Sonnie blogt: PTSS en coronamaatregelen
Vanaf het moment dat ik kon lopen, bewoog ik me in een onveilige wereld. Beide ouders waren verslaafd aan alcohol. Het zorgde voor gevaarlijke en onvoorspelbare situaties. Het waren jaren waarin ruzies, mishandeling en misbruik mijn normaal werden. Ik wist mezelf, als enig kind, staande te houden en me klaarblijkelijk op diverse manieren te beschermen. Onbeschadigd ben ik hier uiteindelijk toch niet uit gekomen. Dit realiseerde ik me echter pas vele jaren later door keihard op mijn snufferd te gaan. Al enige jaren had ik het huis verlaten, mijn HBO-diploma behaald en ook had ik mijn Master inmiddels op zak. Een ogenschijnlijk onbezorgd leven met vrienden om me heen, een goede baan en een actief (sport)leven. Totdat Anorexia voor de deur stond die de weg opende naar de trauma’s.
Mijn behandeling leerde me dat hetgeen ik me in het verleden had aangeleerd niet ‘normaal’ was. Op een behulpzame wijze werd me in laten zien dat ik te kort was gekomen als kind. Hierdoor had ik ook grotendeels een verkeerd beeld verkregen van mensen. Het is immers niet zo dat iedereen onvoorspelbaar is, dat het overal onveilig is en dat er niet naar mij wordt omgekeken. Mijn hersenen begonnen dit in te zien en te begrijpen met boosheid en verdriet tot gevolg. Ondanks de nare en vele emoties was dit wel hét teken dat mijn herstelproces écht was begonnen. Niet de boterham was mijn vijand, maar alle herinneringen uit het verleden die nog op mijn netvlies staan en zich schuilhouden in mijn lichaam.
Top tot teen
Stap voor stap leerde ik wat ‘normaal’ was en hoe het ook kon gaan. Ik begon me te verwonderen. Alleen mijn systeem werkt vertragend aan het herstel. Wat ik met mijn hoofd snap, is nog lang niet altijd de manier waarop ik denk, beweeg en voel. Ik ben onder andere bijzonder alert, ik ben wantrouwend en ik ben gevoelig voor geluiden en geuren. Ook blijf ik op mijn hoede in het contact met anderen. Om mezelf veilig te voelen check ik mijn omgeving én bovenal de mensen die zich in mijn omgeving bevinden. Zijn er tekenen dat een situatie uit de hand kan lopen? Geeft iemand mij signalen dat hij of zij mij iets kan gaan aandoen? Hoe ik dit doe? Door de mensen te scannen, van top tot teen.
De afgelopen tijd, terwijl ik volop aan het werk ben en met nog slechts enkele momenten in de maand werk aan de laatste stappen van traumaverweking, ging het beetje voor beetje weer slechter met me. Niet zo gek in deze rare tijden waarin we allemaal leven. En toch voelde het anders en begon ik me zorgen te maken. Ik begon weer in een sociaal isolement te raken en verloor al het contact met mijn lijf. Klaarblijkelijk stond ik weer volop in de overlevingsmodus die al zo lang niet meer nodig was geweest door alle verkregen tips, handvaten en kennis.
Zoom & mondkapjes
Opeens was daar het inzicht tijdens een therapiesessie. Al pratende realiseerde ik me dat de corona maatregelen wel degelijk ook invloed op mij hebben, ondanks dat ik dit steeds volmondig bleef ontkennen. Al mijn checks en scans om me veilig te voelen zijn namelijk lang niet meer altijd mogelijk. Mijn wereld bestaat grotendeels uit zoom contacten. Hier mis ik het echte contact om goed te beoordelen wat de situatie is en bovenal zie ik niet de gehele mens, maar slechts de bovenkant. Dit maakt het lastig inschatten hoe iemand er letterlijk en figuurlijk bijzit, omdat ik niet het totaalplaatje in beeld heb. Ben ik toch even buiten de deur dan tref ik sinds kort veelal mensen met een mondkapje. De gezichten zijn voor de helft verborgen. Geen mogelijkheid om gelaatstrekken te beoordelen, een glimlachje op te vangen en het geheel te beoordelen. Tja, nu snap ik mijn reactie wel: het is nog gevaarlijker geworden om gezien te worden, om contact te hebben en me te begeven onder anderen.
Een pijnlijk en confronterend inzicht. Tegelijkertijd heel waardevol om het onbewuste bewust te maken en er zo gericht, op een passende wijze, een manier in te vinden om mezelf weer gerust te stellen. Aan de slag om het stressniveau, de alertheid en het wantrouwen weer naar een niveau te brengen die maakt dat ik ‘normaal’ kan functioneren.
Samen
Was het naïef? Was het dom? Had ik het ‘gewoon’ door moeten hebben dat ook ik, op mijn manier en met mijn kwetsbaarheden, de last van corona en haar maatregelen droeg? Misschien. En misschien helpt het ook jullie om te bedenken wat je kunt doen in contact met anderen, al dan niet met de diagnose complexe PTSS, binnen de mogelijkheden die zoom en mondkapjes bieden bijvoorbeeld. Samen sterk … dus laten we ons af en toe ook zien, zodat we weten met wie de in het ‘team’ zitten en zo elkaar het gevoel te geven dat we het inderdaad niet alleen doen. Even het mondkapje af, op 1 ½ meter afstand, om een glimlach weg te geven en misschien soms even het beeld van zoom veranderen om net iets meer van jou te laten zien ….