Manon schrijft - Feest der Herkenning
Een vrolijke avond over depressie. Dat klinkt vast raar, maar is echt waar. Door de ECT (elektroconvulsietherapie) die ik volg, was ik van de week verrast dat ik dit weekend naar de schouwburg in Dieren zou gaan, namelijk naar de voorstelling 'Ik zie de bui al hangen' van Marjolijn van Kooten. Wellicht bekend door haar voorstelling die ze heel succesvol speelde met psychiater Bram Bakker, vorig seizoen. Gelukkig kon ik deze avond wel gaan, want doordat ik me eerder zo beroerd voelde, kon ik niet met een vriendin naar een van onze favoriete artiesten in Paradiso.
In 'Ik zie de bui al hangen' gaat het over het ontstaan van haar depressie, moedeloosheid, zelfkritiek en angst. Maar ook over haar relatie met haar man en hoe die reageert op haar gevoelens en gedachten. Afgewisseld met mooie kleine liedjes is ze een combinatie van Kaandorp en Dorrestijn. Door de vele reacties uit de zaal blijkt wel dat haar spel gewaardeerd en zéker herkend wordt. Er werd goed gereageerd en veel gelachen. 'Adem maar naar je boosheid', hoe het helpend een huisdier is - in haar geval een hond, het graag willen wonen in de gestructureerde folder van de HEMA, haar vele ervaringen met therapie en leuke omschrijvingen van haar hulpverleners. En dat allemaal op een zeer humoristische manier met een groot gevoel voor humor.
En wat te denken van de 'juf' van de meditatiegroep? Dat is slechts één van de vele ervaringen die haar gebracht hebben tot waar ze nu is. Ze houdt verschillende professionelen een spiegel voor op een humoristische manier waarmee ze de lachers op haar hand heeft.
Naderhand bleken Marjolijn en ik een flinke overeenkomst te hebben. Hoewel haar depressie is ontstaan vanuit angst, is dat bij mij vanuit de PTSS (posttraumatische stressstoornis), maar nog zijn er zoveel (soms ook wel grappige) overeenkomsten. Denk alleen al aan die vreselijke Kerstdagen en hoe daar mee om te gaan. Maar ook hoe bepaalde hulpverleners denken en zich gedragen.
Ikzelf voel me momenteel niet bepaald op m'n best. En dat is zacht uitgedrukt. Door mijn gezelschap die me mee heeft kunnen krijgen, heb ik uiteindelijk een hele leuke avond gehad en heb ik éven alle sores kunnen vergeten. En dat is ook heel wat waard.
Wat ik eigenlijk al wist, maar wat op een leuke manier gebracht werd, is het 'gedoe' met deze feestdagen: Kerst en oud & nieuw, allemaal gedoe en verplicht leuk doen. Van Kooten: ,,Laat mij maar lekker Eindejaarsconferances kijken."
Deze voorstelling is zéker een kijktip voor zowel mensen met ervaring op psychisch vlak als voor hulpverleners. Ze treedt nog door heel het land op. Én voor wie nog meer benieuwd is: het boek 'Schijtluis' is een grote aanrader. Slotconclusie: met Van Kooten praten - en naar haar kijken natuurlijk - is een feest der herkenning.
Ondanks alles wens ik wel iedereen fijne, maar vooral ontspannen Kerstdagen en een mooi Nieuwjaar. Mij zien/lezen jullie dan weer terug, want ik heb alweer een heel lijstje met onderwerpen. Tot volgend jaar!