Marijke blogt: Niet los kunnen laten
Er is een interessante documentaire op 2doc.nl te zien over stalking: ‘Jij bent van mij’. Meerdere mensen, waaronder Harry Sacksioni, vertellen hoe ontzettend belastend het is als je daar slachtoffer van bent. Harry Sacksioni is veertig jaar (!) gestalkt door dezelfde vrouw. Voor mij zit het venijn in de start van de documentaire: Harry en nog een slachtoffer vertellen hoeveel medelijden ze hebben met hun stalker. Ik knipper met mijn ogen: Harry had net nog zitten te vertellen hoe hij zijn stalkster bijna verdronken had (toen ze boven kwam riep ze: “Zie je wel dat je van me houdt...”).
De stalkster van Harry was begonnen toen ze 14 was en de stalking eindigde bij haar dood. Hij vertelde dat hij, naast dat hij enorm opgelucht was, het ook zo jammer vond dat de vrouw met haar capaciteiten niets van van haar leven had kunnen maken. Ze was opgepakt geweest, gedwongen opgenomen, had medicatie gehad, niets had geholpen. De stalker van een ander slachtoffer was alles kwijtgeraakt wat hij had: z’n huis, z’n baan en z’n geld. Van het slachtoffer had dat helemaal niet gehoeven. Ze had medelijden met hem. Maar het kon niet anders. Waarom hield hij niet gewoon op?
Ja, dat is een goede vraag. Waarom kunnen mensen niet gewoon loslaten? De genoemde stalkers waren extreem vasthoudend, maar als ik om me heen kijk, zie ik wel meer mensen die zich ontzettend druk maken over iets waarvan ik denk: is dat je energie waard? Kun je niet veel beter het probleem loslaten en je energie steken in iets leuks of iets nuttigs? Je zou willen dat je mensen, die hun ziel en zaligheid steken in zinloze conflicten of onmogelijke liefdes, op zou kunnen pakken en een kwartslag zou kunnen draaien, waarna ze een richting op lopen die hun geluk oplevert in plaats van sores.
Mensen verpesten een hoop tijd door vast te houden aan totaal zinloze zaken. Maar ik vrees dat als ik in de spiegel kijk, ik er ook één zie. Wat verpest ik mijn leven met mijn eeuwige zelfkritiek en angst om fouten te maken. Wat zou het fijn zijn als ik mijn autisme en de fouten die erbij horen, gewoon zou accepteren. En mijn zelfkritische duivel, die altijd ‘trut’ in mijn oor fluistert en ‘pas op, misschien zet je jezelf wel voor gek’, en mij voortdurend herinnert aan pijnlijke momenten, bij het vuilnis zou kunnen zetten. Ik zou dat stuk van mezelf wel af willen snijden: dit vormt een deel van de verklaring voor zelfbeschadiging. (En ja, ik weet dat ik dat deel van mezelf beter kan accepteren en liefdevol omarmen. Helaas krijg ik dan acuut behoefte aan een teiltje).
Maar het is zoals het is. De psychiatrie heeft kennelijk voor dit soort loslaatproblemen niet altijd een oplossing die voor betrokkenen haalbaar en uitvoerbaar is.
Moet ik wel zeggen dat ik heel blij ben, dat ik de problemen voornamelijk op mezelf richt en niet op een ander zoals de stalkers. Het neemt me ook niet volkomen in beslag en ik ben in staat me te richten op leuke en nuttige dingen. Maar het had zomaar anders kunnen zijn: je hebt de wijze waarop en de mate waarin je psychische klachten zich uiten, nou eenmaal niet voor het uitkiezen. Heb ik relatief toch nog heel erg geluk.
Wilt u reageren naar Marijke op deze blog? Mail naar ggnetblogger@gmail.com