Een knuffel
Word jij ook zo geraakt door wat corona met je patiënten doet? Marleen Bosboom is activiteitenbegeleidster bij GGNet: “De angst en verwarring bij veel patiënten grijpen mij erg aan. Juist nu hebben zij een arm om de schouder nodig, maar helaas kunnen we daar niet in voorzien nu we 1,5 meter afstand moeten houden. Het is verwarrend voor veel patiënten. Ik moest denken aan een meisje dat mij ooit een knuffelbeer gaf om me te troosten. Misschien moeten wij niet alleen een knuffel achter ons raam zetten, maar er ook een aan mensen geven die zich alleen voelen. Of zorgen dat zij even met een huisdier kunnen knuffelen. Voor een beetje extra troost in deze moeilijke tijd.”
Overleven… dat is waar we op dit moment mee bezig zijn. Vandaag grijpen de angst en de eenzaamheid die ervaren wordt me aan. Het zijn emoties die mij niet vreemd zijn, maar nu een hele andere lading hebben. Het overlevingsmechanisme dat ik ken uit mijn eigen verleden kan en wil ik nu niet meer inzetten. Ik ben sterker dan dat. Nu kies ik ervoor mijn zegeningen te tellen en geniet ik van de kleine, mooie en waardevolle, momenten.
Toch ontspanning en verbinding
Zo’n moment als afgelopen maandag, bijvoorbeeld. We bereiden gezamenlijk een warme maaltijd. Vooraf komt de verpleging naar mij toe met de vraag om één bewoner er wat meer bij te betrekken. Door de situatie rondom corona is hij wat meer in zichzelf gekeerd. Ik zie hem lopen alleen op de gang. Normaal gaat hij mee boodschappen doen, maar dat kan nu niet. Alles is anders. Ik vraag hem te komen helpen in de keuken. Aan zijn gezicht zie ik dat hij blij is dat ik hem vraag en hij gaat mee. Het ongedwongen samenzijn, is alleen ook anders; het is veranderd in afstand en dat brengt verwarring. Het maakt deze maandag spannend en het voelt onnatuurlijk om afstand te bewaren. Gelukkig keert er toch een vorm van ontspanning en verbinding terug. Anders, maar hij is er als we samen bezig zijn aan tafel. De opluchting van even het ‘normale’ en samen een maaltijd bereiden, is voelbaar. Het zit ‘m in de geur en de warmte van het eten. En het samen aan de slag zijn, ook al is dat met 1,5 meter afstand. We houden de structuur vast en geven mensen de kans om de voldoening te ervaren die hoort bij het zelf iets maken. Het zijn allemaal kleine dingen die zo belangrijk zijn in deze spannende en onzekere tijden.
Huidhonger
Huidhonger. Het is iets dat veel mensen op dit moment zullen ervaren. Een gemis van aanraking, het verlangen naar een knuffel of een arm om je heen. Dit gemis kan zo groot worden dat het pijn doet in al je vezels. Het is een gemis dat ik graag wil opvullen bij de patiënten, toen en vooral nu. We moeten afstand houden, misschien meer dan ik zou wensen voor sommigen. In andere omstandigheden geef ik graag een boks of ik leg even die arm om iemand heen. Hoe kunnen we dat gemis nu compenseren?
Het deed me denken aan een meisje dat ik ooit heb ontmoet. Zij kon een ander niet aanraken uit angst. Toen ze mij zag huilen, gaf ze mij een knuffelbeer, omdat ze mij niet kon troosten met een fysieke knuffel of een hand op mijn schouder. Het was een bijzonder gebaar, warm en waardevol. En in deze tijd biedt het misschien uitkomst. Net zoals voor velen een levend dier uitkomst biedt. Even een aai of een knuffel met een konijn, cavia, kat of hond. Om de stress te verlagen en verbinding te voelen.
Wie weet kan het in deze tijden helpen. Wie weet kunnen we niet alleen knuffeldieren voor ons raam zetten, maar er ook een geven aan een patiënt, voor de nodige troost. Of misschien zijn er wel mogelijkheden om even met een dier te knuffelen.
Het is wat ik alle patiënten gun, die nog steeds niet goed weten wat ze met deze situatie moeten. Gelukkig zie ik die mooie initiatieven ontstaan, leveren onze collega’s fantastisch werk en weet ik zelf mijn zegeningen te tellen. Na het werk mag ik naar een plek die ik thuis mag noemen, kan ik mijn eten laten bezorgen, ben ik omringd met liefde dichtbij en op afstand én heb ik hopelijk weer iets kunnen bijdragen als ervaringsdeskundige activiteitenbegeleidster.