MISHA - Ik heb mijn innerlijke rust gevonden en kan weer van mezelf houden

Als kind stond ze er alleen voor

Misha is geboren in Australië in een gezin waarin iedereen vooral met zichzelf bezig was. Als klein meisje was ze daarom al veel op zichzelf aangewezen. Op haar 8^e verhuisde ze samen met haar moeder en broertje naar Nederland. Nadat haar moeder een aantal jaren ziek is geweest, overlijdt ze als Misha 12 jaar oud is. Misha en haar broertje komen bij familie terecht en dit gaat niet goed. “Ik ben altijd het zwarte schaap van de familie geweest,” vertelt Misha. “Te ambitieus voor een vrouw, dat paste niet in hun denkwereld.” 

Dat dit escaleerde was onvermijdelijk. Misha kwam in de Jeugdzorg terecht, ging al snel met de verkeerde mensen om en raakte zichzelf volledig kwijt mede door het gebruik van middelen om alle emoties te verzachten. Uiteindelijk werd ze opgenomen bij Tactus Verslavingszorg. “Hier kwam ik er achter dat ik heel veel dingen miste. Ik had helemaal geen basis meegekregen vanuit mijn jeugd.”

Helemaal opnieuw beginnen

Aan de muur hangen twee whiteboards met netjes uitgeschreven planningen, één met afspraken en één met activiteiten. “Dat is om structuur in mijn dag aan te brengen zodat ik overzicht kan houden”, legt Misha uit, “dit heb ik nodig met mijn ADHD.” Een planning maken is iets wat Misha heeft geleerd van haar begeleiders en het gaat iedere week beter om zich hieraan te houden. “Het was hard werken om te komen waar ik nu sta, zegt Misha. Ik heb alles los moeten laten wat ik had. Helemaal opnieuw beginnen. En daar hebben de begeleiders mij écht bij geholpen. Ik merk dat ze er onvoorwaardelijk voor me zijn en het beste voor me willen. Ook als je een keer terugvalt. Dat geeft zo’n veilig gevoel dat ik nooit eerder gekend heb. Op deze manier heb ik in een korte tijd de stappen kunnen zetten om te kunnen groeien.”

Een bezige bij met een missie

De hulpverleners stimuleren de jongeren dat het belangrijk is om naast ritme ook zingeving in je leven te hebben. Toen Misha verhuisde naar Zutphen had ze geen netwerk en geen daginvulling. “Inmiddels heb ik weer een netwerk opgebouwd van mensen die ‘goed’ voor me zijn”, glimlacht Misha tevreden. Ook bezoekt ze regelmatig bijeenkomsten met lotgenoten om met elkaar te praten over verslaving en herstel. Hier haalt ze veel steun uit. “Ik heb op de Berkelade écht leren praten”, zegt Mischa. “Alles is hier bespreekbaar. Mijn begeleiders laten soms ook een stukje van zichzelf zien, daardoor is het nog makkelijker om jezelf open te stellen en kom je er achter dat ieder mens zijn ‘struggelingen’ heeft.” 

Vandaag de dag heeft Misha haar innerlijke rust gevonden en weet ze heel goed wat ze belangrijk vindt in haar leven. Ze vult haar dagen met de opleiding Persoonlijk Begeleider Maatschappelijk Zorg. In haar vrije tijd leest ze graag over psychologie en volgt ze cursussen omdat ze nieuwsgierig is naar alles wat met het brein te maken heeft. En daarnaast is ze ook nog vrijwilliger bij Humanitas. “Ik wil graag mijn verhaal delen en als anderen daar over oordelen moeten ze dat doen. Ik ben er om mensen te helpen die er wél voor open staan.”

Op weg naar zelfstandigheid

Bij Beschermd Wonen is de regel zoveel mogelijk taken zelfstandig op te pakken. Waar dat niet lukt, is er hulp vanuit de begeleiding. Dat kan zijn bij een bezoek aan de tandarts of bij het voeren van een telefoongesprek. Geen vraag is te gek. Op deze manier leer je het best om zelfstandig te worden.

In het huis gelden strakke regels. Iedere bewoner is één keer per week aan de beurt om te koken of boodschappen te doen én ze krijgen een huishoudelijke taak. Op woensdag is er een huiskamergesprek met de begeleiding waar iedereen verwacht wordt. Op de vraag waar ze over een jaar hoopt te staan, antwoordt Misha: “Dan hoop ik een eigen plekje in Zutphen te hebben en het zelf te kunnen. Zonder de bevestiging van mijn begeleiders én de lat voor mezelf iets minder hoog.” Alhoewel ze naar dit moment uitkijkt, vreest Misha ook wel dat het stil zal zijn. “Het is fijn om na een drukke dag samen te eten en een contactmoment te hebben. We helpen en steunen elkaar in het huis. Soms doen we samen een spelletje en een paar keer per jaar hebben we een gezamenlijke activiteit. Als je wilt hoor, want je kunt ook rustig op je kamer zitten als je liever alleen wilt zijn.”