Blogs

Hendrik blogt: Verstoord intern beloningssysteem

Ik zag laatst een aflevering van de Big bang Theory, waarin Sheldon Penny met een chocolaatje beloont, wanneer ze volgens hem goed gedrag laat zien. Eenzelfde methode wordt gebruikt om honden goed gedrag aan te leren. Een beloningssysteem. En vaak is hiernaast ook een strafsysteem werkzaam. Goed en gewenst gedrag wordt beloond, slecht en/of ongewenst gedrag wordt gestraft.

Hendrik Blogt: Altijd je eigen underdog

“The problem with the world is that intelligent people are full of doubts, while the stupid ones are full of confidence”, schreef de Amerikaanse dichter/schrijver Charles Bukowski al eens. Of zoals ik het zou vertalen:” Waarom ben ik zo terughoudend met het uiten van mijn best wel goede ideeën en hebben anderen geen enkele moeite om hun clichématig, herkauwde of slecht bedachte rommel grootschalig te spuien.” Altijd die verdomde twijfel die me, zeker in grote bijeenkomsten, weerhoudt om voor mijn mening en ideeën op te komen. Jaloers op degene met het hoogste woord, ook al hebben ze vaak, mijns inziens, alles behalve de beste inzichten. Maar ze hebben wel lef en zelfvertrouwen, schreeuw ik in mijzelf.

Marijke blogt: Oud zeer

In de blog ‘Niet voelen’, schreef ik nog dat ik het moeilijk vond, om de gevoelens die ik in mijn jeugd had, actief te herinneren. De illustratie bij dat blog laat een dichte doos met gevoelens zien waar ik bovenop zit. Nou: de doos is open. Door een onnozele aanleiding...

Marijke blogt: Volkomen nutteloze dingen doen

‘Je moet het kind in jezelf koesteren’. Als ik zo’n zin hoor, dan krijg ik een wee gevoel in de maag: veel te soft. Maar ik ben erachter gekomen dat het wel waar is.... Net voor de zomer zat ik er helemaal doorheen. Toen de coronatijd vorig voorjaar begon, vond ik dat heerlijk. Alle vergaderingen en sociale verplichtingen waren afgelast. Het was mooi weer buiten: ik fietste iedere avond een flink rondje met al beloning een fraaie zonsondergang. We organiseerden regelmatig ‘buurtborrels’ waarbij alle buurtbewoners met hun eigen glas bij hun eigen voordeur stonden maar we wel contact hadden.

Hendrik blogt: Waarom ben ik geen beroepspatiënt geworden?

“U zult uw leven lang afhankelijk zijn van zorg en medicatie”. “Verantwoordelijk werk zult u niet meer kunnen doen”. “Beschermd wonen en enkele dagdelen dagbesteding in de week zal uw toekomst zijn”. Wellicht niet exact in deze bewoordingen, maar dit was het perspectief dat me voorgehouden is in 2006, door met name de UWV-arts. Hoogstwaarschijnlijk sterk gevoed door zijn stigmatiserende kennis over een manisch-depressieve stoornis. Het enige beroep dat hij zich voorstelde kwam bij mij over als ‘beroepspatiënt’. Nou, daarvoor ben ik in de eerste sollicitatieronde afgevallen.

Marijke blogt: GGNet Labs, een bezoekje waard!

Melanie Oldenhave (31 jaar) en ik, Marijke te Hennepe (59 jaar), lopen binnen bij GGNet Labs. Mel en ik hebben allebei ASS (Autistische Spectrum Stoornis) en willen wel eens zien of er hulpmiddelen zijn die ons kunnen helpen in het dagelijks leven.

Marijke blogt: Niet los kunnen laten

Er is een interessante documentaire op 2doc.nl te zien over stalking: ‘Jij bent van mij’. Meerdere mensen, waaronder Harry Sacksioni, vertellen hoe ontzettend belastend het is als je daar slachtoffer van bent. Harry Sacksioni is veertig jaar (!) gestalkt door dezelfde vrouw. Voor mij zit het venijn in de start van de documentaire: Harry en nog een slachtoffer vertellen hoeveel medelijden ze hebben met hun stalker. Ik knipper met mijn ogen: Harry had net nog zitten te vertellen hoe hij zijn stalkster bijna verdronken had (toen ze boven kwam riep ze: “Zie je wel dat je van me houdt...”).

Hendrik blogt: File in de ggz

Door corona lijkt het fileprobleem op de weg een stuk minder prangend dan voor corona. Er is echter wel een veel urgenter fileprobleem: De wachtlijsten in de ggz. Er staat een enorme file voor de voordeur van de ggz, terwijl er vanuit de achterdeur maar mondjesmaat mensen uitstromen. De maatschappij ziet de file, maar lijkt het probleem van de beperkte uitstroom niet te bemerken. Toch weet ik dat de achterdeur wel open kan, ik ben er immers zelf minstens drie keer door naar buiten gegaan.

Hendrik blogt: Zelfstigma is schadelijker dan stigma zelf

“Ik vertel mijn ideeën maar niet, want die doen er toch niet toe”. Al zo lang ik me kan herinneren, bestook ik mezelf met dit soort zinnen. We kunnen spreken van een enorm zelfstigma. In allerlei situaties voel(de) ik me minderwaardig en/of extreem onzeker over mijzelf en mijn handelen. Bij alle dingen die ik doe, altijd de vraag: ”Doe ik het wel goed?” Ik kan dat voor mezelf erg moeilijk beantwoorden en heb dan ook erg veel baat bij goedkeuring van anderen. In de psychiatrie noemen ze dat, zoals ik in mijn dossier kon teruglezen: ”Patiënt vraagt (continu) om bevestiging”.

Marijke blogt: Daar heb ik geen woorden voor

Onze oude videofilms zijn gedigitaliseerd en ik kijk naar het resultaat. Wat zie ik: een moeder die glimlachend reageert op haar baby. Die moeder: dat ben ik. Ik ben verbijsterd. Hoe kan dat nou? De beelden zijn gemaakt op het dieptepunt van mijn postnatale depressie.

Hendrik blogt: Lekke Lithiumbatterij

Ik parkeer de auto, zo dicht mogelijk bij de ingang van het vakantiecomplex op Ameland. De drang op mijn blaas is nauwelijks meer te houden. Ik loop met de bovenbenen strak tegen elkaar aan gespannen richting deur. Van daar is het nog zo’n 30 meter door de gang naar het appartement. Krampachtig loop ik door de gang. Ik open mijn appartement en ga snel door naar de badkamer. Net voor ik de broek geopend heb stroomt mijn blaas leeg. ‘TE LAAT!’

Marijke blogt: Behandeling thuis of op locatie?

Ik doe van alles en functioneer ‘normaal’ maar ik voel me nog steeds niet goed: anhedonie (niet kunnen genieten van positieve dingen). Ik vraag me af of ik toch niet weer in behandeling moet. Dat zal dan wel een intensieve behandeling moeten worden, waarschijnlijk deeltijdbehandeling met schematherapie. De soort behandeling waar GGNet-collegablogger Ilse zo informatief over blogt.

Ilse blogt: systeemtherapie helpt je openheid te geven

Waar ik tijdens mijn behandeling bij Scelta ben achtergekomen, is dat het belangrijk is om je systeem* bij je behandeling te betrekken. Ik vond het in eerste instantie erg moeilijk om openheid te geven hoe het nu daadwerkelijk met mij gaat. Maar als je omgeving niet op de hoogte is, kan er ook moeilijk rekening met je worden gehouden.

Hendrik blogt: Denk ik nu dat ik de Messias ben?

“Denk ik nu dat ik de Messias ben, nu ik dit denk?”. Vol twijfels, angsten maar ook euforie loop ik door de kamer. Mijn kleine studentenkamer in Leeuwarden. Ik kan nog net tussen alle rotzooi een paadje lopen door mijn kamer.

Marijke blogt: Niet voelen

In mijn hoofd ben ik bezig met het denken over gevoelens van vroeger: ik ben fysiek mishandeld. Het vreemde is: eigenlijk herinner ik me daar niet heel veel van. En zeker niet hoe ik me voelde. Of stop ik het weg? Voelen is moeilijk.

Ilse blogt: in therapie bij Scelta programma 2 in Apeldoorn

In deze blog vertel ik jullie meer over de therapieën. Programma 2 is een zwaar programma. Om 07.30 uur wordt je verwacht voor het ontbijt. Om 08:15 uur is er een dagopening die van maandag tot woensdag georganiseerd wordt door leefgroepsgenoten en op donderdag door de socio’s. Dit is een kwartier en er is dan ruimte om een spelletje te doen of te wandelen. Daarna beginnen de therapieën.

Hendrik blogt: Ik wil wel leven

In deze blog beschrijf ik mijn eigen suïcidale gedachten en gestes, die ik in twee perioden in mijn leven gehad hebt. Ik doe dit omdat ik graag zou zien dat het heersende taboe op dit onderwerp doorbroken wordt. Mijn verhaal kan een trigger zijn.

Marijke blogt: Maak je niet dik: dun is de mode!

Op de website van Medisch contact wordt gemeld dat uit een wetenschappelijk artikel blijkt, dat alle antipsychotica als bijwerking gewichtstoename hebben. Dat betekent dat wisselen van soort niet of nauwelijks zin heeft.

Sonnie blogt: Lagen van bescherming

Het was 2014 toen ik bij Amarum binnenstapte en besloot de strijd aan te gaan met anorexia. Ik kwam binnen met een vol gevoel en voelde me als een Michelin-poppetje. Dat was ruim twintig kilo geleden. De kilo’s kwam ik aan en mijn beschermlagen deed ik in de afgelopen jaren af. Als een ui pelde ik laagje voor laagje mijn bescherming af. Mijn lichaam moest mij wel beschermen en de kilo’s die ik aankwam waren dan ook van waarde.

Ilse blogt: De leefgroep en therapiegroep

Vandaag is mijn tweede blog over Scelta programma 2 in Apeldoorn. De behandeling bij Scelta Programma 2, is gericht op groepstherapie. Ik neem jullie mee hoe dit er eruit ziet binnen deze behandeling. Bij programma 2 is er plek voor 24 personen. Dit wordt de leefgroep genoemd. Daarnaast zijn er drie therapiegroepen die bestaan uit 8 personen, ook wel de therapiegroep genoemd.

Hendrik blogt: Dating voor anders begaafden*

Second love. Ondanks de herhaalde pogingen van enkele politieke partijen bestaat het nog steeds. Second love. Dat je dus naast je relatie en voor de meesten neem ik aan een gezinsleven, ook een verzetje haalt bij een ander. Erg frustrerend als je nog op zoek bent naar de first love. De reclame van second love op de autoradio brengt altijd een tikkeltje ergernis in mij naar boven.

Susan blogt: KOPP op!

In een tijd waarin degenen die het hardst schreeuwen een podium krijgen, voel ik me niet altijd op mijn gemak. Zo vermijd ik graag de discussies rondom de coronamaatregelen en actuele politieke kwesties. Ik hoef geen ongezouten mening te geven van mezelf, omdat ik er geen energie van krijg. En daar kwam ik de laatste tijd achter.

Marijke blogt: ‘De moderne tijd, net wat u zegt’

Er spookt een lied door mijn hoofd: Het dorp, gezongen door Wim Sonneveld. Het liedje vertelt van heimwee naar vroeger toen mensen nog ‘in simp’le huizen tussen het groen’ woonden in plaats van ‘betonnen dozen’. Dat is het gevolg van het lezen van de column van psychiater Bram Bakker: ‘depressie is een welvaartsziekte’ . Net als in het liedje stelt Bram Bakker dat de moderne tijd niet alleen maar voordelen heeft.

Hendrik blogt: Volwassen worden op latere leeftijd

“Hieperdepiep hoera, 18 jaar en dus volwassen. Zelden hoor je bij 39, dat iemand volwassen is geworden. Er zijn wel kreten als: ‘Doe toch eens volwassen’. Maar wat is dat dan, volwassen? Is het volgroeid? In staat om voor jezelf te zorgen? Is het biologisch? Ik weet het antwoord niet. En ik denk dat er geen eenduidig antwoord is. Vraag het een aantal experts en ze zullen niet hetzelfde antwoorden.

Ilse blogt: Opname bij Scelta programma 2

Al een geruime tijd loop ik rond in de ggz en heb ik vele vormen van behandelingen gehad. Ik was behoorlijk wanhopig toen ik mij aanmeldde bij Scelta in Apeldoorn voor programma 2.

Marijke blogt: De hond blaft door het beeldbellen heen....

Door de corona is de inzet van digitale mogelijkheden versneld en worden digitale oplossingen, zoals beeldbellen, daadwerkelijk ingezet. Als ik op internet zoek op ervaringen met beeldbellen, kom ik vooral ervaringen van en tips voor hulpverleners tegen. Ik vraag me af: hoe ervaren patiënten contact met hun hulpverlener via beeldbellen eigenlijk? 20-01-2021

Sonnie blogt: In beweging

De zorgen zijn groot en het signaal duidelijk: we moeten met elkaar in beweging komen. Corona lijkt meer en meer op alle fronten zijn tol te gaan eisen. Mensen voelen zich opgesloten.

Susan blogt: Chronische tweestrijd

Het is bijna zover: 2021 klopt aan de deur. En ik denk dat ik voor velen spreek als er op 31 december een blik wordt geworpen op de bijna 12 maanden die achter ons liggen. “Wat voor jaar was het? Wat hebben we ook alweer allemaal meegemaakt? En wat ging het snel hè?” Het zijn vragen waar we onder het genot van een oliebol toch nog even bij stilstaan.

Marijke blogt: Waar zijn psychiaters als je ze echt nodig hebt?

Volgens Demiaan Denys zijn er teveel psychiaters. En ze zijn volgens hem niet op de goede plaats, namelijk als de diagnose moet worden gesteld. Of er teveel psychiaters zijn, weet ik niet, maar dat ze niet op de juiste plaats zijn, daar ben ik het helemaal mee eens.

Sonnie blogt: Links, rechts, voor en achter

Het is een welbekende uitspraak: ‘Als je links kijkt … zie je rechts niet’. Waarheid als een bus. Deze uitspraak is er eentje die sinds enige tijd ook door mijn hoofd gaat. Het is helpend op een manier die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. Het is namelijk mijn manier geworden om te oefenen met de positieve dingen te bekijken en durven te zien wat wél oké is. 16-12-2020

Susan blogt: Angsten loslaten of overwinnen?

“Het zit allemaal tussen je oren”, concludeerde mijn rij-instructeur na een opfrislesje autorijden enkele jaren geleden. Ik heb al jaren mijn rijbewijs, maar tot halverwege dit jaar gebruikte ik het alleen om te laten zien als identiteitsbewijs. Mijn rijangst werd alsmaar groter. Net als de schaamte eromheen.

Marijke blogt: Verward verhaal over eigenwaarde

Op bladzijde 16 en 17 van het nieuwe magazine van GGNet staat het verhaal van Jeroen: “Werken geeft mij een gevoel van eigenwaarde”. Wat een prachtig verhaal! Jeroen doet mee aan ‘Activerend werk’ en werkt tot zijn grote tevredenheid in de logistiek. Zijn verhaal spreekt mij aan. Ik ben zelf namelijk aan het worstelen met mijn gevoel voor eigenwaarde. Hoe zit dat eigenlijk met eigenwaarde en wat zou ik kunnen doen om meer eigenwaarde te krijgen?

Sonnie blogt: Een bedankje

Deze week is het de Week tegen Kindermishandeling. Een thema waar ik niet omheen kan in mijn tweede blog. En ondanks dat je er niet genoeg woorden aan kan geven, wil ik het ditmaal laten bij slechts een verwijzing naar de andere twee blogs die ik hierover heb geschreven. 18-11-2020

Sonnie blogt: Een huis...

Als kind liep ik van school naar huis. Na een dag spelen, leren en me verschuilen achter een glimlach ging ik angstig en alleen weer naar mijn huis. Ik nam geen vriendjes mee om te spelen, want in mijn huis was er nauwelijks tijd en ruimte om te spelen. Deze blog werd in 2018 eerder gepubliceerd voor het project "52 stemmen voor het kind"

Susan blogt: Ieder verhaal kent meerdere kanten

Tijdens een mooie herfstwandeling las ik de blog van mijn collega-blogger Marijke. Iedere zin raakte me en zette me beide benen op de grond. En terwijl ik naar een rustig muziekje luisterde, bedacht ik me: Ik lees nu een verhaal van een hele andere kant, waar ik niet bewust over na heb gedacht. 04-11-2020

Sonnie blogt: PTSS en coronamaatregelen

Vanaf het moment dat ik kon lopen, bewoog ik me in een onveilige wereld. Beide ouders waren verslaafd aan alcohol. Het zorgde voor gevaarlijke en onvoorspelbare situaties. Het waren jaren waarin ruzies, mishandeling en misbruik mijn normaal werden. 29-10-2020

Marijke blogt: Veel meer dan de hand vasthouden kun je niet

Ik heb een collega-blogger: Susan! De moeder van Susan heeft psychische klachten. Susan heeft recent een blog geschreven: Een nieuw hoofdstuk. Eén zin raakte me erg. Susan schrijft dat het voelt alsof het haar niet gelukt is het eenzame gevoel van haar moeder weg te nemen. 21-10-2020

Susan blogt: Morgen weer een dag

Van schuldgevoel naar een zware teleurstelling en van gefrustreerde avonden naar een liefdevol app’je van mijn moeder. De afgelopen weken waren op z’n zachtst gezegd intens. Ik weet het zelf niet meer bij te benen en vraag me af: “Waar kan ik de pauzeknop vinden?” 07-10-2020

Marijke blogt: Patiënt(en)reis

GGNet heeft een derde factsheet gemaakt over de coronatijd. Heel erg interessant! Je kunt doorklikken naar allerlei leuke filmpjes en documenten. Eén van die documenten is het beleidsplan van GGNet voor de komende tijd. 24-09-2020

Susan blogt: Een nieuw hoofdstuk

“Kom je me wel opzoeken of kunnen we FaceTimen?” Ik hoor hoe mijn moeder aan de andere kant van de telefoon worstelt met de nieuwe stap in haar leven. “Natuurlijk mam! Zo vaak ik kan”, roep ik uit. Met het hele gezin beginnen we een nieuw hoofdstuk waar we niet van weten of het volledig positief uitpakt. 9-9-2020

Marijke blogt: Bullshit sensor

De prachtige uitdrukking ‘bullshit sensor’ staat in een zeer officiële gedragscode voor artsen die betrokken zijn bij een medische misser, uitgebracht door de Letselschaderaad. De artsen worden verzocht niet om de hete brij heen te draaien maar gewoon te zeggen wat er is gebeurd ‘omdat patiënten very well-tuned bullshit sensors hebben.’*26-09-2020

Susan blogt: Een KOPP op-boek

Schrijven is één van mijn grootste passies. Maar er is een verhaal dat ik nauwelijks op papier krijg. Het verhaal heeft een moeilijk begin en nog steeds geen einde. Geen happy end, geen cliffhangers en het aantal pagina's is niet beperkt. Het is er. En het zal altijd deel van mij uitmaken. 12-08-2020

Marijke blogt: Schokkend en oneerlijk

In het wetenschappelijke artikel waarvan de hoofdauteur bij GGNet werkt, stond het vermeld: van de 94 deelnemers aan het onderzoek overleden er in drie jaar tijd zes deelnemers. Vier mensen overleden aan hart- en vaatziekten, één aan kanker en één is gestikt in voedsel. Van drie mensen vermeldt het artikel de leeftijd: tussen de 57 en 66 jaar. 26-08-2020

Marijke blogt: Angst voor (medicatie)verandering

Recent verscheen er een wetenschappelijk onderzoek gebaseerd op gegevens die werden verzameld bij GGNet. Van mensen met de meest ernstige psychiatrische aandoeningen werd bekeken of de diagnose en de behandeling nog overeenstemde met de meest recente psychiatrische inzichten. 25-06-2020

Marijke blogt: (Niet) aanraken is (niet) fijn

Recent zei iemand op de radio dat iedereen een beetje autistisch wordt door de sociale isolatie vanwege het coronavirus. 3-6-2020

Marijke blogt: Anker

‘Hoop’ is een moeilijk woord als je depressief bent. Het idee dat het ooit in de toekomst beter zal gaan, is totaal afwezig: het is één en al wanhoop. 08-05-2020

Marijke blogt: Wat heet succes?

Ik ben op een verjaardag en heb net mijn tweede studie had afgerond. Dat is bekend en iemand feliciteert mij. Ze vertelt dat ze ook op HBO-niveau heeft gewerkt. Ik kijk haar vragend aan. Wat bedoelt ze? Ze bedoelt toch niet dat ik denk dat ze minder voorstelt omdat zij niet gestudeerd heeft? 11-03-2020

Marijke blogt: Niet zonder partner

In mijn vorige blog heb ik verteld dat ik na mijn opname heb gewerkt en twee studies heb gedaan. Dat klinkt succesvol maar dat wil ik toch wat nuanceren: zonder partner zou dat nooit gelukt zijn. 06-02-2020

Marijke blogt: Psychische klachten hebben gemaakt tot wie ik ben

Grenzeloze bewondering heb ik voor mensen die zichzelf accepteren zoals ze zijn, ondanks dat ze de nodige hindernissen te overwinnen hebben of hebben gehad. 22-01-2020

Marijke blogt: Schuldgevoel

In mijn vorige blog schreef ik dat ik me schuldig voel over de gevolgen die mijn ziekte heeft voor mijn gezin. Uit de reacties op Twitter en FB op die blog bleek, dat ik bepaald niet de enige ben. 12-12-2019

Marijke blogt: Pijnlijke gevolgen voor de familie

In de vorige blog schreef ik, dat ik goede herinneringen bewaar aan mijn opname. Dat neemt niet weg dat ik hele pijnlijke herinneringen heb aan de gevolgen die mijn opname had voor mijn gezin. 27-11-2019

Marijke blogt: In het donker zie je de sterren beter

In een vorige blog vertelde ik dat ik last heb van nare herinneringen en alle mooie dingen die gebeuren vergeet. Het gekke is dat ik juist aan mijn opnameperiode vooral goede herinneringen bewaar. 7-11-2019

Marijke blogt: Herstel anno 2019

In een vorige blog heb ik verteld wat eraan bijdroeg dat ik herstelde na een zware postnatale depressie. Maar dat was in 1991. Ik heb nu weer psychische klachten: ik ben depri. Wat doe ik nu, anno 2019, om te herstellen? 24-10-2019

Marijke blogt: Worsteling van gezond verstand met ziek gevoel

In deze blog wil ik proberen uit te leggen hoe ik het hebben van psychische klachten ervaar en waarom ik het zo vervelend vind. Ik heb namelijk de indruk dat een heleboel mensen mij niet begrijpen als ik zeg dat ik psychische klachten heb. 07-10-2019

Marijke blogt: Wat heeft bijgedragen aan mijn herstel?

Eind 1990 ben ik ruim drie maanden opgenomen geweest met een zware post-natale (partum) depressie/lichte kraambedpsychose. 18-09-2019

Marijke blogt: tussen gelijk hebben en gelijk krijgen

In de vorige blog vertelde ik dat ik het lastig vindt mijn eigen problemen te herkennen en het proces om te komen tot een oplossing niet zo goed onder de knie heb. In mijn (vrijwilligers)werk loop ik tegen iets vergelijkbaars aan. 04-09-2019

Marijke blogt: van probleem naar oplossing

In mijn vorige blog schreef ik dat tijdens mijn opname op een psychiatrische afdeling er niet achter was gekomen hoe ik de psychiater te spreken kon krijgen en hoe ik mijn medicatie kon wijzigen. Dat lag niet alleen aan het onvoorspelbare gedrag van de psychiater. Het lag ook voor een groot deel aan mijzelf. 19-08-2019

Direct naar: