Sonnie blogt: In beweging

Dit jaar zal Blue Monday, aankomende maandag is het immers de meest depressieve dag van het jaar, dus mogelijk nog blauwer zijn. Donkerblauw of misschien zwart. Elke dag voelt misschien nu voor velen wel als een blauwe dag, een sombere dag. Dit baart mij zorgen. Waar gaat dit toe leiden? Ik kan me er namelijk heel goed in verplaatsen. Jarenlang heb ik gevoelens van onveiligheid, eenzaamheid en moedeloosheid over de toekomst ervaren. Al die tijd was ik opgesloten: ik sloot mezelf buiten of voelde me opgesloten in mijn gedachten en met alle gevolgen van dien.

Pieken & dalen

Het in beweging komen heeft mij daadwerkelijk geholpen en helpt mij nog dagelijks. Beweging op vele verschillende manieren, letterlijk en figuurlijk. Vooral het letterlijk in beweging komen heeft een grote rol gespeeld in zowel mijn diepste dalen als hoogste pieken. In mijn jeugd zorgde het in beweging zijn dat ik me even kind kon voelen en kon ontsnappen uit de onveilige situatie thuis. Ik voetbalde en kon op het veld, met mijn teamgenootjes, alle zorgen en angsten even vergeten. Op later leeftijd, rond mijn twintigste, werd het sporten obsessief. Het werd een verslaving en was uiteindelijk de uiting van mijn eetstoornis. Dit met als gevolg dat ik verslaafd was aan sporten, het ging gecombineerd met nauwelijks eten, en enkele maanden later werd ik opgenomen in de kliniek met anorexia. In de tijd daarvoor had ik mede dankzij het sporten wel een enorme vriendenkring opgebouwd. Het verenigingsleven was mijn familie, mijn thuis. De mensen die ik hier ontmoette waren er ook op het moment dat het niet goed met me ging en nog steeds, ondanks dat ik niet meer met hen sport.

Eigen doelen

Met enige angst, en met nog steeds het stemmetje van de eetstoornis, probeerde ik na een tussenstop van enkele jaren, het sporten weer op een gezonde wijze op te pakken. Ik miste het, was lichamelijk weer fit genoeg en deed weer de eerste stappen op mijn hardloopschoenen en onder leiding van een personal trainer werkte ik weer aan het opbouwen van kracht. Ik mocht weer ervaren hoe fijn het in beweging komen kan zijn. De voldoening na afloop, na het leveren van een inspanning of het behalen van een persoonlijk doel. Ik kon tijdens het sporten ook eindelijk tijd maken om te genieten. Niet alleen maar geforceerd en met 200% focus op een ongezond doel … maar beweging om ruimte te maken in m’n hoofd en alle positieve effecten van buiten zijn, soms met anderen, te ervaren. Genieten van de omgeving. Stap voor stap op weg naar steeds weer een ander doel. Dat is namelijk het mooie aan het sporten: je bepaalt zelf je doel en kunt je eigen successen vieren. En daar waar je kunt en wilt, kun je het samen doen … samenwerken, samen sporten en delen van de successen met anderen. Zo bereikte ik mijn pieken, na mijn herstel van anorexia, onder andere de finish van de marathon van Berlijn en de top van de Mont Ventoux tijdens mijn deelname aan Tournesol.

Luisteren naar mijn lichaam

Nu pas realiseer ik me écht hoe waardevol beweging is. Beweging zorgt voor beweging. Soms is het even wegrennen van problemen, de emoties ruimte te geven om los te komen. Soms is het gewoon even het voelen van je lijf door met je kop in de wind te lopen, de regendruppels op je gezicht te voelen en de bladeren horen knisperen onder je voeten. Soms is het ook simpelweg frustrerend en vermoeiend, want net zoals zoveel dingen gaat sporten ook niet altijd zoals je wilt en jij je had voorgenomen. Vaak is het resultaat wel waardevol. Mijn gedachten zijn even weer georganiseerd. Ik ben weer meer in contact met mijn lichaam. Ik voel me voldaan, energiek en fit. Bovenal ben ik nu vaak mijn lichaam dankbaar in plaats van de walging en onvrede die de overhand krijgt zoals in het verleden. Dit is nog niet weg, net zoals de negatieve gedachten en stress niet zomaar weg zijn na een rondje hardlopen. Sporten en bewegen is namelijk geen wondermiddel. Het kán bijdragen en kán een heel waardevol middel zijn … mits je ook op andere fronten of manieren in beweging bent. De dankbaarheid voor mijn lichaam kan ik namelijk ervaren door de strijd die ik heb gevoerd om mijn lichaam weer meer en meer van mij te laten worden. Als een ui heb ik mijn beschermlaagjes voorzichtig verwijderd. Hierdoor voel ik me soms naakt, enorm kwetsbaar. Maar ik voel wel: hé, dit is oké en dit is mijn lijf. Een lijf die veel heeft meegemaakt en, ondanks alles, niet kapot te krijgen was. Des te blijer ik ben dat ik mezelf nog uitdagende doelen kan stellen om naar toe te werken … want doelen stellen helpt. Een focus, een stip op de horizon en met als resultaat een succesmoment, groot of klein. Die ervaringen, en ook die ‘gesprekken’ met mijn lichaam, zijn waardevol voor me.

Blue Monday Run

Aankomende zondag, de dag voor de meest depressieve maandag van het jaar, is er weer zo’n moment. Ik vond het weer tijd worden voor een halve marathon. Een hele heb ik al eens gelopen, dus in die zin is het niet nieuw. Maar voor nu, op dit moment in mijn leven, is het wel daadwerkelijk weer een uitdaging. Een doel op maat, mijn persoonlijke doel. Dat is dus zo mooi aan sport! Ik bepaal zelf mijn doel en succes. En mijn doel stelde ik niet zomaar. Een aanleiding, een motivatie, is helpend. Voor mij was dat de Blue Monday Run van MIND. Om op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan mijn eigen leven én daarmee een klein geldbedrag op te halen om psychische problemen zoals depressie bij jongeren te voorkomen en hen die er last van hebben te ondersteunen. Laten we hopen dat alle jongeren gewoon kind kunnen zijn, op alle momenten en niet alleen die enkele uren tijdens het sporten, en nooit de last van een depressie hoeven ervaren …

Na het bereiken van dit doel én de meest sombere dag van het jaar achter me gelaten te hebben wordt het vanaf dinsdag dus alleen maar mooier en ook weer ruimte voor weer nieuwe (sportieve) doelen, nieuwe (sportieve) ervaringen opdoen en zo de beweging voortzetten.

Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl