Ilse blogt: Opname bij Scelta programma 2

Ik heb last van erg opdringende dwanggedachtens die mijn leven beïnvloeden en waardoor ik uren bezig ben met deze gedachten en handelingen. Ik ben iemand die situaties vermijdt, waardoor ik nog meer ging vermijden totdat ik uiteindelijk thuis kwam te zitten en niet meer naar buiten durfde of onder de mensen te zijn. Ik trok mij heel erg terug waardoor het uiteindelijk niet meer haalbaar was om nog te werken of andere activiteiten te ondernemen waardoor ik weinig tot geen daginvulling meer had.

Mijn hoop was gevestigd op deze intensieve klinische behandeling, maar zou dit ook mijn leven kunnen veranderen? Is er hierna meer toekomstperspectief? Hoe kan ik hierna mijn leven weer oppakken? Of is het leven dat ik had niet meer haalbaar? Ik merkte dat ik angstig werd van alle vragen die door mijn hoofd rondspookten, maar de stap was gemaakt. Mijn levensverhaal, motivatie en verwijzing waren naar Scelta gestuurd. Ik heb een intake gehad en er werd besloten dat ik mocht starten met de klinische behandeling van Scelta, programma 2.

Ik neem jullie de komende tijd mee hoe de behandeling bij Scelta programma 2 er uit ziet met daarbij meegenomen mijn eigen verhaal.

Mijn eerste opnamedag

Na de intake kwam een afspraak voor een oriëntatie-ochtend. Ik mocht op de afdeling kijken en meelunchen om te zien of het een passende plek zou zijn. Na de lunch had ik een gesprek waar lichte twijfels werden uitgesproken, maar kreeg de kans om te starten met deze behandeling. Ik weet nog goed dat ik met trillende stem vroeg: ‘Dus, ik mag beginnen?’ Ik voelde me opgelucht maar had ook een dubbel gevoel.

Daar kwam de brief met mijn opnamedatum bij Scelta programma 2 in Apeldoorn. Stuk voor stuk heb ik mijn netwerk een berichtje gestuurd: ‘Ik weet mijn opnamedatum en kan beginnen met de behandeling’. Met een dubbel gevoel kwam deze datum in mijn agenda te staan en leefde ik toe naar dit moment.

k weet nog goed de autorit naar Apeldoorn toe, met mijn koffer gepakt voor twee dagen op weg naar hopelijk een leven met minder lijdensdruk. Weer kwamen bovenstaande vragen naar voren, ik was zenuwachtig en behoorlijk gespannen hoe de dag zou verlopen.

Om 10 uur moest ik mij melden en werd ik opgehaald door één van de sociotherapeuten. Ik kreeg een warm welkom door groepsgenoten en kreeg te horen dat ik door twee groepsgenoten werd begeleid voor een week.

Op mijn kamer ging ik op bed zitten, met een diepe zucht. Op dat moment zag ik een kaartje van mijn twee begeleiders dat ze het knap vonden dat ik deze stap heb gemaakt. Dat deed mij erg goed. Na 10 minuten werd er op mijn deur geklopt: ‘We hebben muziektherapie, ga je mee?’ Na de therapie het eetmomenten en vervolgens in de middag hadden we nog twee therapiemomenten opgevolgd door de dagsluit. In de dagsluit noemen alle deelnemers een waardevol moment van de dag. Het rondje ging met de klok mee, hoe dichter die bij mij kwam, hoe meer gespannen ik werd: ‘mijn waardevolle moment is dat ik hier ben!’ zei ik.

Eenmaal op mijn kamer kwam het besef pas dat ik echt opgenomen was, de eerste dag was om. Hier bij Scelta krijg ik de tijd om hard aan mezelf te werken, hopelijk naar herstel.

Wilt u reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl