Marijke blogt: Verward verhaal over eigenwaarde
Op bladzijde 16 en 17 van het nieuwe magazine van GGNet staat het verhaal van Jeroen: “Werken geeft mij een gevoel van eigenwaarde”. Wat een prachtig verhaal! Jeroen doet mee aan ‘Activerend werk’ en werkt tot zijn grote tevredenheid in de logistiek.
Zijn verhaal spreekt mij aan. Ik ben zelf namelijk aan het worstelen met mijn gevoel voor eigenwaarde. Hoe zit dat eigenlijk met eigenwaarde en wat zou ik kunnen doen om meer eigenwaarde te krijgen?
Uit onderzoek blijkt dat het gevoel van eigenwaarde een grote rol speelt bij psychische klachten. Zo blijken in groepen mensen die gediscrimineerd worden, meer mensen ernstige psychische klachten te hebben. Hun etnische achtergrond blijkt daarin géén rol te spelen. En in een ander onderzoek werd gekeken naar het ontstaan van ernstige psychische klachten. Er werden veel factoren onderzocht waarvan men vermoedde dat die een rol zouden spelen. Daar kwam maar weinig uit: zelfs de rol van genetische aanleg kon niet worden aangetoond. Maar twee factoren sprongen er wel uit: jeugdtrauma én het verschil tussen waar een deelnemer aan het onderzoek vond dat hij/zij op de maatschappelijke ladder zou willen staan en waar hij /zij daadwerkelijk stond.
Kennelijk is er een verband tussen maatschappij/werk, eigenwaarde en psychische klachten. En dat is wrang: de maatschappij heeft het niet altijd goed voor met mensen met psychische klachten: patiënten worden gestigmatiseerd. Als dat de eigenwaarde van patiënten beïnvloedt waardoor psychische klachten ontstaan of in stand worden gehouden, dan zou dat betekenen dat de maatschappij zelf psychische klachten veroorzaakt en in stand houdt. Dan zou de maatschappij moeten veranderen: niet meer discrimineren en niet meer stigmatiseren. En mensen niet bombarderen met onhaalbare gephotoshopte ideaalbeelden op tv en in de sociale media. Maar dat verander je niet zomaar met een toverstokje. Gelukkig wordt wel door velen hard aan gewerkt aan minder stigmatisering van mensen met psychische klachten. Zo las ik dat bestuurder Rob Jaspers van GGNet drie uur op een paal(tje) had gestaan voor de ‘Last man standing’ voor jongeren met psychische problemen.
Maar is het alleen een maatschappelijk probleem of zit het ook of voornamelijk in mijn hoofd? Ik vind namelijk heus wel dat ik maatschappelijk nuttig bezig ben ook al word ik daar meestal niet voor betaald. En ik merk zelf eigenlijk heel weinig van stigmatisatie: tot nu toe werd ik overal met open armen ontvangen, ook als men weet dat ik psychische klachten heb.
Waarom heb ik dan toch zo weinig gevoel voor eigenwaarde? Zijn mijn eigen normen onhaalbaar hoog? Of is mijn gevoel voor eigenwaarde een soort bodemloze put die gewoon niet te vullen valt, wat ik ook bereik? Of wordt het gebrek aan eigenwaarde gewoon veroorzaakt doordat ik depri ben, zoals snot veroorzaakt wordt door verkoudheid? Want als ik hypomaan ben (als mijn stemming een beetje te goed is) heb ik nergens last van......
Ik weet het echt niet. Ik heb de sleutel naar een gezond gevoel voor eigenwaarde nog niet gevonden. Jeroen wel. Good for him! Houden zo!
Wilt u reageren naar Marijke op deze blog? Mail naar ggnetblogger@gmail.com