Manon schrijft -Lachen om ellende op Depressiegala

Maar wat dacht je van de depressieveling zelf? We weten donders goed dat het heel veel pijn doet, hartenpijn veroorzaakt en zwart vaak je lievelingskleur wordt: de kleur, het gevoel van je ziel, kan ik uit eigen ervaring zeggen. Dat is overigens ook één van de redenen dat het een maand heeft geduurd voordat mijn blog over het gala verschijnt. Ook hier gaat het leven helaas (nog?) lang niet over rozen, verre van zelfs.

Maar, dat er meer aandacht voor depressie moet komen is nodig, want het is de snelst groeiende volksziekte en staat op dit moment al op nummer drie. In Nederland slikken 1,2 miljoen mensen antidepressiva, maar niemand heeft het erover. Of er wordt gezegd: 'ach een dipje, wat vervelend. Maar gaat wel weer over joh.' Maar ook weer uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit helaas écht niet zo is en dat dit je hele leven op z'n kop zet en héél veel pijn doet.

En dat niet over praten, daar moet verandering in komen. Na een zeer succesvolle tweede editie vorig jaar, was het afgelopen 'Blue Monday' in januari - de depressiefste dag van het jaar - weer een mooie, leuke en ontroerende avond. In de Verkadefabriek in Den Bosch dit keer, georganiseerd door de Mental Health Foundation.

En dat zegt iemand die behoorlijk diep in de depressie zit? Ja. Want juist die herkenning, ontroering en ook wel de lach met regelmaat veroorzaakt door een paar topcabaretiers, schrijvers en zangers. Wederom gepresenteerd door psychiaters Esther van Fenema en de alom bekende Bram Bakker. Wat voor de laatstgenoemde extra spannend was, want zijn 23-jarige zoon Fimme zou ook het podium gaan betreden. Zelf ook bekend met onder andere depressie, zit hij gelukkig voor hem, in een goede periode en studeert momenteel aan de cabaretschool. Fimme: 'Lachen helpt echt tegen depressie, ik weet er alles van. Wel vraag ik me af hoe het kan dat juist ik, met ouders die in de geestelijke gezondheidszorg werken, het geestelijk zo zwaar kreeg. De loodgieter heeft thuis toch ook niet altijd een lekkende kraan?' Een mooi en goed eerste grote optreden voor hem. Na afloop vertelt hij er erg blij mee te zijn en zelfs ook wel een beetje trots. Terecht!

Ook een groot compliment voor cabaretière Marjolijn van Kooten. Zij sprak en zong een stuk uit haar show (zie ook de blog 'Feest der herkenning). Ze zag de bui alweer hangen hoor.

Ook cabaretier Diederik Smit had de lachers op zijn hand. Hij is blij met de organisatie van dit gala, want er is nog zoveel te onderzoeken. Dat taboe moet eraf én: waarom voor kanker of voor welke ziekte tegenwoordig niet, wél een speciaal gala? En waarom gaan er wel CliniClowns naar zieke kinderen, maar niet naar depressieve mensen? Daar had hij overigens wel een antwoord op: 'Waarschijnlijk omdat dit je depressieve gevoel alleen maar versterkt.' En meewerken aan het onderzoek dat loopt, maar nog lang niet afgerond is, zou hij best willen. Ook een mooie onderzoeksvraag van Smit: 'Waarom heeft Depressie nog geen eigen maand? Stoppen met roken heet stoptober, prostaatkanker heet movember, waarom heeft depressie nog geen Jank-uari, Depril, Sneu-vember of DeSomber?' Het antwoord had hij daar eigenlijk zelf al wel op: 'De naam alleen al zou ervoor zorgen dat het aantal mensen met een depressie zal toenemen.'

Verder waren er onder meer violiste Floor Braam, alleskunner Ellen Deckwitz en antropologe Daniëlle Braun. Afsluiter van de avond was zanger Stef Bos. Ook hij heeft zijn zware tijden meegemaakt en kwam onder meer met een prachtig, zeer ontroerend nummer 'Sneeuw'; een monument voor zijn jaren geleden overleden vriendin die leed aan een psychische ziekte. Nooit eerder had of vond hij een goede context voor dit nummer. Maar dit was werkelijk een sublieme première voor 'Sneeuw'. De ontroering was praktisch letterlijk voelbaar in de zaal.

Na deze avond met een lach en een traan kom ik, na Fimme, met Stef in gesprek. Ik stel wat relatief algemenere vragen, hoewel ik dit altijd probeer te voorkomen, maar uiteindelijk raakt hij me met iets dat hij zegt. Waardoor ik toegeef dat ik zelf ook met deze écht afschuwelijke ziekte kamp. Hoewel mijn visie is om altijd te proberen eerlijk te zijn in mijn werk en interviews en ook werkelijk persoonlijk te zijn waar mogelijk, moest ik er tóch even doorheen. Kijk, daar heb je het taboe alweer. Maar zo begripvol en prettig reageerde Stef. Zodanig dat ik het niet droog kon houden. Iets waar ik ook behoorlijke moeite mee heb, en helemaal bij of van mannen, is aanraking. Alsof hij het wist, vroeg hij of hij een arm om me heen mocht slaan (foto). Even waren er geen woorden meer nodig. Wat een bijzondere en tevens indrukwekkende afsluiting van een mooie avond, met een lach en een traan. Op naar meer onderzoek, openheid én volgend jaar!

Info of terugkijken? Dat kan: www.depressiegala.nl

19 februari 2018