Susan blogt: Een nieuw hoofdstuk
“Kom je me wel opzoeken of kunnen we FaceTimen?” Ik hoor hoe mijn moeder aan de andere kant van de telefoon worstelt met de nieuwe stap in haar leven. “Natuurlijk mam! Zo vaak ik kan”, roep ik uit. Met het hele gezin beginnen we een nieuw hoofdstuk waar we niet van weten of het volledig positief uitpakt.
Jarenlang zorgde mijn moeder zo goed mogelijk voor ons. Het eten ging stipt om 17.30 uur op tafel, onze kleding werd altijd gewassen en ze poetste het hele huis van binnen en buiten. De drie R’s: Rust, Reinheid en Regelmaat werden de belangrijkste kernwaarden voor ons gezin. Ik vroeg me wel eens af waarom het zo perfect moest. Maar het enige dat ze wilde en nog steeds wenst, is een normaal leven zonder angsten en een minderwaardigheidsgevoel.
Hoewel ik al een aantal jaren op mezelf woon, merk ik dat ze de laatste tijd steeds meer vermoeid is geraakt. Haar batterij is letterlijk leeg en het is tijd om deze weer op te laden. Gelukkig komt er intensieve hulp voor haar, maar het betekent wel dat ze voor het eerst in tientallen jaren opgenomen zal worden. En hoewel we er allemaal vertrouwen in hebben, moeten we erg wennen aan het idee.
Aan mijn moeder merk ik dat ze de praktische kant prima lijkt te vinden. Ze heeft alle benodigde kleding gewassen, gestreken en gevouwen en haar tas staat al ingepakt klaar. Maar toen ik met haar sprak en haar vroeg hoe ze zich voelde, zei ze: “Ik voel me zo eenzaam.” En juist dát maakt mij zo verdrietig. Het voelt alsof het me niet gelukt is om dat gevoel weg te nemen, hoe graag ik het ook wil.
Mijn wens voor dit hoofdstuk? Dat ze zich, ondanks haar eenzaamheid, geliefd voelt. En dat ze weer kan genieten van de kleine dingen, zoals ze dat altijd zo goed kon. Voor mijn vader en voor ons als familie hoop ik dat wij even op adem kunnen komen. In de tussentijd zijn er (hopelijk) de bezoekjes en FaceTime.
Reageren op deze blog? Mail naar communicatie@ggnet.nl