Hendrik blogt: Doe eens normaal
Doe toch eens normaal. Een zin die veel gebezigd wordt vanuit onbegrip over mensen met een psychiatrische kwetsbaarheid. Maar wat is nou normaal? Normaal bevat het woord norm en wie bepaalt die norm? De norm wordt mijns inziens door de groep bepaald waarin men zich begeeft. Maar is er ook een al overheersende norm? Iets als de 10 geboden bijvoorbeeld? Ik weet wel dat als ik altijd de norm had gevolgd die er van mij verwacht werd, ik niet hier zou zitten om deze blog te schrijven. Normen die bij bepaalde psychiatrische beelden schijnen te passen heb ik gelukkig naast mij neer gelegd en binnen de grenzen van de al overheersende normen heb ik de weg gevonden naar wie ik nu ben. Het zet mij wel altijd aan het denken over wat nou normaal is. Wat is nu normaal in de ggz en wat niet? Hier volgt een opsomming van wat ik graag als normaal of niet normaal zou zien in de ggz in combinatie met de maatschappij.
Het moet normaal worden, dat een ieder die last heeft van psychische klachten op tijd hulp zoekt en niet vanuit bijvoorbeeld schaamte of onbegrip te lang doorloopt, waardoor de klachten ernstig toe kunnen nemen.
Het moet normaal zijn dat de DSM-classificatie (of een nieuw diagnostieksysteem) gesteld wordt na gedegen diagnostisch onderzoek en als leidraad werkt om een goede behandeling te bieden en niet als financieel vinkje.
Het moet niet normaal zijn om jeugdigen, die nog volop in persoonlijke ontwikkeling zijn te diagnosticeren met een persoonlijkheidsstoornis. Dat je als mens te horen krijgt dat je persoonlijkheid gestoord is vind ik sowieso niet normaal, laat staan als deze nog volop in ontwikkeling is.
Het moet normaal worden, dat mensen voor, tijdens en na een psychische behandeling aangesproken worden op hun krachten en talenten en daarmee aansluiting te houden bij de maatschappij.
Het moet niet normaal gevonden worden, dat alle mensen met een kloof tot de arbeidsmarkt op één plek samen komen zonder perspectief op inclusie op de reguliere arbeidsmarkt.
Het moet normaal zijn om te kunnen praten over gevoelens van er niet meer willen zijn. Het wordt echt tijd dat het taboe hierop doorbroken wordt.
Het moet niet normaal gevonden worden om life-event gerelateerde depressies chronisch biologisch te behandelen met medicatie.
Het moet normaal worden, dat ervaringskennis als 3e bron van kennis volledig wordt geaccepteerd en gebruikt in de behandeling en begeleiding van cliënten in de ggz.
Het moet normaal worden dat iedere hulpverlener bij het verlenen van hulp zichzelf afvraagt: “Moet ik deze handeling klakkeloos overnemen van de cliënt, of kunnen we het samen of kan de cliënt het zelf met controle achteraf?”
Het moet normaal worden dat de hulpverlener op gepaste wijze ook zichzelf laat zien en hiermee de bron van ervaringskennis inzet. Ervaringen die ingezet worden hoeven niet slechts negatieve ervaringen te zijn. Juist de positieve ervaringen en het hoe en waarom je stabiel als mens in de maatschappij functioneert is van waarde om aan de cliënt mee te geven.
Het moet normaal worden, dat cliënten na (en tijdens) hun behandeling volledig terugkeren in de maatschappij. Inclusie moet het stigma verdringen.
Het moet normaal worden dat meedoen belangrijker is dan alleen de ziekte overwinnen!
Ik denk, dat ik nog wel even door zou kunnen gaan met deze opsomming. Wellicht komen er later nog toevoegen. Normaal is een beladen woord, maar het zou normaal kunnen zijn dit woord dynamisch te laten zijn. Er is niet één geldende normaal, maar er is altijd plek voor een nieuw normaal. In nieuw normaal zit groei en verandering. En verandering is een belangrijke basis voor optimaal herstel (klinisch, persoonlijk en maatschappelijk) van de cliënt.
Wilt u reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl