Manon schrijft - Dát is pas erg zeg!

De taxirit duurde hooguit een minuut of 12. Het is altijd maar afwachten wie de chauffeur zal zijn en ook dat is natuurlijk helemaal prima. Met de ene kan je weleens tijdens een wat langere rit een écht goed gesprek voeren. De ander zegt soms een heel uur helemaal niets.

Het eerste dat ik tijdens de rit krijg te horen van de beste man is: 'Nou, gelukkig kunt u gewoon instappen. En fatsoenlijk praten. Vanochtend had ik toch iets ergs! Ik moest iemand ophalen die in een rolstoel zat en helemaal níets meer kon. Of daarna; iemand die nog maar één been had. Dat was zó erg! Of kanker, vreselijk! Joh, ik maak wat mee in m'n werk, echt de vreselijkste dingen. Gelukkig kunt u zelf instappen en bent u normaal enzo.'

Eh, 'normaal enzo'? Zo zie je maar weer: keer op keer kom je toch dit soort taboes of vergelijkingen tegen. Aan de buitenkant zie je (meestal) niets, dat is het 'm ook vaak. Ook dat is begrijpelijk. De rit was te kort om er iets over te zeggen of er tegenin te gaan - over wat hij allemaal zei, op een nette manier uiteraard. Eigenlijk had ik dat wel gewild, maar was tóch héél eventjes van m'n stuk gebracht. Een slogan van 'Samen sterk zonder stigma' is onder andere: 'Zullen we eens samen in mijn schoenen staan?' Hij moest eens weten. Net als iedereen, voor zover mogelijk het te begrijpen is. Een uurtje samen in mijn schoenen en ik denk dat hij al flink gek of naar zou worden. Hij zóu toch eigenlijk beter moeten weten door zijn werk? Maar helaas wordt er nog altijd 'bijzonder' gedacht over psychische ziekten. En waar vaak zo soms zo irritant luchtig over wordt gedaan met opmerkingen als: 'Ach, dat komt wel goed, even doorzetten' Of van die vreselijke tips waar je echt totaal niets aan hebt.

Op dit moment kijk ik een zesdelige serie van RTL's 'Beau Five Days Inside'. Als echte BN-kakkerrrr, zoals hij zichzelf ook vaak noemt in het programma, gaat hij vijf dagen (dag en nacht) intern bij zes verschillende locaties die normaal gesproken niet zomaar toegankelijk zijn. Daar waar je vaak alleen maar over hoort of in de krant leest. Of je moet er natuurlijk zelf mee te maken krijgen of hebben. Beau verblijft onder meer in een Hospice, op een gesloten afdeling van Harreveld en in een Brandwondencentrum. Hij spreekt mensen, loopt mee met het personeel en krijgt écht een goed beeld van hoe het er in die instellingen aan toegaat. Hij staat bijna letterlijk bij ze in de schoenen. Hij toont veel oprechte interesse in de mensen, luistert naar hun verhalen; van cliënt tot behandelaar of arts. Kijkt en vraagt naar hun werkwijzen, vertelt veel over wat hij ziet, uit zijn indrukken, maar bovenal zijn kwetsbaarheid. Hoe en waardoor hij geraakt wordt. Echt een aanrader. Niet alleen omdat u als lezer tevens een kijkje 'inside' krijgt, maar ook zal zien wat er zo ontzettend belangrijk is. En hóe klein sommige dingen ook zijn; juist die zijn zo belangrijk. Daar valt voor veel mensen nog flink van te leren.

Ik moest weer even terugdenken aan die taxi-rit toen ik deze serie bekeek. Taboe en vooroordelen et cetera. het wordt allemaal aangeraakt én getoond. Al jaren probeer ik hier iets mee te doen; taboe doorbreken en te vertellen uit ervaring.

Overigens was het erg fijn om weer samen met die vriendin te zijn. Voor mij was het een hele uitdaging; zo'n hele middag op pad. Daarna was het ook echt wel klaar door de extreme moeheid. Máár: ik doe weer steeds meer; erop uitgaan. Ook al is het maar ergens even een lekkere cappuccino drinken. Ook ga ik regelmatig weer naar het theater en dat is zó ontzettend fijn, om die passie weer wat op te kunnen pakken. Theater doet zo goed: ik kan het iedereen aanraden. Ik heb de afgelopen maanden door onder andere ziekte wat voorstellingen af moeten zeggen. Gelukkig staat er voor de komende tijd flink wat op het programma. Voor het eerst sinds lange tijd kan ik daar zelfs een beetje naar uitkijken.

Oh enne: bij mij (persoonlijk) hoeft iemand niet 'five days inside'. Wel zal ik jullie proberen een 'kijkje' te geven in mijn wereld hier door te schrijven in deze blogs, wat ik meemaak et cetera. Tot over een paar weekjes!

10 april 2018