Susan blogt: Ieder verhaal kent meerdere kanten
Tijdens een mooie herfstwandeling las ik de blog van mijn collega-blogger Marijke. Iedere zin raakte me en zette me beide benen op de grond. En terwijl ik naar een rustig muziekje luisterde, bedacht ik me: Ik lees nu een verhaal van een hele andere kant, waar ik niet bewust over na heb gedacht.
Ik las onder andere het advies: “Ik zou aan Susan willen zeggen: beste Susan, en alle ouders, partners, kinderen en vrienden van iemand met psychische klachten: denk je echt dat je de nare gevoelens van je naaste kunt wegnemen? De psychische pijn oplossen? Je naaste gelukkig kunt maken?”
Lieve Marijke, ik geef graag antwoord op deze vraag. Of ik denk dat ik die pijn kan oplossen en het eenzame gevoel kan wegnemen bij mijn moeder? Nee. Ik kan mijn eigen eenzaamheid en angsten soms niet eens wegnemen, laat staan die van anderen.
Dat neemt echt niet weg dat ik het diep in mijn hart zou willen. En ik besefte tijdens mijn wandelroute dat sommige patronen diep geworteld zitten. Net als vele andere KOPP-kinderen wil ik zelfs op volwassen leeftijd iedereen te vriend houden, ik probeer me soms compleet weg te cijferen en ik voel me vaak schuldig richting mijn moeder. Soms resulteert dát in een rol die ik helemaal niet kan vervullen: degene die de boel geforceerd probeert op te vrolijken en al het verdriet wil oplossen.
Het állermoeilijkste vind ik dat ik na al die jaren nog steeds geen idee heb wie mijn moeder met en zonder ziekte is. Als kind zocht ik vroeger al naar een handleiding, omdat ik nooit wist hoe de vlag erbij hing. Daardoor verlang ik naar stabiele periodes in haar en in ons leven. Ik weet ook dat mijn moeder niets liever zou willen. Dus wat jij zei over de pijn, vond ik heel treffend: “Gevoelens van angst, eenzaamheid, depressie, wanhoop en waardeloosheid horen bij psychische aandoeningen als pijn bij een gebroken been.”
Ik wil er wel graag aan toevoegen dat veel van deze gevoelens ook bij naasten, waaronder KOPP-kinderen horen. Zo las ik bij het Trimbos Instituut dat 65% van de KOPP-kinderen op 35-jarige leeftijd zelf een depressie en/of angststoornis heeft of heeft gehad. Ik kan het zelf beamen. Helaas valt mijn verdriet als KOPP-kind dus ook niet te fixen met een bos bloemen of contact met lotgenoten. Ik pas daarom voor een aangewezen cursus om overeind te blijven en zou willen voorstellen dat we elkaars verhaal van meerdere kanten proberen te bekijken.
Reageren op deze blog? Mail naar: communicatie@ggnet.nl