Manon schrijft - 'Wat een feest'

Misschien wat kort door de bocht? En misschien ga ik ook ooit wel weer iets vieren? Tegenwoordig is het ook iedere dag wel 'De Dag van...' Zoek het maar eens op. Nu ik dit schrijf, is het de Dag van de Persvrijheid. Toeval bestaat niet. Dus ik schrijf lekker wat ik wil. En ga ik niet meer die blije jongedame 'spelen', omdat ik dat gewoonweg niet ben. Zeker niet op dit moment en dat masker houd ik niet lang (meer) vol.

Afgelopen februari was ik jarig. Ik had taart voor wie er per se langs wilde komen, maar verder wilde ik de dag vooral zo snel mogelijk voorbij laten gaan. Helemaal onderduiken kon ik niet, want ik werd door een lief iemand meegenomen naar de stad voor de beste cappuccino in town. En 's avonds had ik toevallig een voorstelling in het theater in Zutphen. Misschien maar goed ook, maar van mij had het allemaal niet gehoeven. Zo blij was/ben ik namelijk niet. Maar als ik een voet in het theater zet, verandert er (meestal) iets. Het is iets magisch. Dat is het theater vaak 'an sich' sowieso, maar bij míj gebeurt er dan ook echt wat. 'Terug in mijn natuurlijke habitat', mijn passie voor theater en cultuur. Trouwens, ik heb die dag wel één seconde gedacht: ik ben toch maar mooi 32 geworden. Dit heb ik gehaald, volgehouden! Dat had ik vorig jaar rond deze tijd echt niet gedacht.

Maar hoe kan het dan dat ik zo sceptisch ben over dit soort dagen die eigenlijk leuk of feestelijk zouden moeten zijn? De grote tegenstrijdigheid. Het moet allemaal 'halleluja' zijn, maar vanbinnen is het oorlog en doet mijn hart pijn. Als je dan al die vrolijkheid et cetera ziet, dan komt dat gevoel op de één of andere manier extra hard binnen.

Weet u? Het is net als met het mooie weer: twee weken geleden werd het opeens bijna 30 graden. Vandaag is het ook toevallig (?) nog eens De Dag van de Zon. Weer iets nieuws, bedacht door één of andere Amerikaan. Maar die warmte dus: praktisch vanuit het niets; de week ervoor was het nog 25 graden kouder. En dan krijg je van die goedbedoelde adviezen - waar ze vaak zelf heilig in geloven: 'Oh wat fijn he, dat het zo'n mooi weer is!' 'Je moet echt de zon in joh, dat is goed voor je en ga je je vast beter door voelen!' Nonsens. Die week was ik flink ziek, maar ging toch even naar buiten. Heel Holland Heeft De Griep, dus ik pakte weer een virusje mee. Iets hersteld ging ik dan toch dus maar even naar buiten. Want ja, eh ja, waarom eigenlijk? 'Omdat het zo goed voor je is!' Ohja... Nou; ik naar buiten. Daarna loop ik terug naar boven, val ik van de trap. Geen grap. Volgens de arts had ik beter m'n been kunnen breken; nu moet ik meer dan een maand - inclusief pijn en rust - herstellen. En nog een tip van de beste man: Donker. Dát vond ik dan weer helemaal niet erg. Trekt een verpleegkundige op dag twee met grof geweld de gordijnen open! 'De zon is zo goehoed!' Geen commentaar.

Weer een paar weken later zijn de voorspellingen voor minimaal de komende week zomers. Tegen alle tegenstrijdigheid in, ging ik van de week met een verpleegkundige een rondje lopen. Ik had praktisch twee weken diep weggedoken onder de deken in bed gelegen. Omdat het moest, maar ook omdat ik me simpelweg zwaar klote voelde. Dat lopen ging weer een beetje. Ik vertelde over mijn gevoel; ik móest het even aan iemand kwijt. Hij begreep het (!). Dat komt niet vaak voor, dus dat was in zekere zin wel prettig. Ik kon me redelijk inhouden, maar terug op mijn kamer barstte ik. Alleen maar huilen. Was het de tegenstrijdigheid met de zon en mijn gevoel? Maar regen, daar heb ik toch een hekel aan? De zomer is toch veel beter dan de winter? NEE, want het klopt niet met de onweer en verscheurdheid vanbinnen. Waarom, wáárom voel ik me zo? Daar heb ik wel antwoorden op. Een deel heeft te maken met de bepaalde fase van mijn behandeling waarin ik zit, het andere deel is toch wel echt die tegenstrijdigheden in combinatie met al die onnozele opmerkingen van mensen én dus dat nare gevoel vanbinnen. Toch nog een laatste tip. Hoor mensen niet alleen: luíster naar iemand, als er over wordt gepraat of verteld. Dat geldt eigenlijk voor praktisch alles. Laten we daarmee beginnen. En zullen we hoop blijven houden? Dat we misschien ooit wel weer, ook al is het maar íets, kunnen genieten van wat dan ook?

8 mei 2018