'De nare gevoelens heb ik helemaal achter me gelaten'
Bob (71) hoorde begin dit jaar dat hij beginnende Parkinson heeft. De diagnose kwam hard aan. “Ik heb al het nodige meegemaakt in mijn leven, zoals het verlies van mijn dochter en mijn vrouw. Maar daar kon ik altijd goed mee omgaan.Dat ik ook nog Parkinson bleek te hebben, was een grote klap. Als ik in de auto zat, dacht ik soms: ‘Zou die boom dik genoeg zijn?’ Dat past helemaal niet bij mij, ik sta normaal gesproken positief in het leven. Ik ben naar de huisarts gestapt en die heeft me doorverwezen naar Bas basisggz in Duiven.
Eerlijk gezegd zag ik er in het begin best tegenop om naar een psycholoog te gaan. Maar daar heb ik me overheen gezet, omdat ik al snel merkte dat ik er veel aan had. In de gesprekken gingen we behoorlijk de diepte in. Vaak nam ik mijn nieuwe partner Ria mee, want we doen dit echt samen. Het leek soms wel relatietherapie!
Parkinson brengt stemmingswisselingen met zich mee en dat kan voor mijn omgeving lastig zijn. De psycholoog heeft me uitgelegd dat ik meestal de ‘korte route’ neem in mijn reacties. Ik flap er dan meteen iets uit en daar kan ik mensen mee kwetsen. Ze heeft me verteld hoe ik de ‘lange route’ kan nemen: eerst even nadenken en dan genuanceerder reageren. Ik heb heel veel van dat soort praktische handvatten gekregen om in het dagelijks leven te gebruiken. De nare gevoelens die ik in het begin had, heb ik helemaal achter me gelaten. In plaats van bang te zijn voor wat ik straks niet meer kan, kijk ik naar wat ik nu nog wél kan. Want dat is heel veel! Ik doe vrijwilligerswerk en wandel en fiets graag. Binnenkort hebben we het laatste gesprek. Het is een fijn idee dat ik zo weer kan aankloppen, mocht het nodig zijn. Maar dat zie ik niet gebeuren hoor, ik kan het vanaf nu weer prima alleen. Dat wil zeggen: mét steun van mijn partner, familie en vrienden, want die steun is ontzettend belangrijk voor me.”
Dit interview is gepubliceerd in het GGNet Magazine 2020-2021