Sonnie blogt: Een bedankje

Onschuldig

In mijn blogs valt te lezen dat mijn thuis als kind niet veilig was. De ggz bood mij uiteindelijk, toen ik eind twintig was, eindelijk de veiligheid waar ik klaarblijkelijk zo lang onbewust naar verlangde. Soms doet dat afscheid nog steeds pijn als ik alleen thuis zit, de herinneringen aan vroeger me overvallen en ik me verstikt voel door eenzaamheid. Nu weet ik daar iets tegenover te zetten: verwondering en dankbaarheid. Door zicht te houden op wat er nu wél is, en zelfs de spaarzame fijne momenten uit mijn jeugd ruimte te kunnen geven, weet ik me gewaardeerd en welkom. Niet alleen door anderen. Ook door mezelf. Ik weet nu dat ik niet schuldig ben aan de gebeurtenissen uit het verleden en de sterke overtuiging dat ik het verdienende, is langzaamaan aan het afbrokkelen.

Boosheid niet mijn oplossing

Toch hebben ook veel anderen een waardevolle bijdrage mogen leveren. Mogen zeg ik bewust. Ik was namelijk wel degene die de hulp uiteindelijk toe wist te laten. In het verleden was daar absoluut geen sprake van. Eenieder die hulp bood aan mij zag ik als een vijand. Zij waren de mensen die mij van mijn ouders wilden scheiden. Dat mocht niet gebeuren! Mag ik anderen dan kwalijk nemen dat ze mij toen niet hebben ‘gered’? Soms voel ik wel die boosheid. Leraren die wel dingen hebben moeten signaleren dat het niet oké was bij mij thuis. Buren die geluiden moeten hebben gehoord waarvan je weet dat die niet horen in de nabijheid van een kind. Familieleden die gehoord, gezien of aangevoeld hebben dat de zaken niet pluis waren. Toch? Het is slechts gissen. Boosheid is naar mijn idee verspilde energie, omdat het mijn verleden niet verandert en het mij niets op gaat opleveren wat die pijn zal doen verzachten.

Op weg naar december

Naast de Week tegen Kindermishandeling is er in deze periode meer. De nieuwe president van Amerika is bekend. We hebben pompoenen versierd en elkaar de stuipen op het lijf gejaagd met Halloween. Corona is nog steeds dagelijks het gesprek van de dag en we lopen voorlopig allemaal nog met het mondkapje rond. Sinterklaas is weer in het land en schoentjes worden gezet. Ook de kerstbomen worden langzaamaan weer opgetuigd. December is dus zichtbaar in aantocht en eerlijk: hier zie ik enorm tegenop, zoals elk jaar. Eten, met nog steeds een eetstoornis als sluipschutter nabij, is immers nog steeds niet mijn grote hobby. Bovenal, en ja ik weet dat dit echt niet altijd voor iedereen feest en gezelligheid is, mis ik de fijne familiemomenten met cadeautjes, spelletjes en gezelligheid. Maar daarover misschien later nog wel meer. Voor ik december in duik, namelijk nog iets wat in november aanstaande is. Iets waarover ik me blijf verwonderen dat wij het in Nederland nog niet hebben omarmd. Ik heb niet over Black Friday, maar over de dag die hieraan voorafgaat: Thanksgiving Day.

Dankbaarheid

Nu ik ongewenst of gewenst terugkijk op mijn verleden ben ik mensen dankbaar. Het zijn de mensen zoals mijn opa en oma die mij af en toe gewoon even kind lieten zijn en me welkom lieten voelen. Ook zijn het mijn sportmaatjes en studiegenoten die me toelieten en me lieten doen, gewoon lieten zijn als mens met mijn krachten en kwaliteiten. Waarom is er niet één van de 365 dagen die we samen in het teken zetten dan dankbaarheid? Waarom nemen we nu juist net deze dag niet over uit Amerika? Houden we niet genoeg van kalkoenen? Is Thanksgiving Day niet commercieel genoeg en is er dus onvoldoende aan te verdienen? Of is het Sinterklaas die Thanksgiving Day uit het land houdt? Waarom is een crisis nodig om mensen te laten klappen voor mensen die waardevol werk doen; niet alleen dan, maar al jarenlang en ook nog vele jaren hierna. Net zoals vele andere beroepsgroepen. Hoe dan ook grijp ik dit moment maar aan om dank je wel te zeggen aan die mensen die mij wél accepteren en me ruimte gaven om te zijn wie ik ben, ook met mijn gebreken. Alle vrienden die me niet lieten vallen ondanks wat ik hen kon aandoen ten tijde van mijn dieptepunten door te liegen, manipuleren en af te stoten. Alle collega’s die me ruimte gaven om me nuttig te laten zijn, mijn bijdragen te leveren én mezelf te ontwikkelen. Ook ben ik dankbaar voor de ‘Week tegen Kindermishandeling’ en iedereen die aandacht vraagt voor de rechten van het kind. Bovenal, en daarmee wil ik ook deze blog afsluiten, dank aan alle behandelaren die me steunden en inzichten gaven waardoor ik wist te overleven.

Voor iedereen die werkt in de ggz

De kans om de mensen uit de ggz te bedanken ligt niet voor het grijpen. Veel van hen doen waardevol werk achter de schermen waar velen geen weet van hebben. Degenen die wel op de voorgrond staan, nemen met regelmaat afscheid van ‘hun patiënt’ op het moment dat het herstel pas écht gaat beginnen: thuis, zonder ondersteuning, in de maatschappij. Hoe het hen zal vergaan blijft vaak onbeantwoord voor de behandelaren: redt iemand het zo verder of valt iemand terug in oude patronen? Gek toch eigenlijk? Er zijn maar weinig beroepen waar je niet direct het resultaat van je werk kunt aanschouwen. Het eindresultaat waar iedereen toch behoefte aan heeft om te behalen. Een kok die mensen ziet genieten van de door hem bereide maaltijden. De bouwvakker die nog regelmatig langs het gebouw zal rijden waar hij zijn bijdrage aan heeft geleverd. De tandarts die iemand met een pijnlijk kies ontvangt en zonder pijn de deur uit ziet lopen. De chirurg die nieuwe kniebanden zet en bij de laatste controle ziet dat de operatie een succes is gebleken. Om maar een paar voorbeelden te noemen … Van activiteitenbegeleider tot psychiater, van psycholoog tot vaktherapeut en van manager tot ervaringsdeskundigen: allen blijven ze stiekem misschien hun hart wel vasthouden of het uiteindelijk goed gaat komen en of iemand daadwerkelijk zijn leven weer met plezier, succes en voldoening weet op te pakken. Vanuit mezelf, en zeer waarschijnlijk voor velen met mij, wil ik tegen iedereen die werkt in de ggz zeggen: jullie doen waardevol werk, redden mensenlevens en zijn onmisbaar. Dank dat jullie er zijn. Dank voor jullie inzet voor iedereen die psychisch in de knel en problemen zit!

Wilt u reageren op deze blog? Mail naar communicatie@ggnet.nl