Sonnie blogt: Een redder in nood is écht dichtbij
Aankomende week is het de ‘Week tegen Kindermishandeling’. Dit jaar met het thema ‘Dichterbij dan je denkt’. Deze week doet toch altijd weer iets met mij. Het roept herinneringen op. Het maakt me ook strijdvaardig om, op welke manier dan ook – groot of klein – iets te doen om mishandeling en de gevolgen ervan aandacht te geven en zo hopelijk iets te kunnen betekenen voor kinderen die mishandeld worden of de mensen die nog steeds lijden onder de gevolgen van mishandeling. Het is een reden voor mij om weer eens een blog te schrijven over mijn persoonlijke verhaal.
Inmiddels ben ik 35 lentes jong en in mij huist het ‘innerlijke kind’, of zoals ik haar noem ‘de kleine’. Het is het kind dat zich ruim dertig jaar geleden is gaan verschuilen en nu heel langzaam weer kind durft te zijn.
Vanaf ons vierde levensjaar was het leven onveilig. De gebeurtenissen in die periode, tijdens de kinderjaren die zo zorgeloos en speels hadden moeten zijn, vonden lang geleden plaats. De herinneringen en de gevolgen zijn helaas nog angstig dichtbij.
Heel voorzichtig kruipt mijn innerlijke kind uit haar schulp. Nu pas. Ondanks het daadwerkelijke gevaar al jaren verdwenen is, door zelf op mijn 16de het besluit te nemen uit huis te ‘vluchten’ naar een studentenkamer, bleef ik zelf gevaar creëren voor de kleine. Nooit had ik mogen ervaren wat echt liefhebben is en hoe het is om in een veilige omgeving te zijn. Het seksueel misbruik en de fysieke mishandeling waren verdwenen, maar ondertussen was er nog wel de psychische mishandeling op afstand. Ondertussen verwaarloosde ik ook mezelf middels onder andere een sportverslaving, anorexia en automutilatie. De pijn en de harde hand waren voor mij namelijk veilig en vertrouwd. Logisch ook. Ik wist immers niet beter.
Hulp
Mijn gedrag had zijn tol geëist en kon ik niet anders dan zelf hulp inschakelen. Deze hulp zorgde dat ik eerst van slag raakte. Ik kon het niet aanvaarden. Ik moest het zelf doen vond ik, zoals ik altijd had gedaan. Nooit was ik gezien en gehoord. Plots was dit er wel in de ggz. Heel voorzichtig kon ik hierdoor terugkijken op een verleden dat opeens niet meer zo ‘normaal’ was. Het was allemaal niet mijn eigen schuld en mijn verdiende loon. Met dit inzicht werd ook het contact met de kleine weer gelegd. Eerst door alle trauma’s die uit diepe en donkere gaten onthuld werden. Vervolgens kwam er het contact met alle emoties uit het verleden die er nooit hebben mogen zijn. De pijn en het verdriet werden ineens voelbaar, samen met alle angsten en wantrouwende en negatieve gedachten.
“Als de hulp maar lang genoeg uitblijft, raak je op een gegeven moment ver van jezelf vandaan.”
De kleine is voorzichtig. Ik ben nog zoekende. Het is gek om te beseffen dat het contact met mezelf er niet was. Ik ging gevoelloos door het leven; altijd onbewust in angst, het gevoel van waardeloosheid overheersend en met een hoop weggedrukt verdriet. Ook voel ik me schuldig over het nooit kunnen hebben laten horen en zien van de kleine aan de buitenwereld én dat ik de kleine ook zelf zo verwaarloosd heb. Wat was het fijn geweest als we samen hadden kunnen opgroeien … Maar gelukkig is de kleine nu weer dichtbij!
Echt
Wat was het bovenal ook fijn geweest als er eerder hulp was. Hulp waar ik niet om durfde en kon vragen. Hoe dicht bij de mensen in mijn leven ook waren, ik was niet bij machte om te schreeuwen om hulp. Man, wat had die kleine dat eigenlijk graag willen doen! Familie, buren, vrienden, meesters, juffen, voetbaltrainers … allemaal waren het potentiële redders in nood. Helden hadden ze kunnen zijn voor mij. Maar ik werd niet gezien, want de mensen keken niet écht. Ik werd niet gehoord, want de mensen luisterden niet écht. Waarschijnlijk omdat de kleine diep verscholen zat en haar stem was verloren … het masker waarmee ik door het leven ging was te krachtig.
Dat masker is alsof het lijkt alsof er geen mishandeling plaatsvindt. Het is alleen dichterbij dan je denkt. Het gebeurt in het hier en nu misschien wel dichterbij dan je denkt. Als je echt kijkt, echt luistert en het contact echt durft te maken dan zie je misschien wel het innerlijke kind dat leeft in grote angst. Wat je dan ziet wil je misschien niet zien. Het kan wel het verschil maken en van grote betekenis zijn. Iedereen kan misschien wél die persoon zijn die het verschil maakt en zo het lijden onder de gevolgen van mishandeling voorkomen.
Dichterbij dan je denkt…
Kindermishandeling … het is dichterbij dan je denkt en het is overal. Ik gun elk kind dat het die last niet met zich mee hoeft te dragen en de aandacht krijgt die ik juist zo heb gemist vroeger. Maak jij het verschil?
Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl