Manon schrijft - 'Trots op mezelf'
Het is zaterdagochtend. En ik zit alweer te schrijven aan m'n tweede blog voor deze website. De tijd is snel gegaan! Ik heb mijn medicatie bij de verpleging gehaald; ik ben altijd vroeg. Eén van de verpleegkundigen bood me een kop thee aan op kantoor. Waarom niet? Door de kleinste dingen voel je je soms nét even ietsje meer mens.
Terug op m'n kamer, gedoucht et cetera, open ik mijn mailbox. Er is een mail van 'Coöperatie Laatste Wil'. Even extra confronterend. Ik weet nog dat ik toen dacht en daarmee contact opnam: je weet nooit. Dat zijn wel gedachten die regelmatig door mijn hoofd spoken. Maar dan pak ik de draad van de dag snel op en ga aan de slag met mijn voorgenomen plannen en doelen. Net zoals vandaag.
Even kort ter uitleg waar ik nu mee bezig ben: ik zit in een intensieve ECT-behandeling (elektroconvulsietherapie) die ik volg in het Gelre Ziekenhuis/ RGC. Daarnaast ben ik bezig met een best wel intensieve traumabehandeling voor mijn CPTSS (Complexe PostTraumatische StressStoornis, red.). Éindelijk is dat goed van de grond gekomen en daar ben ik heel blij mee. Ondanks dat het loodzwaar is. Zeker de combinatie. En dat ik soms dus ook met m'n gedachten de 'verkeerde' kant op schiet. De kunst is dan om op tijd aan de bel te trekken en hulp te vragen. Ook al is het maar even een simpel ventileer-gesprekje met de verpleging. Dat is me dit weekend goed gelukt. Ik vind het niet makkelijk mezelf te complimenteren; maar ik denk dat ik hier wel een beetje trots op mag en kan zijn.
Om mijn behandeling en verblijf hier leefbaar te houden, probeer ik leuke dingen te blijven plannen. Dat klinkt vast simpel en wordt ook altijd aangeraden, maar ik heb dat ook echt nodig om de zin van het leven te blijven zien en het leven leefbaar te houden. Ik ga met redelijk grote regelmaat naar het theater: musicals, singer-songwriters, cabaret: ik heb een heel uitgebreid interessegebied. De eerstvolgende voorstellingen zijn Wende Snijders en, iets verderop in het land: Maria Mena. Daar kan ik op moeilijke momenten ook wel wat aan vasthouden, naar uitkijken. Maar ook naar een afspraak met een goede vriendin kijk ik uit. Die wonen helaas door het hele land verspreid, dus dat is soms wat lastiger. Maar dan extra leuk om elkaar weer te zien.
Ik denk trouwens dat ieder mens dat nodig heeft. Waar doe je het of lééf je anders voor? Doelen of fijne vooruitzichten hebben is (voor mij in ieder geval) heel belangrijk.
Bovendien geniet ik ontzettend van mijn lieve maatje Kato, mijn kat, waar ik al eerder uitgebreid over schreef. Ik zit momenteel in heel zware weken: de behandeling is zwaar en er komt veel boven. Mijn gedachten en gevoelens zijn erg heftig. Kato komt dan 's avonds bij me op bed liggen, heel dicht tegen me aan. En als het tijd is om op te staan: staat er ook een lief klein zwart beestje naast me. Nu ik dit schrijf ligt ze heel rustig te slapen, maar wél heel dicht in mijn buurt. Én ik kan weer 'met recht' (witte chocolade!)pepernoten eten, want Sinterklaas is in het land. Of het zin heeft om m'n schoen te zetten hier weet ik niet, maar ik kan het natuurlijk proberen.
En verder vandaag? Toch door de regen maar een boodschap zien te doen. M'n bed verschonen en nog een andere tekst schrijven die van me verwacht wordt voor therapie.
Zojuist kreeg ik te horen dat een oud-groepsgenootje er niet meer is: het leven is haar te zwaar geworden. Het houdt ook maar niet op. Ik weet dat het overlijdenspercentage bij eetstoornissen een heel stuk hoger is, maar zoals ik al eerder schreef in mijn herstelverhaal: ik heb volgens mij echt in de 'verkeerde' groepen gezeten. De teller staat nu al zeker op ongeveer 26 of 27 mensen. De tel is bijna niet meer bij te houden. En tja, dan wordt er snel gezegd: 'het is de tijd van het jaar', 'het is haar eigen keuze'.. Maar toch raakt me dit weer behoorlijk. Laat het alsjeblieft hierbij blijven.
En zoals ik al in mijn eerste blog schreef: reageren mag altijd op manonschrijft@outlook.com
Tot over twee weken!