“Ik wil mensen helpen het leven een stukje makkelijker te maken”
Margreet ter Harmsel is sociaal psychiatrisch verpleegkundige bij de polikliniek Ouderen. Het afleggen van huisbezoeken vindt ze een van de leukste onderdelen van haar werk. Hoe wonen mensen en met wie? ‘Ik vind het belangrijk om oog te hebben voor de eigenheid van patiënten en van daaruit te kijken hoe ik kan bijdragen aan herstel.’
“Net als een deel van mijn studiegenoten zag ik op tegen de stage Psychiatrie, een vast onderdeel van de verpleegkundeopleiding. Ik wist niet goed wat ik me erbij moest voorstellen – onbekend maakt onbemind –, maar dacht wel te weten dat het geen zorgrichting voor mij was. Nou, ik had er niet verder naast kunnen zitten. Al op mijn eerste stagedag was mijn interesse gewekt. Hoe komt het dat iemand zo in de war kan raken? Zich zo angstig voelt? In zo’n zware depressie belandt?”
Bij mensen thuis
“De eerste jaren na mijn studie heb ik in de kliniek gewerkt, daarna heb ik de opleiding tot sociaal psychiatrisch verpleegkundige gedaan en ben ik overgestapt naar de ambulante zorg. Doordat ik bij patiënten thuiskom, leer ik hun systeem kennen. Ik zie hoe ze wonen, met welke mensen, huisdieren en spullen ze zich omringen, hoe ze hun huishouden runnen, wie er op bezoek komt. Dat sociale aspect vind ik ontzettend leuk en interessant.”
Veelzijdig werk
“Als ambulant verpleegkundige voer ik intake- en behandelgesprekken. Ik werk behandelplannen uit met het multidisciplinaire team van behandelaars en therapeuten en leg huisbezoeken af. Ik vervul de rol van coördinator en ben het aanspreekpunt voor andere zorgverleners zoals de huisarts en sociale instanties en natuurlijk voor de cliënten en hun familie. Daarnaast krijg ik af en toe een consultatievraag van een verpleeg- of verzorgingshuis in de regio. Die veelzijdigheid van mijn werk vind ik super leuk.”
Dat ik voor mijn werk elke dag door de Achterhoek rijd, is een bonus. Het is hier prachtig.
Vertrouwen
“Een goede behandelrelatie is essentieel, daar moet je in investeren. Ik vind het belangrijk oog te hebben voor de eigenheid van mensen en die mee te nemen in de behandeling. Wat vind de patiënt nuttig en nodig? Wat past bij hem of haar? En hoe kan ik daarop aansluiten en zo bijdragen aan herstel van klachten? Door dicht bij hun leefwereld te blijven, voelen mensen zich gezien en gehoord.”
Zoeken naar een ingang
“Mijn grootste drijfveer is uiteindelijk om te kunnen bijdragen aan herstel of stabilisatie. Ik wil mensen helpen om het leven een stukje makkelijker te maken. Soms zie ik dat mensen thuis onder een flinke last gebukt gaan, maar toch elke vorm van zorg en ondersteuning afhouden. Proberen contact te houden en zoeken naar een ingang om hen mogelijk toch te motiveren is dan belangrijk. Het komt weleens voor dat iemand ontoegankelijk blijft en we een gedwongen traject moeten opstarten. Dat heeft impact en is verdrietig, maar nog veel moeilijker is het om mensen aan hun lot over te laten.”
Nog altijd fijn
“Mooie momenten beleef ik als ik zie dat mensen herstellen of in gesprek zelf tot inzichten komen die een verandering in gang zetten. Ik vind het na bijna veertien jaar in dit vak nog altijd heel fijn dat ik hierin wat voor mensen kan betekenen.”