Susan blogt: Chronische tweestrijd
Het is bijna zover: 2021 klopt aan de deur. En ik denk dat ik voor velen spreek als er op 31 december een blik wordt geworpen op de bijna 12 maanden die achter ons liggen. “Wat voor jaar was het? Wat hebben we ook alweer allemaal meegemaakt? En wat ging het snel hè?” Het zijn vragen waar we onder het genot van een oliebol toch nog even bij stilstaan.
Ik maakte zelf ook alvast de balans op. De conclusie? Er kwamen twee woorden in me op: Chronische tweestrijd. Als KOPP-kind verandert de band met mijn moeder namelijk om de haverklap, zelfs op volwassen leeftijd. Om het jaar in een notendop te noemen: Onze band versterkte, verzwakte, versterkte weer even, verzwakte enorm en eindigde even met een wapenstilstand. In de laatste maand volgde er een totale stilte van mijn kant, omdat ik het niet meer op kon brengen om continu begrip te tonen.
Al jaren leef ik in een soort tweestrijd. Aan de ene kant begrijp ik dat mijn moeder ook niet om deze psychische ziekte heeft gevraagd en dat zowel zij als mijn familie en ik er niets aan kunnen doen. Aan de andere kant kon en kan ik niet begrijpen dat (uit)scheldpartijen altijd goedgepraat kunnen worden. En dit jaar kwam die tweestrijd nog heviger opzetten; Van medeleven en er voor haar proberen te zijn toen ze werd opgenomen tot aan woede en verdriet wanneer verwijten de revue weer passeerden.
Kortgezegd voelt het als een vicieuze cirkel waar we niet uitkomen. En hoewel ik oprecht geniet van de momenten waarop mijn moeder even als mijn moeder voelt, merk ik dat ik de slechte momenten niet meer goed kan opbrengen. Dus als er iets is dat 2020 me écht heeft geleerd, is dat ik me los móet en mag maken van mijn ouders. Zelfs als het psychisch ontzettend slecht met mijn moeder gaat. Zoals een heel dierbaar persoon me duidelijk maakte: “Je mag altijd voor jezelf kiezen, dat is de beste keuze.”
Dus mocht je nog een mooi nieuw voornemen zoeken, dan kan ik je dat advies van harte aanbevelen!
Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl