Marijke blogt: Ik organiseer mijn eigen problemen

Tot nu. Bij een ander zie ik namelijk aanzienlijk beter wat er fout gaat dan bij mezelf.

Ik doe namelijk een cursus. Al vanaf de eerste les verwacht de docent van de volwassen cursisten dat zij 1 seconde na aanvangstijd op hun plaats zitten met de boeken voor zich open op de juiste bladzijde - pen of laptop in de aanslag. Want er moet geen minuut van de kostbare lestijd verspild worden; de docent wil dat we een uitmuntende prestatie gaan leveren. Daar voelt hij zich persoonlijk verantwoordelijk voor. Het is niet de bedoeling dat de cursisten iets zeggen of kuchen, want dat leidt af.

Dat lukt dus niet. We hebben tijd nodig om even te landen als we na een dag werken het klaslokaal binnenkomen. We houden niet twee uur lang de concentratie vast dus, af en toe wordt er een grap gemaakt of gekletst. De docent reageert daarop kwaad, gefrustreerd, verbolgen en teleurgesteld.

Ik vind dat heel vervelend want met negatieve emoties van andere mensen kan ik heel slecht omgaan: dat geeft teveel prikkels. Ik lig er ’s nachts wakker van.

Ineens zie ik het mechanisme: docent bedoelt het goed maar is erg gedreven en combineert dat met weinig inzicht in normaal menselijk gedrag. Hij stelt daardoor irrealistische hoge eisen. De leerlingen voldoen niet aan zijn verwachtingen: wij zijn de boosdoeners. Maar in feite organiseert hij zijn eigen problemen.

Na nog een paar nachten piekeren bedenk ik ineens dat ik de spiegel kijk: die docent is niet de enige die gedreven is, graag wil dat het zo gaat als hij in zijn hoofd heeft en is hij niet van nature gezegend is met al te veel inzicht in menselijk gedrag......

Het enige verschil tussen de docent en mij is dat de docent zijn leerlingen de schuld geeft en ik mezelf, als het anders loopt dan verwacht. En dat leidt bij mij tot een negatief zelfbeeld en depressie.

Nu begrijp ik dat ik mijn eigen problemen organiseer.

De remedie is eenvoudig: niet te hoge eisen stellen, proberen rekening te houden met normaal menselijk gedrag en een beetje de controle loslaten. Humor en relativeringsvermogen helpen daarbij.

De uitvoering laat echter nog ernstig te wensen over: ik ben me eigenlijk helemaal niet zo bewust van mijn eisen en verwachtingen. Het feit dat ik autisme heb, maakt het extra moeilijk. Nog voor ik psychologie stuurde, had ik alle boeken die over opvoeden te vinden waren, gelezen. Ik nam al die boeken heel erg serieus en heel erg letterlijk. Nu zie ik dat mijn eis die ik aan mijzelf stelde was, dat ik een hele goede moeder moest zijn want anders zou ik mijn kind voor het leven beschadigen. Wist ik veel dat al die adviezen van die pedagogen zelden gebaseerd zijn op enig deugdelijk wetenschappelijk onderzoek en dat ze dus ook maar wat uitkramen. En dat als het niet goed loopt, het niet alleen aan de moeder kan liggen maar ook aan het kind waarvan pas veel later duidelijk werd, dat het speciale behoeften had. De hoge eis van de perfecte moeder leidde tot een ernstige depressie die wel degelijk schade toebracht aan mijn kind. Ik had mijn eigen problemen georganiseerd.

Ik vrees dat ik, gezien het commentaar dat ik nu op mijn werk krijg, nog steeds doe. Werk aan de winkel....

Wilt u reageren op deze blog naar Marijke ? Mail naar ggnetblogger@gmail.com