MARJAN - De emotieregulatie therapie heeft mijn ogen geopend

Marjan van Vegchel is al 20 jaar gelukkig getrouwd met haar huidige partner. Toch draagt ze al bijna twee decennia emotionele bagage met zich mee, een erfenis van haar moeilijke jeugd en een pijnlijke scheiding. Haar pad naar herstel was lang en hobbelig, gekenmerkt door mislukte therapieën en onverwerkte trauma’s. Pas toen ze de juiste hulp vond doormiddel van emotieregulatietherapie en inzicht kreeg in haar emoties, kwam er echt verandering in haar leven.
Moeilijke jeugd
Marjan groeide op als KOPP-kind, een afkorting voor Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Haar ouders waren vaak afwezig door hun werk en worstelden met alcoholisme. De thuissituatie was onstabiel en onvoorspelbaar, wat Marjan als kind veel stress en onzekerheid bracht. Omdat haar ouders weinig tijd voor haar hadden, werd Marjan opgevoed door haar oma. Deze situatie zorgde onder andere voor een blijvende invloed op haar volwassen leven.
Innerlijke strijd
Het was pas toen Marjan haar huidige partner ontmoette, dat ze zich realiseerde wat het werkelijk betekent om van iemand te houden, een gezonde relatie te hebben en dat er van haar gehouden wordt om wie ze is. Dit besef kwam echter niet zonder innerlijke strijd. Haar jeugd en het emotionele verwaarlozen hadden diepe sporen achtergelaten. Marjan begon 19 jaar geleden met therapieën om haar psychische pijn te verwerken, maar deze behandelingen brachten geen duurzaam herstel.
Ze bezocht de ene psycholoog naar de andere, maar geen enkele therapie leek te helpen. Vaak kreeg ze therapieën die niet goed aansloten bij haar klachten, en er werd nooit echt een diagnose gesteld. "Steeds als ik een psycholoog bezocht, ging het een tijdje goed omdat ik mijn verhaal kwijt kon, maar zodra er weer iets heftigs gebeurde in mijn leven, viel ik weer terug," vertelt Marjan. Dit patroon leidde tot een gevoel van hopeloosheid.
Marjan’s manier van omgaan met conflicten was vaak weggaan uit de situatie. Of het nu ging om een discussie met haar dochter of een spanningsvolle situatie op haar werk, haar eerste reactie was altijd weglopen. “Ik dacht altijd, morgen zal het wel beter gaan," legt ze uit.
De doorbraak: emotieregulatie en zelfinzicht
Het keerpunt in Marjan’s herstel kwam toen ze onder behandeling kwam bij ambulant Zevenaar Marjan beschrijft haar sociaal psychiatrisch verpleegkundige i.o. als haar echte redding: "Zij voelde mij zo goed aan, het was alsof zij de sleutel had tot mijn innerlijke wereld."
Nadat haar behandelaar de behandeling emotieregulatietherapie voorstelde, leerde ze omgaan met haar emoties en conflicten op een gezondere manier. In plaats van weg te lopen of boos te worden, kreeg ze handvatten om bewust met haar gevoelens om te gaan. Een belangrijk onderdeel van de therapie was het bijhouden van een werkmap waarin ze situaties beschreef, haar emoties, gedachten en gedrag analyseerde. Dit gaf Marjan inzicht in waar haar gevoelens vandaan kwamen en hoe ze daar beter mee om kon gaan.
Bovendien leerde ze werken met de ‘cirkel van invloed,’ een methode waarbij je jezelf afvraagt hoeveel invloed je hebt op een situatie. Als je geen invloed hebt, is het belangrijk om de situatie los te laten. Deze simpele, maar effectieve benadering heeft Marjan geholpen om situaties meer los te laten en haar innerlijke rust terug te vinden.
Het begin van een nieuwe weg
Hoewel Marjan aangeeft dat ze nog een lange weg te gaan heeft, heeft deze therapie haar ogen geopend. Het heeft haar geholpen op manieren die de vorige therapieën niet konden. “Deze therapie heeft zoveel veranderd voor mij," vertelt ze. “Het stelt misschien niet veel voor, maar de veranderingen die ik heb doorgemaakt zijn enorm. Ik ben dankbaar voor de stap die ik nu gezet heb.”
Ondanks de vele moeilijke jaren en de zoektocht naar de juiste behandelingen, is Marjan nu op de goede weg naar herstel en hoopt ze anderen te inspireren die zich in een soortgelijke situatie bevinden. Een tip van Marjan die haar heel erg heeft geholpen, door inzicht te krijgen in hoe je in elkaar zit. “Kijken naar je emoties kan al heel helpend zijn. Kijk niet naar een ander maar kijk hoe jij in elkaar zit en probeer aan te geven bij mensen hoe jij je voelt, zodat mensen om je heen of zorgverleners kunnen meedenken met hoe ze met je om moeten gaan.”