Marijke blogt: De hond blaft door het beeldbellen heen....
In het KNMG-rapport over de ggz dat vorig jaar verscheen stond, dat de ggz veel meer zou moeten investeren in digitale oplossingen. Door de corona is de inzet van digitale mogelijkheden versneld en worden digitale oplossingen, zoals beeldbellen, daadwerkelijk ingezet. Als ik op internet zoek op ervaringen met beeldbellen, kom ik vooral ervaringen van en tips voor hulpverleners tegen. Ik vraag me af: hoe ervaren patiënten contact met hun hulpverlener via beeldbellen eigenlijk?
Mijn ervaringen met beeldbellen zijn namelijk niet onverdeeld positief. Zo viel recent het volgende voor: het blad waarvan ik redacteur ben, moest bijna naar de drukker. Samen met de eindverantwoordelijke nam ik het blad door. Vanwege corona deden we dat via beeldbellen. Groot voordeel: het scheelt mij een uur reistijd. En het is corona-veilig.
Maar er zijn ook wat nadelen. Ik schrik van mijn eigen onderkin en coronakapsel in beeld. Voordat we gestart zijn, zijn we een kwartier verder door allerlei technische toestanden. Op een gegeven moment valt de wifi uit: overnieuw opstarten. De ruimte waar ik zit, is niet geluidsdicht. Wij hebben houten vloeren en met beeldbellen praat ik klaarblijkelijk wat harder: mijn partner, die een verdieping hoger zit, kan mij letterlijk volgen. Halverwege is de hond het zat en begint flink te blaffen (Tárzán, gaot áf!*). Aan de deur miauwt de poes. Als ik die binnenlaat, gaat ze pal in beeld liggen. Ook wordt er aan de deur gebeld: pakje. En dan heb ik geen kinderen thuis, die per ongeluk in- en uitlopen of vragen hebben.
Bij een overleg over een blad via beeldbellen zijn problemen met geluidsdichtheid en storingen niet echt een probleem. Maar als het om psychotherapie gaat, dan wordt dat toch wat anders. Wat als je hele persoonlijke dingen wilt vertellen en je hebt het idee dat je huisgenoten kunnen meeluisteren? Of als je met enige regelmaat wordt gestoord? Als de techniek het laat afweten?
Een spreekkamer van een hulpverlener heeft voor mij ook iets van een ‘safe haven’: een plaats waar je even al je huishoudelijke beslommeringen achter je kunt laten en je je ongestoord kunt concentreren op moeilijke zaken en lastige emoties. En onderwerpen kunt bespreken die je niet noodzakelijk wilt delen met het hele gezin.
Anderzijds: als het thuis wel rustig en veilig is, vind ik misschien een beeldscherm tussen mij, met autisme, en de hulpverlener, ook wel prettig. En wellicht is het mogelijk het gesprek op te nemen, zodat je het nog eens rustig terug kan kijken. Van een gesprek schijn je maar één derde te onthouden. Terug kunnen kijken maakt de therapie misschien wel veel effectiever.
Ik ben dus benieuwd: hoe zijn de ervaringen van patiënten met beeldbellen en psychotherapie? Handig of is in levende lijve in een spreekkamer toch fijner?
*Tineke Schouten
Wilt u reageren naar Marijke op deze blog? Mail naar ggnetblogger@gmail.com