Ervaringsverhalen
Deze ervaringsverhalen zijn geschreven door patiënten van GGNet Scelta. We stellen het op prijs dat zij hun ervaringen van mooie en leerzame momenten, maar ook van onzekerheden en moeite met veranderen en pijnlijke gevoelens, met ons willen delen. Wij realiseren ons dat er ook andere verhalen zijn. Sommigen breken hun behandeling af, of kiezen voor een vervolgbehandeling elders. Toch proberen we een breed beeld te geven van de ervaringen die worden opgedaan in de behandeling. Heb je vragen? Neem gerust contact met ons op.
Ik heb een ijzersterk team en een fijne groep hier om me heen. Mensen die me kennelijk niet veroordelen en me elke dag een nieuwe kans bieden. Nieuwe emoties, gevoelens en kansen. Soms heel moeilijk, maar ik begin de voordelen van nieuw gedrag te zien. Leer me los te maken van mijn oude gedrag.
Uitspreken
Door dingen uit te spreken, leken ze niet alleen lichter te worden maar eigenlijk ook minder groot dan mijn hoofd mij altijd had laten voelen, ook vielen de reacties best mee. Nog steeds wordt ieder woord uit mijn mond dat over mijzelf gaat afgewogen, maar inmiddels krijgen steeds meer woorden gehoor, dit is iets wat ik graag verder zou willen ontwikkelen, wetende dat ik degene ben die moet doorzetten. Het klinkt misschien raar, maar ik denk dat ik met behulp van anderen uiteindelijk alles van mijzelf heb moeten krijgen wat ik nodig had; namelijk inzien dat ik niet zeur, me niet aanstel, niet zo mijn best hoef te doen omdat ik zo misschien ook wel leuk ben en ik beter naar mijzelf moet luisteren. Maar ook dat ik mijzelf serieus moet nemen wanneer er dingen zijn waar ik mee zit, ongeacht wat de ander daarvan vind. Een enorm waardevolle tijd die ik voor geen goud had willen missen, met vreselijk lieve, leuke en mooie mensen, die allemaal stuk voor stuk mijn hartje hebben gestolen. Zowel de therapeuten als mijn groepsgenoten hebben enorm veel toegevoegd aan mijn proces, iets wat ik altijd bij mij mag blijven dragen.
Verdragen van jezelf
Voordat ik naar GGNet Scelta kwam zat ik regelmatig in de eindfase van mijn leven. Ik vecht al 30 jaar tegen borderline maar een echte overwinning heb ik nooit behaald. Het was voornamelijk diep vallen en opstaan. De behandeling bij Scelta bestaat uit fases. In het begin is het voornamelijk wennen en observeren. Daarna begint het verdragen en accepteren van jezelf met behulp van vaardigheden die tijdens de therapieën worden aangeleerd. In de laatste fase ontdek je de keuzemomenten en het op een positieve manier hanteren van je aangeleerde vaardigheden. Klinkt simpel maar dat is het niet. Ik ben echter het bewijs dat het wel kan en dat geeft hoop. Ik sluit mijn behandeling prima af. Ik verdraag mezelf, ik accepteer mezelf, ik weet mijn keuzemomenten en ik kan mijn aangeleerde vaardigheden op de juiste momenten inzetten. Ik mag nog steeds vallen maar ik sta steeds sneller en beter op.
Kortom: ik voel mijn overwinning en kijk uit naar de rest van mijn leven!!!
Deeltijdbehandeling Apeldoorn
De negen maanden bij Scelta is voor mij één lange ontdekkingstocht geweest van mijn eigen binnenste. Terugkijkend, is voor mij de belangrijkste ontdekking hoe bepalend voor mijn gedragingen mijn eigen denkbeelden zijn over wie ik ben of wie ik mag zijn, voor wat ik zeg en niet zeg, voor wat ik mijzelf toesta en voor wat ik niet voor mij weggelegd acht. Ik heb ook ontdekt welke overtuigingen dit precies zijn en hoe deze zijn ontstaan. Voor een deel was ik mij al bewust van die gedachten voordat ik bij Scelta begon. In de therapie is mij echter pas duidelijk geworden hoe allesoverheersend die overtuigingen zijn en dat ze mijn bewegingsvrijheid bepalen en beperken in werkelijk al mijn doen en laten, in al mijn gesprekken en in al mijn keuzes in het leven.
Toen ik bij Scelta begon, zei ik niets te kunnen voelen behalve verdriet en angst. Dat was al heel lang zo. Ik ben er in deze therapie achter gekomen dat ik (natuurlijk) wel gevoelens heb, maar dat ik deze vaak heel snel wegduw of wegmaak; zo snel dat ik geen gevoel meer kàn opmerken. Ik ben er vervolgens achter gekomen, dat ik dit doe omdat ik mij laat leiden door mijn overtuigingen dat ik er niet toe doe en dat ik mij aan ieder ander moet aanpassen om geaccepteerd te worden. Dit aanpassen is, onder andere, dodelijk voor mijn liefdesleven. Als ik, diep van binnen, mezelf niet belangrijk en niet de moeite waard vind, kan ik mijn partner niets vertellen over wat er bij mij van binnen omgaat. Dat weet ik dan zelf niet eens, want ik kom daar niet. Iets over mijn eigen gevoelens delen zou ook in strijd komen met mijn overtuiging dat ik mij aan mijn partner moet aanpassen om geliefd of geaccepteerd te worden. Door de therapie ben ik gaan begrijpen waarom ik vaak zweeg als een onderwerp van gesprek te persoonlijk werd, te dichtbij kwam, en ik vergeefs in mijzelf op zoek ging naar een antwoord en daar alleen maar leegte tegen kwam. Dit zwijgen heeft niet eens zozeer met angst te maken, wat ik lang heb gedacht, maar met mijn overtuigingen over mijzelf, die mij feitelijk belemmeren om bij mezelf na te gaan wat er in mij omgaat.
Zo werkte het ongeveer in mijn brein, tot deze therapie. Nu kan ik erbij stilstaan dat ik er mag zijn en dat een ander echt geïnteresseerd kan zijn in wat er in mij omgaat. Dat is mij natuurlijk al duizenden keren eerder gezegd, maar ik merk dat ik het nu pas echt (voorzichtig) binnen kan laten komen. Dat geeft ruimte om te kunnen voelen wat iets met mij doet en om daar iets over te zeggen.
Klein ankertje
Waarschijnlijk is het al vaak benoemd in een derde evaluatie, maar ook ik snap niet hoe ik binnen drie keer knipperen ineens op 8 maanden van mijn behandeling hier zit.
Ik lijk heel af en toe een klein ankertje in mezelf te kunnen vinden. Die zorgt er onder andere voor dat ik iets beter naar mijn eigen wensen luister en mijn gevoel daarin serieuzer neem. Daarnaast lukt het me om in de groep af en toe meer te vertrouwen op mijn eigen capaciteiten, bijvoorbeeld met iets minder spanning iemands evaluatie voorlezen. Soms flap ik er ineens iets uit in de groep of doe ik iets in een oefening waar ik zelf van schrik. Het lukt me meer om tijdens hevige emoties van anderen en spanningen in de groep dit buiten mezelf te plaatsen en mezelf aan te moedigen dat ik op dat moment prima voor mezelf kan zorgen. Bij ERT heb ik geleerd dat ik op zo’n moment even in gedachten naar een fijne plek kan gaan; voor mij in het zonnetje op de fiets.