Manon schrijft - Wat als het écht op is
In de laatste week van januari werd (voor haar) eindelijk de wens tot euthanasie uitgevoerd. Aurelia, 29 jaar en moegestreden. Én opgegeven, want anders was er sowieso geen sprake van een zelfgekozen dood op menselijke waarde uitgevoerd.
Wat heeft die meid veel meegemaakt. Het doet veel met me. Niet alleen het feit an sich, maar ook hoe moeilijk er tegenwoordig nog wordt gedaan om zelf je dood te kiezen op een menswaardige manier en dan ook nog op relatief jonge leeftijd én in de psychiatrie.
'Want dat zit toch in je hoofd en kom je echt wel weer uit? Gaat wel weer over, ook al duurt het een tijdje.' Woorden die ik zo vaak gehoord heb in het volgen van de strijd die Aurelia volgde, maar ook in de strijd die ze in en met de politiek voerde om dit méér voor elkaar te krijgen, dan enkel bij haar.
Ikzelf ben zeker voorstander, máár er zijn ook zaken die ofwel zeker duidelijk moeten zijn en/of dat zeker alles góed geprobeerd moet zijn.
Mij is zo'n vier jaar geleden eens voorgesteld door een arts in de psychiatrie (!) of ik er niet eens over wilde nadenken om een euthanasie-traject aan te gaan. Dat raakte me heel erg. Word ik nu 'al' opgegeven?! Misschien werd het wel expres gezegd om me te raken, vechtlust te geven. Maar toch.
Ook toen al had ik zeer veel mensen verloren: velen uit therapiegroepen, door zelfdoding of door de gevolgen van een eetstoornis. Inmiddels zijn het er bijna 30. Ongelooflijk toch? Zoals ik al eerder schreef, zeg ik altijd dat ik in de verkeerde groepen heb gezeten.
Ook zelf weet ik hoe zwaar de strijd is. Maar daarnaast tevens dat er een moment kan komen dat het echt helemaal 'klaar' is. Er komt een moment dat je alles geprobeerd hebt, dat de pijn in je hoofd en hart ondragelijk wordt of is. Dat zelf een einde aan je leven maken, of dat proberen, écht geen pretje is. Ja, het gevoel ken ik.
Ik ben heel erg blij dat ik nooit helemaal heb opgegeven en draag vaak het armbandje met 'never lose hope'. Gelukkig ben ik die hoop nooit helemaal verloren, ondanks de meestal ondragelijk-voelende pijn in m'n hart. Ook op dit moment. Net als dat ik ook nooit opgegeven ben, afgezien van dat voorstel van die arts toen. En ik ben zó blij dat ik kan zeggen dat ik éindelijk de goede therapie én (trauma)therapeut heb gevonden. We werken op een uitzonderlijke manier, die heel goed bij me past. Dit ook omdat ik de EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een soort traumatherapie) die ik eerst een poosje volgde, niet de zoden aan de dijk zette die zo nodig waren. Het doet ontzettend veel pijn. Nog veel meer pijn en verdriet dan ik al had. Maar ze zeggen toch altijd dat je er doorheen moet? En dat ga ik nu. Ik moet heel vaak tegen mezelf zeggen dat dit dé manier is, werkt én dat ik hoop moet houden, want zo snel gaat het niet. Er is veel om doorheen te 'werken'. Maar dat doe ik wel: praat, vertel en ben niet meer stil.
Naast dat ik eindelijk een therapeute heb 'gevonden' die het met me aandurft en ik met haar, en ook daardoor weer hoop heb gekregen, denk ik wél dat het ook belangrijk is dat je weet dat je het grootste gedeelte van je herstel zelf moet doen. Ik hoor mensen weleens zeggen dat ze vinden of denken dat de hulpverlener hem of haar 'beter' moet krijgen, maar dat denk ik niet.
Wat Aurelia betreft hoop ik dat zij de rust heeft gevonden na al die jaren zwaar te hebben moeten vechten. Ik snap haar, gun het haar en hoop dat ze verlost is.
1 februari 2018