Hendrik blogt: Ik wil wel leven
In deze blog beschrijf ik mijn eigen suïcidale gedachten en gestes, die ik in twee perioden in mijn leven gehad hebt. Ik doe dit omdat ik graag zou zien dat het heersende taboe op dit onderwerp doorbroken wordt. Mijn verhaal kan een trigger zijn.
“DingeDingeDingeDingeDingeDingeDinge”. Het geluid van de spoorbomen die sluiten, halen me even uit de roes. Allesbehalve een overwinningsroes. Ik ben zo’n tien minuten geleden sluw uit het zicht van de verpleging weggelopen. Ik loop bewust, voor zover je van bewust kan spreken in mijn psychische gesteldheid, richting het Rommelgebergte. Bewust richting het spoor. Met in mijn hoofd de strijd of dit is, wat ik echt wil.
Twee maanden voordien ben ik opgenomen op de toenmalige PAAZ-afdeling in Winterswijk. Zwaar overwerkt met te veel hooi op de vork op te veel levensgebieden, ben ik onderuit gegaan. Dit maakte me angstig en depressief. Dit kan gebeuren met een verwaarloosde burn-out. Er werd in het begin van mijn behandeling uitgegaan van een borderline persoonlijkheidsstoornis. De goede diagnose is erg belangrijk, maar tevens ook een moeilijk proces. En als je de verkeerde diagnose behandelt knapt de patiënt niet op. Onder het motto: “ Goh wat is het raar, dat Jantje nog mank loopt, terwijl we zijn schouder zo goed behandeld hebben”. Na uitgebreider onderzoek kwam na 3,5 maand voor mij (na wat later bleek) de juiste diagnose bipolaire stoornis.
Het is aan twee verpleegkundigen te danken, dat die diagnose nog gesteld kon worden. Zij kwamen, net nadat het geluid van de spoorbomen gedoofd was en de trein op zo’n 100 meter voorbij raasde, in een auto mij achterop rijden. Verward en in tranen ben ik de auto ingestapt en mee terug gereden naar de afdeling, waar ik even daarvoor was weggelopen. Gelukkig kan ik nu dubben over het feit of ik überhaupt de stap voor de trein zou hebben genomen.
Er heerst nog een groot taboe op het praten over suïcidale gedachten. Terwijl dit juist zo belangrijk is. Mijn avontuur richting de spoorbaan is alweer 15 jaar geleden. Ik had gehoopt, dat het bij één episode was gebleven. Echter kwam ik vorig jaar in een gelijksoortige strijd terecht. Wederom stress op veel levensgebieden tegelijk, maakte dat ik terugviel in depressie. Door de angst, dat ik net zo diep zou terugvallen, viel ik ook daadwerkelijk zo diep terug. Het voordeel, dat ik wist wat me de eerste keer 15 jaar geleden had geholpen, liet even op zich wachten. Ik had eerst juist de negatieve herbelevingen van die tijd. Ook de suïcidaliteit kwam terug. Uiteindelijk kreeg ik toch weer wat meer vertrouwen. Ik wist weer de remedie, die ik na beschouwing van mijn eerste episode, geformuleerd heb. “Beschermen, pillen, praten en doen”.
In mijn tweede episode heb ik bescherming gezocht door me vrijwillig op te laten nemen. Ik weet welke pillencombinatie goed werkt bij mij. Dat was dit keer een groot voordeel. Ik herkende de fases en schrok nu niet meer, dat het herstel in golfbewegingen gaat. Tijdens mijn opname ( o.a. ter bescherming) ben ik op één medicijn ingesteld. Lithium. Ik had samen met de psychiater de hoop, dat dit voldoende zou zijn. Echter merkte ik na mijn ontslag, na een maand opname, dat mijn depressie nog niet voldoende afnam. Ik praatte er dit keer wel over met belangrijke betrokkenen. Dit hielp wel degelijk, tegen de suïcidaliteit, vooral het concreet plannen maken bleef hierdoor weg. Ik werd geconfronteerd met mensen die om me geven. Dat weerhoud je van de ultieme vlucht voor angst en depressie.
Uiteindelijk kwam ik in contact met een andere psychiater in Twente. Hij heeft de antidepressiva voorgeschreven, die al ik eerder heb gehad. Dit bracht me weer verder in het herstelproces. Inmiddels was ik ook weer begonnen met wat werkzaamheden op het werk. Ik vond dit eerst lastig, omdat het een beetje voelde alsof ik zowel werknemer als patiënt was. Het waren al met al nog zware tijden. Maar in die tijden ben ik uit het diepste dal gekomen en heb ik weer een nieuwe stevige fundering gelegd. Door bescherming, pillen, praten en doen ben ik uit mijn diepste depressie geklommen. Ik zie het leven weer meer dan zitten. Graag deel ik deze ervaring om anderen te helpen.
Ik wil dan ook lans breken tegen het taboe op suïcidaliteit. Nog dagelijks zijn er meerdere mensen die in wanhoop en alleen een einde maken aan hun leven. Hebben deze mensen erover kunnen praten? Hebben ze bescherming gehad? Hebben ze een behandeling kunnen ondergaan tegen hun klachten? Zijn ze goed gemonitord bij het instellen op medicatie? Zijn hun maatschappelijke problemen serieus genomen? Is hen verteld, dat je anders mag zijn dan de grote meute? Heeft iemand ooit de hand op hun schouder gelegd? Vragen die me veel bezighouden. En vragen die vooral gaan over verbondenheid en communicatie. Dus lieve mensen, vraag aan iemand hoe het echt gaat, als hij of zij niet lekker in hun vel lijkt te zitten. En schrik niet terug als het dieper gaat. Leg desnoods alleen een hand op de schouder. Aanraking betekent verbinding. Verbinding met het leven.
Ik wil wel leven
Hoe diep kun je zinken
Is er nog een weg naar boven
Of zal ik me chronisch verminken
Om de pijn te verdoven
Hoe kon dit toch weer gebeuren
Ik was toch zelfbenoemd genezen
En nu zwart over alle kleuren
Duisternis uit verlichting herrezen
Weet dat wederkomt het licht
Als je in het donker durft te wachten
Met het eind van de nacht in zicht
Hervind je nieuwe krachten
Bescherming, pillen, praten en doen
Dat zal de ommekeer moeten geven
Ik geef de dood een afscheidszoen
Want ik wil wel blijven leven
Hendrik 21-3-2021
In deze blog wordt gesproken over zelfdoding. Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander?
Bel met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat via www.113.nl. Anoniem, gratis en 24/7.