De impact van een handdruk

Daar zit ik weer in de wachtkamer van mijn therapeut. Te vroeg uiteraard, want te laat komen is uit den boze. Stel je voor dat ik ‘straf’ krijg, zoals ik dat vroeger kreeg. Het geeft me de tijd om me voor te bereiden op de sessie. De spanning neemt hierdoor toe. Stilzitten is sowieso niet mijn sterkste kant. Het geeft de ruimte aan gedachten die me bang maken, me aan het twijfelen brengen en als ik niet oppas zorgen voor paniek.

De gedachten over de sessie die komen gaat komen binnen. Wat gaat er dit keer opengehaald worden uit het verleden? Heb ik de stappen ondernomen die we hadden afgesproken? Heb ik het goed gedaan of moet ik mijn misstappen opbiechten? Wat ga ik vandaag wel en niet delen in dit uurtje? Tegelijkertijd bespeur ik weer de oude bestraffende gedachten: “Wat doe ik hier en moet ik hier wel zijn? Ik stel me aan. De tijd van mijn therapeut is beter te besteden aan anderen. Ik ben niet meer te redden.”

Gelukkig. Het is tijd. De deur gaat open en mijn therapeut zegt gedag tegen de ene patiënt en verwelkomt mij voor mijn zoveelste sessie. Ja, ondanks dat ik hier al anderhalf jaar kom, blijft het wekelijks spannend. Gelukkig is het al snel weer vertrouwd. Dezelfde begroeting met een handdruk, een warm kopje thee en even ademhalen. Daar gaan we weer …

Opeens is er een virus in het spel die mijn sessies in de war schopt. Het welkom is niet meer hetzelfde. Alles wat altijd hetzelfde was, is opeens anders. Onwennig en ongemakkelijk. Corona bedankt. Dat ene fijne contactmoment, de handdruk en het oogcontact, is verdwenen. Het maakt plaats voor het oude gevoel van afwijzing. Natuurlijk! Ik weet ik dat het een goede reden heeft. Maar het voelt niet goed. Het voelt onveilig en het maakt me verdrietig en bang.

Ik heb de moed om dit te delen met mijn therapeut. Door de lange samenwerking die we nu hebben, heb ik het lef het te benoemen. Ik weet uit ervaring immers dat ik er weer van kan leren. Het begrip dat ik ervoor terugkrijg is fijn en we vinden samen een oplossing om op een gepaste wijze gedag te zeggen; niet de gebruikelijk handdruk, maar een passend gebaar. Voor nu is dat oké. Maar ik hoop dat corona snel het hoofd wordt geboden; in de eerste plaats voor ieders gezondheid, en ook omdat het dan weer is zoals het altijd was …

Bericht van een patiënt