Sonnie blogt: Lagen van bescherming
Het was 2014 toen ik bij Amarum binnenstapte en besloot de strijd aan te gaan met anorexia. Ik kwam binnen met een vol gevoel en voelde me als een Michelin-poppetje. Dat was ruim twintig kilo geleden. De kilo’s kwam ik aan en mijn beschermlagen deed ik in de afgelopen jaren af. Als een ui pelde ik laagje voor laagje mijn bescherming af. Mijn lichaam moest mij wel beschermen en de kilo’s die ik aankwam waren dan ook van waarde. Ondanks dat ik dit nu nog met regelmatig verafschuw, en me nog steeds vaak een Michelin poppetje voel, ben ik mijn lijf dankbaar dat het mij beschermt en me de kans geboden heeft om de lagen af te pellen.
Helaas ben ik nog niet zover in mijn herstelproces dat ik me ook van binnenuit kan beschermen. Met mijn hoofd gelukkig wel, waardoor ik me veilig waan in het hier en nu. Ik weet dat het gevaar, zoals dat er vroeger in mijn jeugd altijd was, niet meer van deze tijd is. In mijn lichaam vinden er alleen nog steeds reacties plaats zoals ik me die heb aangeleerd en zoals ze destijds noodzakelijk waren. Mijn trauma’s zitten nog in mijn vezels, mijn spieren, mijn lijf.
Kruipen in een rol
Het gevolg? Ik ben bang. Door de lagen die ik heb afgepeld voel ik me naakt, kwetsbaar en meer dan ooit gezien. Hierdoor voel ik de drang om me te verstoppen. Ik wil niet gezien worden en ben bang voor het contact met mensen om me heen. Voor degene die me kennen zal dit mogelijk een verrassing zijn. Maar jullie zien me in mijn overlevingsmodus én gekropen in een rol. Een rol als collega, als trainer, als nuttige vriendin of iemand op weg naar een noodzakelijk doel zoals boodschappen doen. Die rol geeft me net die extra beschermlaag die ik nodig heb. Het geeft me dat beetje kracht om te blijven functioneren en mee te doen in de maatschappij. Mijn hoofd, met alle opgedane kennis en nieuwe ervaring, helpt me daarbij. Het voorkomt dat ik geen contact meer maak en niet meer de straat opga. Ook helpt mijn hoofd me met accepteren dat ik deze angst voel en dat het oké is om nu nog berekend de straat op te gaan bijvoorbeeld; een rustig tijdstip kiezen, bepaalde plaatsen vermijden en soms uitdagingen aan te gaan. Mijn lichaam schreeuwt echter met regelmaat hard “Pas op, blijf binnen en verstop je”.
Bescherming van buiten
Daar waar iedereen verlangt naar de versoepelingen van de coronamaatregelen moet ik dan ook heel eerlijk bekennen dat ik hier als een berg tegenop zie. In het afgelopen jaar hielp de overheid mij me iets veiliger te voelen, zonder dat ik alle energie zelf hoefde te leveren. Het was fijn en ik ben hier inmiddels ook aan gewend. Met de versoepelingen op komst raak ik deze bescherming kwijt en moet ik mijn lichaam weer geruststellen, rollen blijven zoeken en de uitdagingen blijven aangaan om nieuwe positieve en fijne ervaringen op te doen. Tegelijkertijd komt de lente en daarmee langzaamaan ook de zomer weer in zicht. Om heel veel redenen word ik hier blij van. Eén nadeel is dat ik hiermee ook weer wat beschermlagen moet inleveren. Het verstoppen in grote wintertruien, dikke jassen en schuilen onder een warm dekentje of achter een sjaal gaat dan namelijk niet meer.
Bot
De uitdaging ligt er om de veiligheid van de beschermlagen van binnen te gaan vinden. Niet alleen met het hoofd, want die raakt uitgeput in de strijd met de sociale angsten die ik ervaar. Gelukkig vind ik deze bescherming meer en meer. De tip die we allemaal wel eens gehoord hebben, bijvoorbeeld als je een presentatie moet geven, is ‘stel je iedereen naakt voor’. Voor mij absoluut niet helpend. Daar word ik nog ongelukkiger van en voel ik mezelf nog walgelijker en meer kwetsbaar. Wat wél helpt voor mij is het contact maken met mijn botten. Deze zijn namelijk oké en niet iets waarvoor ik me hoef te schamen. Bovendien zijn ze sterk en dat houdt het zwakke gevoel in mij in balans. Het mooie is ook dat de eerdergenoemde tip dan wel werkt voor me: ik stel me soms iedereen gewoon voor als een skelet. Daarin zijn we over het algemeen wél allemaal hetzelfde en even kwetsbaar, even sterk.
Ondanks de angst ben ik blij, soms zelfs een beetje trots, dat ik tot de kern van mijn ui kom. Het is nieuw en spannend, maar het opent nieuwe deuren. Het opent de weg naar mezelf; wie ík ben, wil zijn en kan zijn. Nu alleen nog de laatste stappen van mijn herstel zetten om dit ook te durven, er oké mee te zijn en zo minder lagen van bescherming nodig te hebben naast mijn innerlijke beschermingslagen. Niet alleen maar in een rol kruipen, angst voelen, overleven … maar gewoon, zijn.
Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl