Herstelverhaal Manon

Wie ben je?

"Ik ben Manon, 31 jaar en journalist en tekstschrijver. Ik woon tijdelijk op De Meent in Warnsveld, maar woon in Doetinchem. De Meent is een kliniek voor voortgezette klinische behandeling. Ik woon daar met mijn kat Kato, mijn herstelkat. Ze is mijn troost- en hulpkat. Ze komt bij me liggen, houdt me altijd goed in de gaten, wekt me in de ochtend, voelt me aan als ik verdrietig ben... Ik ben erg dankbaar dat zij drieënhalf jaar geleden in mijn leven is gekomen. Ik leef voor haar. En zij misschien ook wel voor mij? Ik hou ervan om naar het theater te gaan, naar musicals, muziektheater en onder meer cabaret. Verder houd ik erg van schrijven, gelukkig maar, want dat is mijn beroep. Daarin kan ik me ook goed uiten. Ik ben sinds eind maart 2016 in behandeling bij De Meent bij GGNet. Daarvoor al langere tijd in verschillende settings aldaar."

Hoe zie jij herstel?

"Uiteindelijk hoop ik alles weer op te pakken. Ik heb ook in periodes dat het niet goed ging, mijn beroep als journalist uitgeoefend. Dat gaf me nog enig gevoel van zelfwaarde en even het gevoel dat ik meer was dan alleen maar mijn ziekte. Ik kon me dan even met gezonde dingen bezighouden en afleiding vinden in iets waar ik goed in was. Dat gaf ook weer hoop voor de toekomst. Het gevoel van: 'ik kan nog iets'. Zeker als je daar waardering voor terugkrijgt. Verder hoop ik dat ik leer omgaan met de kwetsbaarheden die waarschijnlijk wel zullen overblijven na mijn behandeling."

Mag ik vragen waar je last van hebt?

"Ik heb een chronische depressie, een eetstoornis (anorexia nervosa) en een complexe PTSS (posttraumatische stressstoornis). Het is wellicht een utopie om er helemaal vanaf te komen, maar mijn grootste wens is om uit het diepste donker te komen en weer de dingen op te kunnen pakken die me plezier gaven in het leven, waar ik op dit moment niet meer van kan genieten. Er is veel gebeurd in mijn leven, waardoor ik denk ik altijd vatbaar zal blijven voor bepaalde psychische klachten. Maar door nu een goede behandeling aan te gaan, hoop ik daar in de toekomst zo goed mogelijk mee om te leren gaan, zodat ik niet meer van de ene crisis in de andere kom. Op De Meent pakken ze 'alles' tegelijk aan en kijken ze naar het hele plaatje. Dat vind ik een grote pre. Je wordt daar niet gezien als één van je diagnoses of als stickertje, maar daar beseffen ze dat het ene komt door het ander en dat symptoombestrijding vaak alleen maar averechts werkt. Je moet erdoorheen; ergens de cirkel doorbreken."

Wat is jouw persoonlijke herstelervaring?

"Je moet heel veel zelf doen, er moet veel vanuit jezelf komen. Jij weet zelf wat goed voor je is en je leert jezelf kennen. In therapieën krijg je handvatten uitgereikt. Letterlijk en figuurlijk bezig blijven helpt mij ook: Dingen ondernemen, zorgen dat je met herstel bezig blijft en het niet laat afhangen van anderen."

Hoe heb je vanuit dat dieptepunt aan je herstel gewerkt?

"In het begin - in zware crisis(sen) - had ik daar echt de hulpverlening voor nodig. Ik maak dan zogenaamde overlevingsplannen. Letterlijk, want anders redde ik het niet. Op slechte dagen lijkt iedere minuut voor mij een uur te duren. Ik plan dan uur voor uur de dag in om de dag door te komen en daar heb ik dan tijdelijk hulp van een ander bij nodig."

Kun je een voorbeeld noemen van een dagplanning?

"Dat is in den beginne heel basaal: van opstaan naar ontbijten tot douchen, een contactmoment met verpleging, een wandeling al dan niet met verpleging, een kaartje schrijven, wat kroelen met de kat, iets terugkijken op 'Uitzending gemist', een klein dutje doen als ik de nacht weer niet heb kunnen slapen... En zo plan ik de dag vol met dingen die ik kan doen vanuit mijn crisisplan - daar staan allemaal mogelijkheden op om te doen als het niet goed gaat.

Maar ik vond het ook heel fijn als er vriendinnen langskwamen. Dat gaf afleiding (ook al vind ik dat een rotwoord: het wordt te pas en te onpas gebruikt). Als het wat beter ging, probeerde ik ook zelf weer naar vriendinnen toe te gaan. Helaas wonen die door het hele land heen, waardoor dat wat lastig is en ik die niet zomaar even makkelijk kan opzoeken. Soms ga ik er dan zelf maar even uit voor een kop lekkere cappuccino in de stad, om er toch eventjes uit te zijn."

Wat maakt jou bijzonder?

"Dat ik nog steeds af en toe schrijf. Over van alles en nog wat maar nog steeds zo nu en dan voor de krant."

Beleef je daar plezier aan?

Manon glimlacht flauw.. En geeft aan op dit moment helemaal nergens plezier aan te beleven.  "Ik onderneem bijzondere dingen, ik trek er regelmatig op uit, ik bezoek graag een stad, een vriendin, het theater en soms word ik nog wel eens uitgenodigd voor een première. De laatste was The Lion King. Een echte aanrader. Die lijntjes heb ik nog. Daar ben ik dankbaar voor. Ik moet me daar echt toe zetten, maar weet dat het goed is om in beweging te blijven, ook al maakt het soms wel extra verdrietig. Dan ben ik ergens en dan 'moet' het leuk zijn, maar dan maakt het me extra verdrietig dat ik er niet van kan genieten."

Wat is voor jou het meest steunend geweest?

"Mijn kat Kato en lieve, steunende vriendinnen om me heen, ondanks de afstand. En mijn psychiater; hij neemt me erg serieus en ik vertrouw hem. Hij is 'straight to the point'. Dat kan soms hard zijn, maar wel wat een mens nodig heeft. Hij is erg van de protocollen, daar ben ik zelf niet zo van, ik denk liever 'out of the box'. Maar ik kan goed met hem overweg en spreek hem één keer per week. Daarnaast mag ik, als ik die behoefte heb, bij hem aankloppen als er iets is."

Hoe kijk jij in de toekomst?

"Het liefste ben ik hier zo snel mogelijk weg en pak ik mijn werk weer op. Maar ik besef dat ik er nog niet ben. Ik moet absoluut eerst verder herstellen. Ik hou van een lekker onregelmatig bestaan; in mijn werk als journalist is geen dag hetzelfde. Ik interview graag mensen, hoor met interesse hun verhalen en zet deze met liefde om in mooie verhalen. Maar ik weet dat ik me daarvoor eerst een stuk beter moet voelen. En het klinkt misschien cliché, maar er is altijd nog de wens om een boek te schrijven. Daar heb ik al wel mijn ideeën over. Als ik hier uitkom, wil ik ook absoluut als ervaringsdeskundige iets gaan betekenen. Dat heb ik eerder gedaan in de vorm van het geven van gastlessen en voorlichtingen. Ik heb in totaal 25 mensen verloren door het gevolg van eetstoornissen of suïcide." 

Ik schrik hiervan, Manon zelf zegt dat ze in de verkeerde groepen heeft gezeten en dat dit aantal inderdaad bizar veel is. Daarom wil ze er ook aan bijdragen om DAT te voorkomen.

februari 2017