Herstelverhaal Alice
Voor wie niet lekker in zijn vel zit, depressief is, suïcidale neigingen heeft of voor wie gewoon interesse heeft om dit te lezen. Ik wil dit heel graag met jullie delen, want “Sharing is Growing” en mogelijk kan ik hier iemand een hart mee onder de riem steken. Het is ongeveer 2 jaar geleden; het dieptepunt in mijn leven! Ik zag het niet meer zitten, en dat is een understatement. Jarenlang heb ik wat er in mij “leefde” weggestopt. Van een heel sensitief meisje, werd ik een vrouw met een muur om haar heen. Te bang om gevoelens onder ogen te komen en te uitten, vluchtte ik in mijn “veilige” hoofdkwartier en raakte ik het contact met mijn lichaam en uiteindelijk mijn hele “zijn” kwijt.
Langzaam aan wist ik niet meer wie ik werkelijk was. In de 50 jaar die ik nu besta, hebben vele emotionele gebeurtenissen zich opgestapeld. Van het ongewenst kinderloos zijn, me staande houden in “verstandelijke” banen, het omgaan met dominante bazen, het ontslag van mijn lief bij hetzelfde bedrijf, moeilijke tijden van onze eigen zaak, het ongewild afgescheiden zijn van mijn broer voor vele jaren en eigenlijk nog, andere verbroken familierelaties, het machteloos “toekijken” bij het 20 jaar durende ziekteproces van mijn vader en vooral getuige zijn van zijn “lijden” en mijn lieve moeder erbij, en zo is er nog wel meer.
Maar zo is het leven. Ze zeggen niet voor niets: “Het gaat niet om wat je mee maakt, maar om hoe je ermee om gaat!”. En dat is voor een belangrijk deel waar. Ik heb nooit om hulp gevraagd, had ik dat maar gedaan. Bang om te worden “afgewezen” ging ik onbewust maar liever door. Totdat het niet meer ging, de koek was letterlijk op! Mijn hersenen deden het gewoonweg niet meer. Ik trok me terug, sloot me op, durfde letterlijk niemand meer onder ogen te komen. Een hele zware depressie met angstaanvallen had zich van mij meester gemaakt en ik was tot bijna niets meer in staat.
Ondanks mijn lieve man, familie en vrienden om mij heen voelde ik mij verschrikkelijk eenzaam en alleen. Een gevoel wat met geen pen is te beschrijven. Toen mijn vader zijn einde naderde in de vorm van euthanasie, mijn broer plots in deze crisis weer in mijn leven kwam en ook onze allerliefste hondje Bink ziek was en ging overlijden, liep mijn emmertje letterlijk over. Er volgde een vreselijke “vlucht”, gevolgd door een opname. Een aantal verschrikkelijke weken van mijn leven die ik nooit meer zal vergeten. Maar op de bodem van de put kwam de kentering. Als ik verder wilde met echt “leven”, moest er iets gebeuren.
Stapje je voor stapje zocht ik samen met mijn man naar hulp. Alles, maar dan ook alles greep ik aan om uiteindelijk “de hel” achter me te laten. Maar hoe vraag je dan om hulp als praten helemaal niet meer gaat?! Nou, probeer dat maar niet te verzinnen. Vraag om hulp zoveel je kan! En als je het zelf niet kan, vraag dan je dierbaren en naasten om dit voor je te doen. Blijf er alsjeblieft niet alleen mee lopen. Met je eigen “beperkte” blik & gemoedstoestand kom je er echt niet uit. De “wil” om te werken aan jezelf en het lef om hulp te vragen, zijn écht van groot belang.
De weg via GGNet is eerlijk gezegd geen gemakkelijke geweest! Allereerst heb ik een jaar lang op de wachtlijst gestaan, voordat ik psychologische hulp kreeg. En de Psycho Motorische Therapie heeft zelfs 14 maanden op zich laten wachten. Maar als je dan uiteindelijk de juiste betrokken mensen treft, dan kun je stapje voor stapje werken aan herstel.
Ik kwam als eerste in contact met een ervaringsdeskundige. Ik wist wel dat ik móest, maar was nog heel erg afwachtend en teruggetrokken. Het was daarom fijn om tijdens een wandeling of persoonlijk gesprek alleen maar te luisteren naar het verhaal van een ander. Een verhaal waarin ik mij kon herkennen en besefte “Hé, je bent helemaal niet gek! En nee, je bent echt niet de enige die dit allemaal mee maakt”. Het was een verademing om eens echt te worden begrepen. Het gaf mij steeds weer moed aan het begin van een lange weg van herstel.
Met de cognitieve therapie heb ik gewerkt aan het opbouwen van “zelfvertrouwen”, want daar was eigenlijk niets meer van over. De PMT heeft mij middels spel- en beweging heel veel geleerd over mijn gedragspatronen en hoe deze te veranderen. Tijdens de PMT heb ik ook grote stappen gemaakt in het uiten van mezelf. Iets wat van onschatbare waarde is. Zeggen wat je voelt en denkt, voor jezelf maar ook voor de buitenwereld, zodat die je ook iets beter kunnen begrijpen.
Naast GGNet heb ik bij een hypnotherapeut uitgebreide EMDR therapie gehad, zodat ik weer contact kon maken met mijn lichaam en gevoel. Hiermee ik mijn trauma’s kunnen verwerken. Maar het was de combinatie van al die therapieën die er voor heeft gezorgd, dat ik mijn oude “pijn” heb kunnen verwerken. Belangrijk was om mijn verhaal tot vervelens toe te delen. Want dat is dus wat “loslaten” is (praten, praten, praten), dat had ik nooit begrepen. Daarnaast heb ik van alle hulpverleners waardevolle tools gekregen om te groeien als persoon en mijn leven te verbeteren.
Nu, ongeveer 2 jaar later, ben ik verbonden met mezelf, ben ik een “opgeruimd” mens en geniet ik elke dag van de “kleine” dingen en vier ik intens het leven! Ik heb werkelijk nog nooit zo goed in mijn vel gezeten. Dit heb ik niet voor mogelijk gehouden of maar durven dromen. Mijn leven begint gewoon bij 50 en ik ben alleen maar dankbaar dat het zo is. En als je tot hier bent blijven lezen, dan hoop ik van harte dat je iets kunt met mijn verhaal. Voor jezelf of voor een ander, doe er iets goed mee. Want ik gun een ieder om voluit te kunnen leven!
Alice
Wilt u reageren op dit ervaringsverhaal? Mail dan uw reactie naar: communicatie@ggnet.nl