Marijke blogt: van probleem naar oplossing
In mijn vorige blog schreef ik dat tijdens mijn opname op een psychiatrische afdeling er niet achter was gekomen hoe ik de psychiater te spreken kon krijgen en hoe ik mijn medicatie kon wijzigen. Dat lag niet alleen aan het onvoorspelbare gedrag van de psychiater. Het lag ook voor een groot deel aan mijzelf: ik heb er nooit uitdrukkelijk naar gevraagd.
Ander voorbeeld: ik had ook een tijdje groepstherapie en daar waren alleen van die houten vierkante Ikea-stoeltjes. Daar kon ik echt niet anderhalf uur op zitten. Na een paar therapiesessies was ik het zat en nam, tot verbazing van de therapeuten, mijn eigen klapstoel mee, waar ik wel op kon zitten. Uiteraard vroegen de therapeuten waarom ik niet gewoon gezegd had dat ik niet op die stoelen kon zitten en gevraagd had om een andere stoel.
Tja, waarom niet? Ik ben geen autisme-expert maar ik vermoed dat dit met autisme te maken heeft. Op de één of ander manier staat mij de reeks: rotgevoel herkennen, mij realiseren dat ik dus een probleem heb, ontdekken wat het probleem precies is, erover praten zodat een ander mij kan helpen het probleem te verduidelijken en diverse oplossingen te vinden zodat ik daaruit een keuze kan maken en vervolgens stappen zetten richting een oplossing, niet zo helder voor ogen. Het is meer één vage toestand, waarbij ik vooral de fase ‘erover praten’ eigenlijk altijd oversla. Dat heeft niet met schaamte te maken – ik denk daar gewoon niet aan.
Ik weet inmiddels dat ik daar mijzelf en mijn omgeving een hele slechte dienst mee bewijs. Niet erover praten betekent: in een problematische situatie door blijven modderen zonder dat er ooit iets verbetert. En niet delen betekent dat het probleem geen ‘lucht’ krijgt: gedeelde smart is immers halve smart. De omgeving kan natuurlijk ook geen gedachtenlezen. Ontzettend onhandig. Het mag geen verbazing wekken dat dit leidt toch psychische klachten. Ik heb begrepen dat bij veel vrouwen met autisme niet zozeer het autisme zelf tot klachten leidt maar dit soort uit autisme voortkomende ‘onhandigheden’. Veel vrouwen met autisme zijn gevoelig voor depressie en dat begrijp ik nu wel: als je niet in staat bent op een goede manier je eigen problemen aan te voelen en op te lossen én er niet over praat (kan praten), leidt dat tot continue stress – naast aanleg een grote risicofactor voor depressie.
Nu ik weet dat ik niet goed ben in het identificeren van problemen, doe ik wel pogingen om helderder te zijn voor mezelf, waardoor ik er beter over kan praten met mijn omgeving. Ik houd een dagboek bij, waarin ik probeer op te schrijven hoe ik me voel en probeer te begrijpen wat het probleem is. Ik geloof wel dat het helpt maar tips blijven welkom.....
Wilt u reageren op deze blog? Mail naar communicatie@ggnet.nl