DGT vergeleken met CGT bij volwassenen met een eetbuistoornis

Dialectische gedragstherapie vergeleken met cognitieve gedragstherapie bij volwassenen met een eetbuistoornis: Een gecontroleerde studie.

Eetbuistoornis (in het Engels ‘binge eating disorder’, BED) is de minst bekende en tegelijkertijd de meest voorkomende eetstoornis. BED kenmerkt zich door herhaalde eetbuien: in korte tijd te veel eten en daarbij controleverlies ervaren. Cognitieve gedragstherapie (CGT) is de eerste keus behandeling voor mensen met BED. De behandeling richt zich op het stoppen met pogingen om te diëten en op het normaliseren van het eetpatroon. CGT is effectief maar helpt niet iedereen van de eetbuien af. Daarom is het zinvol te zoeken naar verbetering.

Veel mensen met BED ervaren negatieve emoties voorafgaand aan een eetbui. Onze hypothese is dan ook dat mensen met BED beter af zijn met een behandeling die zich richt op het anders leren omgaan met negatieve emoties. Dialectische gedragstherapie (DGT) is zo’n behandeling. Om dit te testen hebben we de resultaten van een voor BED aangepaste versie van DGT direct vergeleken met de resultaten van een intensief CGT-programma. Dit deden we bij mensen met BED, overgewicht en een hoge mate van ‘emotie-eten’.

Gemiddeld genomen worden er evenveel mensen met een eetbuistoornis beter na het volgen van DGT als na het volgen van CGT. Wel is het zo dat patiënten in de CGT-groep direct na de behandeling meer verbeteren op het aantal eetbuien. Zes maanden na het einde van de behandeling is dat verschil verdwenen, terwijl de CGT-groep dan beter scoort op zelfwaardering en algemene eetstoornis psychopathologie.

Mirjam Lammers: ''Al met al zijn de resultaten dus beter voor het intensieve CGT-programma dan voor DGT. Een kanttekening is dat de CGT-groep meer therapie kreeg dan de DGT-groep. Dit kan een voordeel zijn geweest. Omdat DGT minder therapietijd vraagt, dus goedkoper is, en een vergelijkbaar percentage opknapt als met CGT, vinden we het zinvol om de effecten van DGT voor BED in toekomstige studies nader te onderzoeken. We zijn daarbij vooral geïnteresseerd in wat voor wie het beste werkt.''

Het artikel in het online tijdschrift Journal of Eating Disorders lees je hier>>