Hendrik blogt: Volwassen worden op latere leeftijd

Ik ben dus 39. En natuurlijk heb ik in de 21 jaar na mijn 18e echt wel tekenen van volwassenheid getoond. Ik heb in al die jaren best zelfstandig geacteerd, maar veelal wel onder moeders paraplu. Door mijn ‘anders begaafdheid’ - en daarbij gepaarde bipolaire kwetsbaarheid – is mijn tocht naar volwassenheid er één met horten en stoten geweest. Ik noem dit zelf graag de toeristische route. Ik houd sowieso niet zo van snelwegen. Al het mooie wat de berm kan brengen zoeft dan voorbij, terwijl er in de berm prachtige zaken zijn te ontdekken.

Het afgelopen jaar kwamen al mijn toeristisch routes samen. Het is een bekende uitspraak dat je in het leven ‘op een kruispunt’ kunt staan. Al mijn eigen weggetjes op verschillende levensgebieden moesten samenkomen. Om van daar uit een hoofdweg te bepalen. Want hoe mooi, divers en leerzaam de weggetjes ook waren, ze liepen elkaar weleens in de weg.

Het afgelopen jaar zijn twee belangrijke rollen in mijn leven substantieel veranderd. Als eerste is het weggetje van kind-kind zijn een doodlopende geworden. Van het ontvangen van, is het zorgen voor geworden. Doordat ik het doodlopende bord niet tijdig heb gezien, knalde ik keihard tegen de muur. Het hing al wel lang in de lucht, maar ik negeerde de signalen. Het is hartverscheurend om je moeder te verliezen terwijl ze er nog wel is. Het ongrijpbare van meneer Alzheimer die in sneltreinvaart door het brein van moeders raast.

Een tweede rol die ik verloren heb is het student zijn. In maart 2020 ben ik afgestudeerd als maatschappelijk werker. Natuurlijk een feestelijke mijlpaal. Maar ook het verlies van het mogen leren. Nou mag ik van mijn collega’s echt nog wel leren. Maar ik ben er goed in om voor mezelf de lat direct heel hoog te leggen. Hiermee heb ik mezelf veel druk opgelegd.

Inmiddels kwam ook koning Corona in het land en mijn ouders kwamen tijdelijk in mijn huis wonen. Hierdoor werd de confrontatie met meneer Alzheimer extreem vergroot. Alle stressoren bij elkaar zorgden ervoor dat mijn kaartenhuis compleet ineen viel. Ik had nauwelijks tot geen nachtrust en piekerde als maar door. Ik ben van nature hypochondrisch aangelegd en dit werd met corona en twee kwetsbare ouderen in huis, ‘stress voor drie-hypochondrie’. Een tijdelijk ander onderkomen voor mezelf en wat medicatie bracht even uitkomst. Ik sliep weer en pakte het werk weer op. Maar de hoge stress bleef wel sluimerend aanwezig. Even later werd ik geconfronteerd met lichamelijke malheur, middels een dubbele longembolie. Ik herkende het direct, omdat ik het al eens eerder heb gehad. Dit bleek het laatste zetje om geheel om te vallen. Niet lang nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen werden mijn stressklachten steeds erger.

Uiteindelijk ging ik dusdanig onderuit dat ik via de crisisdienst in contact kwam met een ggz-instelling in Arnhem. Gezien mijn werk bij GGNet moest ik het wel buiten de regio zoeken. Ik werd in het helst van de nacht opgenomen op de crisisafdeling. We waren al om 19:00 uur in Arnhem, maar voordat alles rond was en ik op een vrij bed kon was het 0:30 uur. Na een korte dwaalslaap werd ik gewekt voor een intake met een arts om 1:30 uur. Mijn spullen werden doorzocht alsof een crimineel was, maar dit terzijde.

Ik ben iets langer dan een maand opgenomen geweest om ingesteld te worden op lithium. Hoe die maand was zal ik nog wel eens verwoorden. Na mijn ontslag in Arnhem ging het nog steeds niet lekker. Ik ging op een gegeven moment wel weer voor een paar uurtjes naar mijn werk. Het voelde toen heel raar om daar in een hernieuwde ‘patiëntrol’ te zijn. Mijn stemming was nog alles behalve goed en stabiel. Na een hernieuwde inzinking kwam ik in contact met de crisisdienst van weer een andere ggz-instelling. Wederom buiten de regio. Ik wist vanuit het verleden, dat ik goed reageer op een bepaald antidepressiva. Deze werd door de met Duits accent sprekende psychiater voorgeschreven en sindsdien zit ik weer in de lift.

Inmiddels werk ik weer volledig. En als maatschappelijk werker. In mijn zware tijden heb ik veelal gedacht om in mijn oude functie als ervaringsdeskundige verder te gaan. Ik was angstig. Voor het nieuwe. Voor andere verantwoordelijkheden. ‘Kan ik dit wel’? Et cetera en zo voort. Ik moest een laatste stap zetten in volwassenheid. Zowel privé als op het werk.

Volwassenheid is niet te wegen in een getal. Er is in de loop der tijd een gemiddelde uitgekomen van 18. En als alles loopt zoals het loopt dan klopt dit aardig. Al zijn hersenen naar mijn weten nog lang niet volgroeid op 18. En zeg nou zelf, de studententijd is nou niet de meest volwassen tijd, maar een voortzetting op de puberteit, waarin men zich langzaam los maakt van het ouderlijk gezag en bescherming.

Ik ben nu 39 en wordt dit jaar dus 40. Ik ben eindelijk volwassen, zou men zeggen. Maar ik ben blij dat ik het kind en de puber in mij de ruimte geef om er ook te zijn. Dit maakt me compleet. Ik heb vertrouwen in mijn nieuwe wegen als volwassene. In het werk en ook privé ben ik toe aan de nieuwe stappen.

Twee gedichten die ik tijdens mijn opname in Arnhem heb geschreven om het verdriet om mijn moeder te verwoorden.

Geslaagd verdriet
Mam, wat had ik je graag mee gehad
Met vol besef van tijd en plaats
Na jaren studie- en leef ”struggle”
Mijn HBO geslaagd afgerond
Helaas loopt alles anders
Corona en Alzheimer besloten tot roet
Verdrietig en vreugd door elkaar
Geslaagd verdriet
Dat vergeten we niet

De moeder verhuist altijd mee
Groot was de confrontatie
Rollen andersom
Gast in mijn eigen huis
Oude taferelen in het nieuw

Gas aanzetten als ware het elektrisch
De continue verontschuldigingen
De zoekende blik in de ogen
De routeaanwijzingen op de vierkante meter

Maar ook de lust van het portje
De zwarte humor niet vergeten
En bovenal het moedergevoel
Daar kan geen verhuizing aan tarten

Wilt u reageren op deze blog? Mail dan uw reactie naar: communicatie@ggnet.nl