Marijke blogt: Behandeling thuis of op locatie?

Maar word ik wel toegelaten? In de Volkskrant stond een column van huisarts Rinske van de Goor die vindt dat behoorlijk goed functionerende mensen met milde klachten niet bij de dure psychiater of psycholoog horen. Is ‘behoorlijk kunnen functioneren’ een criterium voor het krijgen van psychologische hulp? Dempt men pas de put als het kalf verdronken is? En hoe bepaal je of klachten ‘mild’ zijn? Ik denk dat mijn klachten in de ogen van een arts ‘mild’ zijn maar ik vind ze toch heel erg kwaliteit-van-leven-verpestend.

Maar stel dat ik word toegelaten. Als ik mij de ideale intensieve behandeling voorstel dan is dat op locatie. Gewoon een week of zes lekker van huis zijn, in een luxe resort op een plek waar altijd de zon schijnt. Lekker eten, fijne eigen kamer met eigen badkamer, zwembad om af te koelen, kunstzinnige therapie met een ezel schilderen in de schaduw. Yoga ’s morgens op het prachtige grasveld. Ik weet dat GGNet in het verleden therapie deed in Spanje voor mensen met rouwproblematiek. Ik heb enthousiaste verhalen gehoord van de mensen die de groep begeleidden. Volgens hen was het voor de deelnemers goed om even helemaal uit de vertrouwde omgeving te zijn en uit de oude patronen te stappen.

Of misschien zes weken survivallen in een mooie bergstreek? Lijkt me ook wel wat. Geen internetverbinding, helemaal de bewoonde wereld loslaten. Zelf potje koken op een vuurtje. Een zijn met de natuur. Naar de sterrenhemel in de nacht kijken.

Zou behandeling op locatie voor mij echt ideaal zijn? Het adagium in de psychiatrie is tegenwoordig: behandeling zo veel mogelijk in eigen omgeving. Ik vermoed dat de wens tot kostenbesparing op z’n minst één van de vaders van deze gedachte is, maar het zou ook beter zijn voor de patiënt. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen: is mijn wens tot behandeling op locatie niet ingegeven door vermijdingsgedrag? De hoop dat de problemen thuisblijven en zich dan vanzelf oplossen? Ik weet eigenlijk beter: ik ben al een keer opgenomen geweest en na drie dagen van blissful ontkenning, haalden de problemen mij daar gewoon in. En als de problemen je niet inhalen op locatie, dan zijn ze er nog als je weer thuis arriveert, alle goede voornemens ten spijt.

Bovendien heb ik tijdens de opname ook ervaren dat het niet ondenkbaar dat je er extra problemen bij krijgt als je dag en nacht verkeert met medepatiënten. Ik kreeg een vriendenkring van mensen die net als ik op z’n minst problemen hebben en op z’n ergst suïcide plegen. Niet het allergezondst als je zelf psychische klachten hebt.

Waarschijnlijk stel ik me een behandeling een luxe resort of in de natuur dus toch iets te romantisch voor en is thuis in deeltijd beter. Maar ook dat zal wel een illusie blijven: ik heb geen zin en zij nemen mij niet aan: niet slecht genoeg.

OK, misschien is ‘niet slecht genoeg’ ook iets om dankbaar voor te zijn #omdenken #positievepsychologie #teiltje.

Wilt u reageren naar Marijke op deze blog? Mail naar ggnetblogger@gmail.com