Marijke blogt: Bullshit sensor
De prachtige uitdrukking ‘bullshit sensor’ staat in een zeer officiële gedragscode voor artsen die betrokken zijn bij een medische misser, uitgebracht door de Letselschaderaad. De artsen worden verzocht niet om de hete brij heen te draaien maar gewoon te zeggen wat er is gebeurd ‘omdat patiënten very well-tuned bullshit sensors hebben.’*
Ja, daar zal de Letselschaderaad zeker gelijk in hebben. En ‘gewone’ patiënten en hun naasten mogen zo’n gevoelig afgestelde bullshit sensor hebben: mensen met een psychische aandoening hebben vaak een nog betere! Sommigen denken dat een psychische aandoening je op dat gebied minder alert maakt: vergeet het maar. Zelfs mensen met dementie hebben het vaak goed door als er onzin wordt verteld. Zorgverleners die overdreven acteren hoe betrokken ze zijn bij een patiënt, vallen onherroepelijk door de mand. Wat is het prettig als een zorgverlener gewoon zichzelf is!
Voor mij komt daar nog bij dat gesproken onzin heel veel extra prikkels oplevert. Door mijn autisme ben ik overgevoelig voor prikkels. Ik heb soms vergaderingen waarbij onderhuidse conflicten spelen of deelnemers dubbele agenda’s hebben. Ik word dan gedwongen niet gewoon te registreren wat er gebeurt, wat al behoorlijk vermoeiend is, maar ik voel dan aan alles dat er meer speelt. Dan moet ik daarover gaan nadenken terwijl de betrokkene gewoon verder gaat met mooi weer spelen. Mensen gaan gewoonlijk in dergelijke situaties ook nog harder praten om overtuigend over te komen en dan is helemaal de boot aan: ik word overspoeld door prikkels. Binnen een half uur moet ik dan pauze houden want dan trek ik het niet meer: ik ben moe en bleek.
Bovendien raak ik van teveel prikkels enorm geïrriteerd. Ik kan daardoor tijdens zo’n vergadering stevig uitvallen en precies zeggen wat ik denk van de situatie. De meeste aanwezigen schrikken nogal van zo’n uitbarsting want die komt gewoonlijk nogal onverwacht. Maar bij nader inzien vindt men het helemaal niet erg: dan hoeven ze zelf niet de hete kolen uit het vuur te halen. De ‘mooi-weer-speler’ is er natuurlijk minder blij mee dat hij of zij op niet mis te verstane wijze wordt ontmaskerd: mijn totale gebrek aan tact in zo’n situatie - tja autisme: niet heel veel inlevingsvermogen en gevoel voor sociale situaties - pakt slecht uit voor mij. Maar ook als ik kans zie niet te exploderen dan voel ik me na zo’n vergadering compleet leeggezogen: ik duik bij thuiskomst direct in mijn bed en neem mij voor zo’n vergadering nooit meer bij te wonen.
Een scherp afgestelde bullshit sensor in combinatie met autisme is dus niet handig. Als bullshitverkondigers onverbeterlijk blijken, dan blijf ik gewoon weg: ‘Sorry, ik heb autisme. Ik ben niet zo goed in vergaderen’. Zakken ze zelf maar lekker in eigen bullshit.........
*Gedragscode Openheid Medische incidenten. Betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid van de Letselschaderaad, p. 14.
Wilt u reageren naar Marijke over deze blog? Mail dan naar ggnetblogger@gmail.com