Susan blogt: Morgen weer een dag
Van schuldgevoel naar een zware teleurstelling en van gefrustreerde avonden naar een liefdevol app’je van mijn moeder. De afgelopen weken waren op z’n zachtst gezegd intens. Ik weet het zelf niet meer bij te benen en vraag me af: “Waar kan ik de pauzeknop vinden?”
Zoals je misschien weet, is mijn moeder inmiddels opgenomen. Tijd om tot rust te kunnen komen in een andere omgeving. Hoe het met haar gaat? De ene dag voelt ze zich fantastisch, de andere dag voelt ze zich ontzettend eenzaam en gefrustreerd. Logisch, want zo’n ingrijpende verandering zou niemand in de koude kleren gaan zitten. Ik had alleen niet gedacht dat ik zelf ook een pauze nodig zou hebben.
Voordat mijn moeder werd opgenomen, was ik vastberaden om er voor haar, mijn vader en mijn broertje te zijn. Ik wilde optimistisch blijven, want we zouden er alleen maar sterker uitkomen. Maar we zijn nu een paar weken verder en ik heb eigenlijk geen idee of ons dit gaat helpen. Wat als mijn moeder hier niet sterker uit komt? Wat als de behandeling niet aanslaat en we weer met z’n allen van voor af aan beginnen?
Wat ook niet helpt, zijn onze verschillende doelen. Mijn moeder wenst graag een hechte moeder-dochterband en dat ik haar vergeef voor alles wat ze ooit heeft gezegd. In mijn ogen zal die relatie er nooit zijn, simpelweg omdat er te veel is gebeurd. Wat ik graag zou willen? Een moeder waar ik mijn zorgen mee zou kunnen delen. En juist dat is dan weer niet echt mogelijk.
Hoe dan ook, ik vind onze nieuwe situatie lastig. En tegelijkertijd besef ik dat ik me misschien heel erg richt op de behandeling van mijn moeder en de effecten daarvan en te weinig op mijn eigen verwerking. Dus ik las even een pauze in. Met andere woorden: Ik pak een dekentje, een kop thee en mijn boek ‘Catfulness’ om een avondje te lezen hoe katten voor de beste meditatie zorgen. Morgen weer een dag!
Reageren op deze blog? Mail naar communicatie@ggnet.nl