Sonnie blogt: Links, rechts, voor en achter
Het is een welbekende uitspraak: ‘Als je links kijkt … zie je rechts niet’. Waarheid als een bus. Deze uitspraak is er eentje die sinds enige tijd ook door mijn hoofd gaat. Het is helpend op een manier die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. Het is namelijk mijn manier geworden om te oefenen met de positieve dingen te bekijken en durven te zien wat wél oké is.
Jinx!
Ik ben een perfectionist. Ik ben iemand met niet bijzonder veel (zelf)vertrouwen. Ook ben ik de pessimist en zoals iemand mij ooit zei ‘geboren voor het ongeluk’. Zo raakte ik ervan overtuigd dat ik het niet waard was om geluk te kennen en blijdschap te ervaren. Was er iets dat leek op succes, een positieve gebeurtenis of vreugde dan was ik er als de kippen bij met een ‘ja, maar’ of ging ik hardnekkig op zoek naar het addertje, of eigenlijk een anaconda, onder het gras. As linkshandige, ook al zo’n aangeboren beperking, keek ik dus slechts naar links. Niet naar rechts. Nu praat ik in de verledentijd … en op het moment dat ik dit typ gebeurt eigenlijk precies datgene wat ik omschrijf. De ‘ja, maar’: het overkomt me nog steeds en moet niet doen alsof het er plots niet meer is. De misschien voor jou ook welbekende angst voor ‘jinxen’. Het onheil over mezelf afroepen door te benoemen dat iets anders, beter of zelfs goed gaat.
Sprankje hoop
Toch merk ik dat ik afstand doe van deze tijd en een nieuwe tijd instap. Een mooi bruggetje naar het nieuwe jaar dat in aantocht is. Een nieuw jaar en dus nieuwe kansen. De goede voornemens moeten weer gemaakt worden en we gaan weer op vele manieren terugkijken op het afgelopen jaar met allerlei toplijsten en hoogtepunten. Of in mijn gevoel: de dieptepunten en mislukkelingen. Althans, als ik niet wijzer was geworden … ook in de afgelopen jaren. Hoe ouder, hoe wijzer. Nee, het zal niet veel met de leeftijd te maken hebben. Wél met de vele therapiesessies die eindelijk een bodem hebben weten te vinden in mij om als zaadjes heel voorzichtig te ontkiemen. Kwetsbaar, dat nog wel. Maar wat is het fijn om dit proces eindelijk te mogen waarnemen en aanschouwen. Daar waar ik me vele maanden, eigenlijk jaren, wanhopig heb gevoeld. Eenzaam, moedeloos en zonder enig vertrouwen in betere tijden. Daar is nu een sprankje hoop dat ik opvang door op te merken dat ik niet alleen naar links kijk … De plantjes draaien heel voorzichtig naar rechts, naar de zon om te kunnen groeien.
Angst voor geluk
Links zie ik nu, zo terugkijkend op het afgelopen jaar, vooral corona. De lege winkelstraten. Mondkapjes. De ellende die het virus ons hele land bezorgt. Een verpeste kerstsfeer voor velen. Ook zie ik zoom en de muren van mijn huis, in plaats van de fijne collega’s op kantoor. Ik voel de teleurstelling van vakanties die niet doorgingen. Het gemis van leuke activiteiten met vrienden ondernemen. Mijn falen in het werk, als mens, als vriendin en op allerlei andere gebieden. Gelukkig heb ik nu de kracht, het lef vooral, om ook naar rechts te kijken. Met knikkende knieën, klamme handjes en een toenemende hartslag: angst en paniek staan op de loer! Angst waarvoor? Om datgene wat er (eindelijk) is weer te verliezen. Daar rechts zijn die dingen die ik zou willen omarmen, maar waarvan ik bang ben dat het weer abrupt uit mijn handen getrokken wordt. Rechts verschijnen nu heel voorzichtig toch de dingen die, ondanks alles, naar tevredenheid zijn gegaan. Die zijn er en zijn er ook altijd geweest. Toen zag ik ze niet. Kleine successen en fijne geluksmomentjes zie ik nu wel. Onder een vergrootglas leg ik het nog niet en met ‘grotere’ woorden omschrijven gaat niet. Maar het is een begin.
Een vertekend beeld van liefde
Het is een kleine eerste stap die maakt dat ik niet gelijk wegduik en naar het veilige en vertrouwde links kijk. Of eentje die maakt dat ik zelfs liever nog opspring, me omdraai en volle vaart weer het traumatische verleden in ren om mezelf maar weer onder te dompelen in dat ongezonde ‘fijne’, alom bekende en bevestigende gevoel. Zo heb ik het immers geleerd in mijn jonge leven: pijn is fijn, bloed is goed. Mensen die me kennen weten dat dit een welbekende uitspraak van mij is. En nu weet ik ook dat dit lange tijd écht mijn beleving is geweest. Ook weet ik nu waarom. Allereerst simpelweg omdat ik als kind op zoek was naar een vorm van liefde. Wat mij aangedaan werd, heb ik uit de drang om te willen overleven, een automatisme, omgezet naar die liefde die ik zo nodig had. Ik kreeg immers wel aandacht op die momenten dat mishandeling plaatsvond en werd voor heel even gezien. Of juist werd ik niet gezien en ook dat was prettig. Genoeg daarover … het is immers niet meer de richting die ik uit wil.
Achter de berg
Mijn rug is gerecht, mijn hoofd op en mijn blik is ruimer. Mijn hoofd draait van links naar rechts, is in beweging en halverwege is er dan ook de ruimte om vooruit te kijken. Als ik nu vooruitkijk zie ik daar de enorme berg die feestdagen heet. Een berg waarvan ik helaas nog steeds niet kan zeggen dat ik hem met gemak overwin. Het blijft een pijnlijke en, in ieder geval gevoelsmatig, eenzame periode. Ook met mensen om je heen kun je je immers eenzaam voelen. Of misschien juist nog meer eenzaam … Maar eenmaal over die berg, wetende dat ik daar wel ga komen, is het nieuwe jaar. Het jaar 2021. Wat neem ik mee en wat zijn mijn goede voornemens? In voorgaande jaren nam ik de mislukkingen mee, de voornemens die niet gelukt waren en alle overige negativiteit uit die afgelopen maanden.
Keep it simple!
Nu stel ik mezelf de vraag: kan ik ook een beetje van die kleine geluksmomenten meenemen en die vleugjes van succes? En waren de goede voornemens wel tot stand gekomen uit de juiste motivatie, uit mijn daadwerkelijke wens en verlangen? Een voorzichtige ja op de eerste vraag en een twijfelachtige nee op de laatste. Overtuigd ben ik nog niet. Wel is er ruimte. Ruimte om anders te kijken en mijn goede voornemens anders te formuleren. Realistische en gezonde voornemens. Kleine doelen, zodat ik succesjes kan vieren. Dit jaar leerde ik bijvoorbeeld dat ‘Less is more’ écht waar is. En van een collega leerde ik het KISS-principe, die ook uitstekend op persoonlijke doelen toe te passen is: Keep It Simple, Stupid. Ik voelde me er blijkbaar door aangesproken …
Zo sluit ik dus het jaar 2020 af en stap ik het nieuwe jaar in. Met mijn voornemens, mijn nieuwe ervaringen en met weer iets meer hoop en vertrouwen dan voorgaande jaren. Rest mij nu niets anders … nee wees niet bang, want ik heb ervaren hoe fijn het is als iemand juist even niet jouw die welbekende (… …) dagen wenst, wetende dat het voor sommigen, net als mezelf, ook gewoon hele nare dagen kunnen zijn … dan deze blog af te ronden en te zeggen: tot volgend jaar!
Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl