Herstelverhaal Erik

Wie ben je?

Ik ben Erik en 39 jaar jong. Ik woon in een appartementencomplex in Apeldoorn.
Vandaag de dag zet ik mij in om met mijn eigen ervaring het gesprek aan te gaan over de aanpak van kindermishandeling en hoe we hierin het belang van het kind meer op de voorgrond kunnen krijgen. Mijn werk is belangrijk voor mij maar daarnaast is ontspanning en ruimte voor mezelf ook belangrijk. Dit laatste vind ik vooral door in de buitenlucht te zijn: wandelen, fietsen en dit het liefst in de bossen. Thuis lees ik graag een goed boek, kijk ik tv en kook ik graag.
Schrijven is ook een manier van ontspanning en dit gebruik ik om van me af te schrijven. Wat ik schrijf vertaal ik meestal ook naar mijn blog. Op deze wijze heb ik er zelf wat aan maar merk ik ook dat lotgenoten en of behandelaars hier wat aan hebben.

Hoe zie jij je herstel?

Samen met mijn vier jaar oudere broer zijn wij opgevoed door onze moeder. Onze vader was vroeg uit ons leven en onze moeder was niet in staat om ons op een gezonde manier op te voeden. Naast de emotionele verwaarlozing was er sprake van geweld en misbruik. Op mijn 15e ging ik de deur uit en waar ik thuis had geleerd te leven met een masker, zette dit zich door. Ik deed alles beter en mooier voorkomen dan dat het was. Voelen deed ik eigenlijk niet, op angst na. Angst, dat was er eigenlijk altijd, angst voor confrontaties en dan de gevolgen daarvan. Ook waren er problemen op het gebied van hechting. Door de onveilige jeugd was het vertrouwen in de mensheid grotendeels beschadigd.
Voor de buitenwereld leefde ik een vrij normaal leven. Ik had werk, relaties en een sociaal leven. Wel was ik al vaak met ambulante zorg in aanraking geweest. Ik liet alleen zelf echte hulp niet toe en de hulpverleners prikten er ook niet doorheen. Voor de buitenwereld leek het er nog steeds op alsof ik een heel normaal leven leidde. Tot ik op mijn werk in aanraking kwam met een verkeerde machtsverhouding en er veel oude klachten kwamen. Het lukte me niet langer om te leven met een masker op, en te doen alsof alles zo mooi en goed was. Vrij snel kwam ik via GGNet Scelta (Expertisecentrum Persoonlijkheidsproblematiek) terecht op programma 2. Een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, hechtingsproblematiek en complexe PTSS (posttraumatische stressstoornis) waren de diagnoses. Ik kon aan de slag.

Herstel is voor mij het moment dat je nieuwe stappen zet in je leven. Dat er een keerpunt komt en je in staat bent ingesleten patronen los te laten. Dat je stap voor stap leert vertrouwen te krijgen in jezelf en de mensen om je heen. Er ontstaan nieuwe gevoelens, gebeurtenissen en ervaringen; deze hebben mij in mijn kracht gezet. Ze hebben mij laten inzien dat ik er ook mag zijn met deze nieuwe eigenschappen en dat ik hiermee kan leven in plaats van overleven. Voor mij is herstel een leven gaan leiden waar mijn kwetsbaarheden onderdeel van mogen zijn. Mijn kwetsbaarheden mogen er zijn, ik kan ze nu toelaten en zelfs nu en dan delen. Het maakt dat ik Erik kan zijn zonder masker. Mijn masker gebruik ik nog wel maar dan functioneel. Doordat ik meer functioneer vanuit gevoel, ben ik oprecht betrokken bij mezelf en naar anderen. Eerder handelde ik naar verwachtingen van de ander, nu handel ik meer vanuit mezelf en mijn eigen wensen en verlangens.

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

Binnen mijn behandeling werd ‘ik’ gezien. In het begin was ik nog wel in staat om mijn masker op te houden. Alleen door (h)erkenning van problematiek bij groepsgenoten werden mijn trauma’s meer getriggerd en kon ik niet veel langer om mijn angsten heen. Er kwam een nieuwe ervaring dat ik dit er kon laten zijn zonder direct een oordeel, mening en of allerlei tips te krijgen. Ik mocht er zijn als mezelf en er kwam steun vanuit het team en van groepsgenoten. De grote angst die ik had voor mijn behandeling was dat ik volledig zou verdrinken in het verdriet en dat ik, als ik mijn woede de vrije loop zou laten, Scelta te klein zou zijn. Maar doordat ik gezien werd was er ruimte om dit er gedoseerd te laten zijn en mocht ik zelf ervaren dat ik het wel aankon. Mijn EMDR-sessies waren best heftig. De spanning liep soms erg op en dan was er ook paniek. Hoe de hoofdbehandelaar hiermee om is gegaan, was voor mij enorm helpend, vooral dat ze er gewoon was.

Wat maakt jou bijzonder?

Blijft toch altijd een lastige vraag. Mijn opvoeding heeft gemaakt dat ik niet enkel ging geloven dat ik een slecht mens was, het is in me gaan zitten. Wanneer dit dagelijks tegen je gezegd wordt, is het geen geloof meer maar een aanname. Bijzonder is dat ik nu kan zien dat ik net als ieder ander mindere eigenschappen heb. Maar naast deze ook mooie. Ik kan ondersteunend, sociaal en helpend zijn naar een ander. Daarnaast heb ik inmiddels oprecht leren zorgen voor mezelf en kan dit ook voor mijn naasten. Mijn nuchterheid is soms mijn valkuil nog wel, maar daarnaast ook mijn kracht. Door mijn leven heen heb ik veel meegemaakt en heb jarenlang overleefd. Nu leef ik vanuit mijn gevoel en dat maakt me een compleet mens en dat is na al die jaren best bijzonder, dat durf ik wel te stellen.

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

Er zijn een aantal groepsleden geweest, diverse behandelaren en mensen uit mijn omgeving die me niet hebben laten vallen. Die mij zagen en waarbij ik heb mogen leren dat Erik er ook mag zijn zonder masker. Dat is voor mij enorm steunend geweest. Dat gevoelens er mogen zijn ongeacht dat deze soms ook erg kwetsbaar zijn. Het heeft me de steun gegeven om mezelf te kunnen accepteren en te steunen.

Hoe kijk jij in de toekomst?

Ik hoop de mensen om me heen te behouden en de verbinding daar meer mee aan te durven in de toekomst. Daarnaast hoop ik dat ik het werk wat ik nu doe, kan en mag uitbreiden en mijn ervaring een toevoeging mag zijn voor een ander. Dat ik hier een voorbeeld in kan zijn met een verbindende factor, die vooral uitdraagt dat er een weg is van hoop en herstel, ook na een leven met trauma’s en PTSS. Wanneer ik op deze wijze goed voor mezelf kan blijven zorgen, zie ik mijn toekomst hoopvol tegemoet.

Wilt u de blogs van Erik lezen, klik dan hier.

#Ervaringsverhalen