwam ik in aanraking met drugs. Het begon met een jointje, maar al snel kwamen daar harddrugs bij. Op mijn vijftiende stopte ik met school en was eigenlijk onhandelbaar. Toen die relatie na vijf jaar eindigde, was ik mezelf totaal verloren. Ik gebruikte veel drugs, was erg depressief, had geen doel in mijn leven en van enige eigenwaarde of zelfvertrouwen was geen sprake. Ik ben in die tijd erg aangekomen en daar kreeg ik veel commentaar over en daarom begon ik met lijnen. Ik kreeg heel veel complimenten en dat gaf me een goed gevoel. Daar ben ik in doorgeslagen, totdat dit anorexia werd wat daarna overging in boulimia.

Ik probeerde hulp te zoeken en kwam bij verschillende psychologen en psychiaters terecht, maar dat werkte niet voor mij. Een uurtje praten, een keer per week met een wildvreemde en naar huis gaan met een zak pillen, heeft totaal niet bijgedragen aan mijn herstel.

In 2007 werd ik doorverwezen naar GGNet Amarum, expertisecentrum eetstoornissen. Ik ging onder andere naar een bijeenkomst voor mensen met een eetprobleem, die werd geleid door ervaringsdeskundigen. Vooral die bijeenkomsten vond ik erg prettig. Praten met mensen die echt luisterden, mijn verhaal herkenden en mijn innerlijke strijd als geen ander begrepen, deed mij goed.

Al snel kwamen we er achter dat mijn eetprobleem viel dieper ging dan bij de meeste lotgenoten in de groep. GGNet Amarum verwees me door naar GGNet Scelta, expertisecentrum voor persoonlijkheidsproblematiek. Daar kreeg ik de uiteindelijke diagnose Borderline. Ik ben daar ruim twee jaar in behandeling geweest. Eerst drie dagen per week en aan het einde van het traject twee dagen per week.

Hoe zie jij herstel?

Herstel is iets waar je klaar voor moet zijn. Jij alleen kan de keuze maken om het anders te willen en het anders te gaan doen. Er kunnen tien mensen tegen je zeggen dat het anders moet, maar als je er zelf niet achter staat, dan is de kans van slagen klein. Je voelt wel dat het leven dat je leidt, niet zo hoort. Ook al was ik jong, ik was jaloers op leeftijdsgenoten die wel een ‘normaal’ leven leidden. Je voelt dat het niet zo hoort en dat je het voor jezelf ook anders zou willen. Maar hoe?

Herstel is een lange, emotionele, maar vooral ook zeer leerzame weg. Tijdens je herstel leer je zoveel over jezelf. Je krijgt constant een spiegel voorgehouden. Je leert wat je sterke en minder sterke kanten zijn. Wat je kwetsbaarheden zijn en het allerbelangrijkste: hoe met dit alles om te gaan. En ja, dat is vaak confronterend. Maar het heeft mij geholpen om een duidelijk beeld te krijgen van wat ik nou wel en niet wil en waar ik wel of niet geschikt voor ben. Dat heeft er bij mij uiteindelijk voor gezorgd dat ik nu veel bewuster keuzes maak. Vroeger deed ik maar wat. De kunst is om te accepteren dat het jou is overkomen, dat je er niets aan kon doen. Waar je wel wat aan kunt doen is, hoe je ervoor kiest om ermee om te gaan. Je moet de touwtjes van jouw leven weer in eigen handen nemen. Weer in je eigen kracht gaan staan.

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

De bijeenkomsten bij Amarum vond ik fijn. De herkenning die ik voelde, had ik nog niet eerder ervaren. Daarna was mijn tijd bij Scelta zwaar. Zeker in het begin was ik vrij opstandig. Vond het lastig om mezelf open te stellen. Dit had voornamelijk met angst te maken. Angst om het vertrouwde los te laten. Ook al is de situatie waarin je zit nog zo destructief, het is er vaak al zolang dat het toch vertrouwd en veilig voelt.

Tijdens mijn therapie kwamen regelmatig de onderwerpen 'triggers' en 'valkuilen' aan bod. Vanaf het moment dat ik deze begon te herkennen, kon ik daar steeds beter naar handelen. Wanneer dat lukte gaf dat best een kick! En het lukte steeds vaker. Zo waren er nog meer handvatten die ik had gekregen, die ik ging gebruiken in het dagelijks leven en wat positief uitpakte. Wanneer dat niet lukte kon ik achteraf steeds sneller zien waar het fout ging, zodat ik het de volgende keer wel anders kon doen. Dan zie en voel je dat het inderdaad anders kan en dat je dat helemaal zelf hebt gedaan. Ik merkte dat mijn angst om los te laten ongegrond was. Toen begon ik te groeien, ik kreeg meer zelfvertrouwen en er kwamen steeds meer momenten waarin ik besefte dat het leven helemaal zo slecht niet is.

Na mijn behandeling bij Scelta ging het stukken beter met mij, maar ik zag er wel erg tegenop om weer mee te draaien in de maatschappij. Ik begon weer wat terug te vallen in oud gedrag. Met name verkeerd eetgedrag. Ik kreeg daarom een coach toegewezen. Zij ging mij helpen bij mijn terugkeer in de maatschappij.

We vonden voor mij een werkervaringsplek bij Monique Ros van Vires Animaliae. Monique geeft trainingen in het natuurlijk omgaan met paarden. Het werken met de paarden is voor mij één van de mooiste momenten uit mijn herstelproces geweest. Het was confronterend en soms ook frustrerend, want tegen een paard kun je niet doen alsof. Wanneer ik het paard opdrachten gaf met behulp van lichaamstaal, negeerde hij me gewoon. Ik moest leren weer in mijn eigen kracht te gaan staan. Te aarden, leven in het hier en nu. Stap voor stap werd ik sterker, wat ook duidelijk zichtbaar was in hoe het paard op mij reageerde.

Hoe heb je vanuit dat dieptepunt aan je herstel gewerkt?

Dat gaat geleidelijk. Het verlangen naar een ‘normaal’ leven werd bij mij steeds sterker. Ook door gesprekken met mijn ouders en vrienden besefte ik dat ik ook de keuze kon maken voor een ander en beter leven.

Wat maakt jou bijzonder?

Ondanks alles wat ik heb meegemaakt ben ik er altijd voor anderen. Daarnaast geloof ik dat je mensen nooit zomaar tegenkomt in je leven, er is altijd een reden voor. Het voelt voor mij als een roeping om dit te doen voor anderen.

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

Mijn familie en een paar goede vrienden. Vooral het feit dat ze er gewoon waren en zijn. Ze hebben me niet laten vallen ondanks dat ik echt moeilijk ben geweest. Ik deed het niet expres: het bleek na de diagnose echt iets te zijn en daar was ik best opgelucht over. Zoals ik al eerder aangaf geloof ik in bijzondere ontmoetingen en voor mij was de tijd bij Vires Animaliae erg speciaal en nodig om ook de laatste touwtjes weer in handen te krijgen.

Hoe kijk jij in de toekomst?

Ik ben met mijn klantmanager van de Gemeente Brummen op de site van GGNet terechtgekomen. In eerste instantie voor een vacature als maatje. Zo ben ik in contact gekomen met een collega van jullie en die wees mij na ons gesprek op het Herstelcentrum en de mogelijkheid om ervaringsdeskundige te worden. Daarna is het heel snel gegaan. Ik ben begonnen in de herstelwerkgroep en ik ga na de zomer beginnen met de studie Ervaringsdeskundigheid in de Zorg. Ik wil uit de bijstand en voor mijzelf en mijn zoon een goede toekomst opbouwen.

Natuurlijk zullen er altijd moeilijke momenten zijn en liggen de valkuilen klaar om in te stappen, dat is voor ieder mens zo. Dat hoort bij het leven. Maar ik kan nu veel beter met zulke momenten omgaan. Door situaties te accepteren en dingen sneller los te laten. Ik weet wanneer ik een stapje terug moet doen. Ik probeer mijn leven te leiden zoals ieder ander. Ik moet er hard voor werken want ik heb wel achterstand opgelopen, maar ik heb er alle vertrouwen in.

# ervaringsverhalen