Heel lang heb ik gedacht dat ik een van de weinigen was die niet zelf achter het stuur durfde te kruipen. Ik kreeg namelijk tijdens mijn stages en op mijn werk verbaasde reacties als ik aangaf dat ik autorijden doodeng vond (lees: zweethandjes en mijn hart bonkend in mijn keel). Maar inmiddels weet ik dat er 800.000 tot 1.000.000 andere Nederlanders zijn met een vorm van rijangst.

Voor mij viel de appel niet ver van de boom; Mijn moeder kampt ook met rijangst en het zou mij niets verbazen als angst overgedragen kan worden. Ik bedoel; Als je vaak genoeg te horen krijgt dat iets enorm eng of gevaarlijk is, ga je het vanzelf geloven. En dat geldt zowel voor haar als voor mezelf. Wat misschien ook niet heeft geholpen, is dat ik destijds volgens mijn examinator ‘met de hakken over de sloot’ voor een onderdeel slaagde (in 1 keer, dat dan weer wel).

Na negen jaar mijn rijbewijs te hebben, vond ik het afgelopen zomer tijd voor verandering. Ik voelde me te vaak afhankelijk van anderen en snakte naar een vorm van vrijheid. En ook al wist ik dat mijn rijangst tussen mijn oren zat, schakelde ik opnieuw een rij-instructeur in. Na twee opfrislessen en veel herhalende autoritjes, durfde ik aan het einde van de zomer eindelijk te zeggen dat ik me niet meer angstig voelde.

Als voormalig ‘rijangsthaas’ weet ik hoe vervelend angst, maar ook het onbegrip hieromheen kan zijn. Voor mij hielp het enorm om voor mezelf helder te krijgen of ik deze angst wilde loslaten of juist wilde overwinnen. Kamp jij ook met angst? Weet dat het oké is. Helemaal in een wereld waarin we het liefst willen laten zien hoe perfect en mooi onze levens zijn. Angst hoort daar zo nu en dan ook bij.

Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl