Hendrik blogt: Hoe verliefdheidsadrenaline en paroxetine mijn levenspad (mede) bepaald hebben

Er volgt een hectische avond in de Stoep, waarbij het niet echt lukt om met elkaar in contact te komen. Later bleek dat ze vaak is lastig gevallen door mannen; zo ook nog die avond en dat dit haar beangstigde en parten speelde. Een beetje gedesillusioneerd keer ik terug naar mijn tent en begin aan een liefdesbrief. 7 kantjes weet ik vol te schrijven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de inhoud niet meer exact weet. De volgende ochtend zoek ik haar op bij haar werk en overhandig de brief. “Doe er mee wat je wil”. Ik zie haar vriendelijke lach. Met de kennis van nu was ik toen direct met haar in gesprek gegaan.

Na dit hectische weekend hebben we elkaar 6 weken niet gezien. Het was ook in de tijd waarin de smartphone nog niet bestond, dus app-contact was er ook niet. We werkten allebei op het eiland in de vakantie en soms in de weekenden in het voorseizoen. Het duurde 6 weken alvorens we weer allebei in hetzelfde weekend op het eiland zouden zijn.

Ik gebruikte in die tijd door de huisarts voorgeschreven paroxetine. Ik woonde toen op kamers in Leeuwarden en studeerde daar aan de PABO. Door een sociaal isolement was ik somber en de huisarts dacht dat dit antidepressiva mij daarin kon helpen. Door de euforie die de verliefdheid mij bracht en de aanjager paroxetine ben ik manisch psychotisch ontregeld in Leeuwarden in die zes weken. Uiteindelijk ben ik door mijn moeder met drie oxazepam van de huisarts opgehaald en kreeg ik een gesprek met een psycholoog. Ik had eigenlijk helemaal geen tijd voor deze toestand, want ik wilde mijn eerste jaar op de PABO redden (ik wilde in 2 maandjes mijn studiepuntaantal opkrikken van 12 naar minstens 30 zodat ik naar jaar 2 kon, maar ik dacht dat het behalen van de propedeuse ook nog wel mogelijk was), maar bovenal wilde ik naar het eiland om mijn verliefdheid te leven. Ik wist de psycholoog dermate te overtuigen, dat dit ook kon. Ondertussen had ik wel vele angstige momenten beleefd in mijn manische toestand. Zo raakte ik in blinde paniek op het balkon in Leeuwarden toen ik dacht dat ik opgehaald zou worden door aliens, omdat ik te slim was en door had hoe de wereld werkte. Manie is niet alleen maar leuk.

Met de verliefdheid is het niks geworden die zomer. Dieptepunt was het moment, dat de agent van het eiland me aansprak en aangaf dat de vrouw dacht dat ik haar zou stalken. In de campingrestauratie waar zij werkte speelde ik vaak muziek (piano, zang), ook al voordat deze verliefdheid speelde. Veel van mijn liederen gingen over de liefde en zij dacht dat ik dit voor haar kwam doen. Was ik me totaal niet van bewust, dat dit zo gelabeld kon worden.

Door deze ervaring ben ik verliefdheid gaan weren in mijn systeem. Bang om weer manisch te ontregelen met de enorme angst en paniekbelevingen die ik gehad heb. En de schade, die dit in contact met dierbaren had opgeleverd. (Gelukkig wel hersteld dit contact). Ik had toen nog niet volledig de link gelegd met de paroxetine. Hier ben ik later in mijn leven meer bewust van geworden. Na de zomer ben ik teruggegaan naar mijn ouders in de Achterhoek. De PABO werd hem niet meer en ik dacht dat studeren niets meer voor me was en ben gaan werken in de supermarkt uiteindelijk.
Toen ik 2006 door rouw, burn-out en overmatige stress in een depressie belandde kwam er in de opname op de PAAZ uiteindelijk de diagnose manisch-depressieve stoornis. De eenmalige manische episode geluxeerd door verliefdheidsadrenaline en paroxetine van 5 jaar daarvoor en duidelijk life-event en stress gerelateerde depressie werd biologisch verklaard en behandeld met medicatie. Ik heb bijna 11 jaar lithium gebruikt en 8 jaar clomipramine. En ik was een manisch depressieve man. Daar zit geen vrouw op de wachten dacht ik. En mocht ik al enigszins gevoelens hebben voor een vrouw, dan waren deze door de afvlakking van de psychofarmaca, minder intens. Iets waar ik pas achter kwam toen ik na het succesvol afbouwen van de lithium verliefd werd. Een intensiteit die ik sinds 2001 niet meer ervaren had en totaal niet mee had leren omgaan. Mijn gebrek aan vertrouwen en ervaring zorgde ervoor dat ik de strategie gebruikte van: beter (valse) hoop, dan een afwijzing of daadwerkelijk met de verliefde billen bloot gaan. Geen goede strategie.

Ik ben in therapie gegaan, omdat ik merkte dat ik op meerdere gebieden steeds in patronen vastliep in mijn leven. Qua werk en opleiding en in de liefde kreeg ik het niet voor elkaar voldoening te halen uit mijn leven. Ik legde de schuld hierin buiten mezelf. Terwijl ik degene ben, die in de patronen vastliep. Ik ben de strijd met mezelf aangegaan en daar waar ik door vermijding mezelf belemmerde, ben ik mijn keuzes, acties en attitude gaan veranderen. Ik ben mijn intellect wel weer uit gaan dagen met een studie op HBO-niveau. Ik ben afgebouwd met de psychofarmaca en heb hernieuwd kennis gemaakt met mijn gevoelsleven. Ik heb geleerd hoe ik mezelf kan blijven en mijn mening kan hebben en uiten op een manier dat dit een ander niet afschrikt.

Vanaf 2013, toen ik therapie ben gegaan heb ik hierdoor een leven opgebouwd dat me wel voldoening gaf en waar ik tevreden over ben. Zeker op de maatschappelijke ladder heb ik de trede gevonden waar ik me senang bij voel. Wat nog uitblijft is het leven delen met een ultiem, intiem maatje. Wat hierin wel veranderd is, is dat het niet meer voor invulling van mijn leven hoeft te zorgen, maar dat het een aanvulling is van mijn huidige leven, waar ik tevreden mee ben. Met mijn huidige zelfvertrouwen door de stappen die ik gemaakt heb in mijn leven, heb ik ook vertrouwen dat ik een goede partij ben voor een vrouw die open staat mijn liefde te ontvangen.

Ik ben nu 40 en denk vaak terug aan mijn levenspad. Hoe anders had dit kunnen lopen zonder die ervaring uit 2001 met de door paroxetine aangewakkerde manie. Vragen die onder andere naar boven ploppen zijn:

• Had ik de Pabo wel afgerond en was ik nu leraar?
• Had ik veel eerder mijn ouderlijk nest verlaten?
• Was ik de ware tegen gekomen en had ik een gezin gesticht?
• Had ik eerder het vertrouwen gehad om mijn kennis en talenten te gebruiken (in werk en opleiding)
• Had ik ooit de stempel (en (zelf)stigma) manisch-depressief gehad?
• Was ik alsnog in de ggz komen werken?

En vele andere levensvragen. Vragen waar ik niks aan heb. Ik ben blij met wie ik nu ben en klaar voor het ultieme, intieme maatje. Ergens zullen we elkaar vinden.

Hendrik,
Juni 2022

Wilt u reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl