Wat zou u doen?
Jarenlang was ‘professionele distantie’ het credo binnen de geestelijke gezondheidszorg. Steeds vaker komt er ruimte voor professionele nabijheid. Deel je zaken uit je eigen leven omdat het de nabijheid en daarmee de behandeling helpt? Of is dat ‘not done’ omdat rolvermenging tussen cliënt en behandelaar op de loer ligt? We legden dit dilemma voor aan enkele zorgprofessionals.
# ervaringsverhalen
Wij zijn ook gewoon mensen
Jazeker, ik deel met cliënten dingen uit mijn eigen leven om te laten zien dat therapeuten ook gewoon mensen zijn. Hopelijk helpt het om de relatie iets gelijkwaardiger te maken en te laten merken dat vertrouwen wederzijds is. Ik check of cliënten er iets mee kunnen, door na te vragen wat het voor hen betekent.
Widel van Son, klinisch psycholoog GGNet
Therapeuten zijn ook gewoon mensen
Een stapje extra
Vandaag zei een cliënt tegen mij: ‘Ik weet dat je niet mijn vriend bent, maar het voelt wel een beetje zo.’ Dat vind ik een mooi compliment. Het heeft denk ik alles te maken met professionele nabijheid. Ik probeer een gelijkwaardige relatie op te bouwen. Dat kan door op een dienende manier iets van mijn eigen leven met de ander te delen. Een stapje extra te zetten en buiten de kaders van de geijkte manier van hulpverlening te denken.
Egbert-Jan Stavast, persoonlijk begeleider Leger des Heils
Het heeft alles te maken met professionele nabijheid
Uit ervaring weet ik....
Natuurlijk put ik uit mijn levenservaring. Ik zeg dan: ‘Uit ervaring weet ik dat…’ Dat helpt mij om empathisch te kunnen zijn en desgevraagd kan ik tips en adviezen geven. Maar ik noem nooit andere personen uit mijn leven of waar of wanneer iets plaatsvond. Want ooit heeft een cliënt een door mij gedeelde ervaring gebruikt om mij daarmee te kwetsen.
Els te Grotenhuis, agogisch medewerker GGNet
Iets delen helpt mij empathisch te zijn
Gezamenlijke interesses verbinden
Ik zie regelmatig kwetsbare, zorgmijdende ouderen. Professionele nabijheid en vertrouwen helpen om de juiste diagose te kunnen stellen en aan te sluiten op de concrete hulpvraag. Soms deel ik daarvoor bijvoorbeeld mijn persoonlijke interesses. Laatst nog had ik een gesprekje met een depressieve en beginnend dementerende patiënte over onze gezamenlijke liefhebberij; tuinieren. Door samen de tuin te bekijken ontstond er vertrouwen. En het leverde mij waardevolle informatie op over stemming en cognitie.
Sylvia Budzelaar, specialist ouderengeneeskunde eerste lijn
Soms deel ik mijn persoonlijke interesses.
Niet te veel self-disclosure
Iets persoonlijks delen doe ik alleen wanneer ik denk dat de cliënt er baat bij heeft. Je moet daar maat mee houden. Doe je aan te veel ‘self-disclosure’, dan kom je te nabij en gaan cliënten voor jou zorgen of dreig je jezelf te etaleren of tot verheffend voorbeeld te maken. Dat alles wil je niet. Wel zeg ik altijd dat ‘wij mensen’ iets moeilijk kunnen vinden en ergens mee kunnen worstelen. Ik maak hierbij uitdrukkelijk geen onderscheid tussen cliënten en therapeuten. We zijn immers allemaal mensen en kennen dan ook alle menselijke reacties.
Silvia Pol, klinisch psycholoog/psychotherapeut Scelta, P-opleider GGNet
Je moet daar maat mee houden
Een wereld te winnen
Bekijk het hele relatiemagazine,
Hiernaast kunt u de film 'Een wereld te winnen' bekijken.
#ervaringsverhalen