Ik gebruik alleen die stukjes uit mijn eigen verhaal die helpend zijn

“Op de HIC worden patiënten opgenomen die in crisis zitten. Ze hebben bijvoorbeeld een psychose, een depressie of een bipolaire stoornis, of zijn suïcidaal. En zijn daarom een gevaar voor zichzelf of voor anderen. Gemiddeld verblijven ze een week of drie bij ons op de afdeling. Die opnames kunnen heftig zijn, maar ik vind werken op de HIC vooral heel erg mooi: het geeft zoveel voldoening als het lukt om aan te sluiten bij ieder van die heel verschillende mensen.”

Opleiding legt puzzelstukjes op hun plek

Toen Sharon zeven jaar geleden getipt werd over de vacature bij de HIC had ze al een opleiding tot ervaringsdeskundige gevolgd. Toch ging ze, nadat ze was aangenomen, nog twee jaar de schoolbanken in: “De opleiding die ik gedaan had, was niet erkend - nu heb ik wél officiële papieren op zak.” Beide opleidingen hebben Sharon veel gebracht, meer nog dan de therapieën dan ze volgde: “De puzzelstukjes zijn op z’n plek gevallen, waardoor ik onder andere mijn slachtofferrol van me af kon schudden.”

Patronen doorbreken

Die slachtofferrol ziet ze regelmatig ook bij de patiënten die opgenomen worden op de HIC. “Maar als je blijft hangen in boosheid en bitterheid sta je je eigen herstel in de weg. Je komt pas echt vooruit als je in gaat zien dat de ander ook zijn of haar eigen verhaal heeft. Misschien was je moeder er niet voor je, maar daar is bijna altijd een reden voor: heeft zij niet ook te maken gehad met trauma en roeit ze met de riemen die ze heeft? Als een patiënt daar begrip voor weet te krijgen, kun je patronen doorbreken en vooruit bewegen, richting herstel.”

‘Het kan een lange weg zijn, maar het is de moeite waard om die uit te lopen’

Beweging brengen

Sharon weet uit eigen ervaring dat letterlijke beweging ook helpt om stappen te maken. Ze moedigt de patiënten dan ook aan om samen met haar te sporten of maakt een wandeling met ze. “Als je samen bezig bent, wordt praten ook makkelijker. Mijn inbreng in het gesprek is meestal niet eens zo heel groot - ik gebruik alleen die stukjes uit mijn verhaal die op dat moment helpend kunnen zijn. Om over te brengen dat ik het snap, dat ik herken wat gezegd wordt.”

Aanknopingspunten

Maar hoe ze dat gevoel van herkenning nu precies overbrengt: Sharon weet het niet. “Waarschijnlijk vinden we elkaar in het psychisch lijden. Dát is wat onder iedere diagnose ligt, ook als die heel erg verschilt van mijn eigen problematiek. In de verhalen van patiënten zit altijd wel een aanknopingspunt dat ik herken. Anorexia bijvoorbeeld, dat heb ik nooit gehad. Maar ik weet wel hoe het voelt om een laag zelfbeeld te hebben. Hoe het is om - voor je gevoel - steeds maar te moeten presteren. En hoe helend het is om je uiteindelijk te realiseren: ik mag zijn wie ik ben - dat kan een lange weg zijn, maar het is de moeite waard om die helemaal uit te lopen. Want ook ik dacht er nooit meer uit te komen, maar het lukte me wél.”

Nabijheid, maar wel gedoseerd

Sharons werk op de HIC betekent de wereld voor haar. “Ooit was ik zelf opgenomen op de HIC, precies hier, in Doetinchem. De mensen die mij toen vooruit hielpen, zijn nu mijn collega’s. De eerste tijd was ik bang dat ik nog als de patiënt van toen gezien zou worden. Niets is minder waar: ik ben een volwaardig lid van het team, mag (en kan) hier helemaal mezelf zijn. Mede door mijn verleden ben ik bijvoorbeeld tamelijk bescheiden. Dat zit me soms in de weg, maar tegelijkertijd merk ik aan mijn collega’s: bescheidenheid is ook mijn kracht. Want juist omdat ik niet op de voorgrond sta, lukt het me dicht bij de patiënten te komen. En kan ik met stukjes van mijn persoonlijke verhaal een lichtpuntje zijn voor patiënten en daarmee een bouwsteen bijdragen aan de behandeling. Waarbij je als ervaringsdeskundige wel altijd alert moet blijven op te veel nabijheid: patiënten op sleeptouw nemen, moet je niet doen. Je moet ze juist vertrouwen geven in hun eigen kracht: dat is de weg naar herstel!”