Hendrik blogt: File in de ggz
Door corona lijkt het fileprobleem op de weg een stuk minder prangend dan voor corona. Er is echter wel een veel urgenter fileprobleem: De wachtlijsten in de ggz. Er staat een enorme file voor de voordeur van de ggz, terwijl er vanuit de achterdeur maar mondjesmaat mensen uitstromen. De maatschappij ziet de file, maar lijkt het probleem van de beperkte uitstroom niet te bemerken. Toch weet ik dat de achterdeur wel open kan, ik ben er immers zelf minstens drie keer door naar buiten gegaan.
Waarom werk ik in langdurige ggz i.p.v. erin te wonen? Een vraag, die ik mezelf meerdere keren gesteld heb. Tijdens mijn eerste langdurige episode in de ggz-zorg in 2006, heb ik een aantal keren op het punt gestaan om vanuit de PAAZ*-afdeling naar het ggz-terrein ‘Het Groot Graffel’ te gaan. Naar de Intensieve Zorg(IZ), wat destijds een voorportaal van de langdurige “woon”-zorg kon zijn. Doordat er net op tijd verbetering kwam en er op momenten dat ik de tas voor de IZ gepakt had een spoedgeval tussen kwam, heb ik als patiënt de IZ nooit van binnen gezien. En zo ben ik als patiënt nooit in Warnsveld op het ggz-terrein beland.
Ik heb er altijd voor gestreden om de aansluiting met de maatschappij te behouden. In mijn diepste dalen kon ik dit niet, maar toch waren er altijd wat vezels die zich vastklampten aan de contouren die de maatschappij dan nog voorstelden voor mij. In mijn herstelprocessen heb ik altijd zodra dat ik kon concrete stappen in de maatschappij gezet. Voor mij was meedoen op de arbeidsmarkt de belangrijkste pijler van mijn herstel. In 2006 begon ik met arbeidsmatige dagbesteding direct na mijn ontslagdatum van de PAAZ-afdeling. Vrij snel daarna kwam ik in contact met mijn werkgever van voor mijn opname. Ik kon daar een re-integratietraject doen van een half jaar om daarna weer door te stromen naar een betaalde baan binnen de organisatie. En zo geschiedde en ik klom op tot afdelingsmanager binnen de C1000.
Nadat ik niet langer mijn heil kon vinden binnen de supermarktbranche ben ik geswitcht naar de zorg. Toen ik vastliep in de opleiding ben ik voor de tweede keer in een langdurig ggz-traject gekomen. Ik hoefde gelukkig niet al te lang in de file te staan voor dit traject. Na bijna een jaar groepsgerichte psychotherapie ging ik als herboren de wijde wereld in en begon ik in september 2014 met een tweejarige HBO-studie tot ervaringsdeskundige.
Inmiddels zijn we zeven jaar verder en heb ik vorig jaar mijn HBO-diploma Social Work behaald en een flinke psychische dip gehad. Met ook een korte opname in de ggz. Ik heb weer snel de weg naar de maatschappij gezocht en ben therapeutisch weer aan de slag gegaan. Het was wel een zeer dubbele periode. Aan de ene kant was ik volop bezig met mijn eigen herstelproces en aan de andere kant werkte ik (administratief) voor cliënten in de ggz. Nu een jaar na mijn diepste dalen, werk ik alweer ruim een half jaar volledig en voel ik me goed en hersteld. Door altijd actief de maatschappij op te zoeken ben ik steeds onderdeel van de maatschappij gebleven.
Ik ben nu ruim zes jaar werkzaam bij GGNet. ‘Het Groot Graffel’ heet niet meer zo en er is ook veel veranderd sinds 2006. De woonafdelingen zijn, mede door de komst van nieuwbouw, omgezet in een intensieve voortgezette behandelafdeling (IVB). Er zijn nog wel patiënten die al jaren op het terrein verblijven en die er ook tot het eind zullen blijven. Maar er is ook een nieuwe doelgroep, mensen die door behandeling weer dusdanig opknappen dat ze terug kunnen naar huis en de maatschappij in. Echter begint hier steeds meer de schoen te wringen. Het lijkt steeds lastiger te worden om mensen met een langdurige behandeling in de ggz uit te plaatsen. De maatschappij die zo hard roept dat de wachttijden voor psychische hulp zo lang zijn, die maatschappij lijkt zijn armen niet te willen openen voor een terugkeer van degene die behandeld zijn. Het lijkt alsof alleen degene die zelf actief de maatschappij opzoeken, weer terug kunnen keren in de maatschappelijke rollen die ze willen. Voor mensen, die daar iets meer ondersteuning voor nodig hebben, wordt het steeds lastiger.
De maatschappij heeft de sleutel van de achterdeur van de GGZ in handen. Er zou een klimaat moeten komen, waarin er meer naar de kwaliteiten en mogelijkheden van mensen wordt gekeken en niet alleen naar de psychische stempels. Dit doet mensen tekort. Dit doet de maatschappij tekort. Talenten worden niet gebruikt. Mensen komen niet tot volledige wasdom en de achterdeur van de ggz staat slechts op een kier. En hoe langer iemand in de ggz verblijft, des te lastiger wordt de gekierde deur gevonden.
* PAAZ = Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis
Meedoen
Geef het de tijd, doe maar rustig aan
Je hebt nog veel verwerking te doen
Lukt het niet vandaag, dan mag je morgen gaan
Maar ik wil gewoon meedoen
Weet je nog hoe ziek je was
Hoe diep gezonken was je toen
Dat moet allemaal mee in je rugtas
Maar ik wil gewoon meedoen
Je moet met je ziekte leren leven
Misschien nooit meer werken voor de poen
Ware ik voor immer beschermd gebleven
Maar ik wil gewoon meedoen
Ik kan nog steeds wat ik al kon
Ik ben nog steeds getalenteerd als toen
Ik ben zelfs sterker dan voor het begon
Dus mag ik alstublieft gewoon meedoen
“Gewoon, omdat ik het kan” !!
Hendrik, januari 2017
Wilt u reageren op deze blog? Mail van naar: communicatie@ggnet.nl